Karma-blog: ‘Dit voelt goed’
Werner Toonk is IT-projectmanager en zeiler. Na een barre tocht door de Zuidelijke Oceaan meerde hij zijn stalen tweemaster in 2018 aan in Nieuw Zeeland. Terug in Nederland publiceerde hij het boek Karma van Staal over zijn 200 dagen durende reis met verschillende opstappers. Dit jaar pakt hij de draad weer op en zeilt verder naar Kaap Hoorn. Via z’n blog op karmavanstaal.nl houdt hij ons op de hoogte.
Wed 06 Dec 2023 09:13 (CET)
Dit voelt goed
Dit voelt zo goed. We zijn bijna bij Little Barrier. Doel is Tauranga. Karma wiegt zachtjes. Crew slaapt. Eerste nacht op zee. Eerste nacht wacht is voor mij. Ow ow ow wat is dit fijn.
Thu 07 Dec 2023 09:43 (CET)
Tauranga
Ga je nu weer naar de kant of echt oversteken? Weer naar de kant. Zo’n enorme oceaan oversteek van 5.200 mijl maak je niet zomaar. Zeker niet als je boot vijf jaar stil heeft gelegen. Dat vergt oefenen en proberen.
De afgelopen 27 uur hebben we dat gedaan. We zijn van Marsden Cove naar Tauranga gevaren. Zo’n 150 mijl. Tussen eilanden en rotsen, Colville Chanel overgestoken, veel wind, nog meer wind en ineens een luwte achter een berg van 890 meter en nul wind.
We liggen nu weer stil. Zoals gepland. In Tauranga. Komende paar dagen gebruiken we om de dingen die vandaag opvielen of niet goed gingen te verbeteren, om verse boodschappen te doen, en dan zijn we er. Klaar om echt naar het oosten te gaan, out on the open.
Afgelopen 27 uur was mooi. Prachtig om weer zoveel sterren te zien, te voelen hoe Karma door de golven snijdt en zachtjes wiegt.
Tauranga lijkt vooral een stad met een haven. We liggen in een marina tussen de industrie. Er is niets wat ons hier bindt. Focus op de boot, de boodschappen, onszelf en gaan.
Fri 08 Dec 2023 04:46 (CET)
NZ Customs versus living the dream
Wat ik altijd als vanzelf doe, is zoeken naar de beste oplossing. Bij alles. Dat is een mooie eigenschap die ook handig is als je dit soort zeiltochten maakt. Na alle zeiltochten naar bijv. de Shetlands, de kanaaleilanden, Noorwegen en IJsland evalueerden we. Wat kan er beter aan de boot, de zeilen, de schipper of de procedures? Iedere keer leverde dat weer een lijst aan verbeteringen op, waardoor KARMA en de schipper nu zijn wat ze zijn. Een stevig, ocean proof zeilschip en een schipper die weet wat ‘ie doet.
We liggen in Tauranga. De komende dagen besteden we om onze voorraden te checken en aan te vullen, de zeilvoering door te nemen, de laatste jobs te doen en om het papierwerk voor elkaar te krijgen.
Dat laatste is gelukt. Customs moet ons uitklaren. Dat betekent simpel gezegd toestemming geven om weg te varen. Na die toestemming moet je ook meteen wegvaren en mag je nergens in Nieuw-Zeeland meer aanleggen. Ook niet op Chatham Islands. Doe je dat wel, dan riskeer je een gevangenisstraf van een jaar en / of een boete van 15.000 NZ$. Geen idee waarom, maar dat zijn kennelijk de regels.
Om die toestemming te krijgen, moeten we naar een ieniemienie steigertje, dwars op de stroom van de rivier, hemelsbreed nog geen 200 meter, op een vooraf afgesproken tijdstip. We mikken nu op 12.31 op maandag. Lukt dat niet, dan kan het om 18.41. Het zal vast niet op de minuut komen, maar zo is het wel gecommuniceerd. Dan komt er iemand van customs aan boord, voor een minuut of 15 en daarna moeten we dus het land uit. Alsof we criminelen zijn. Voor die 15 minuten aan dat onmogelijke steigertje moeten we 350 NZ $ betalen. 150 Euro. Omgerekend 2.300 Euro per dag. Te zot voor woorden.
De steiger ligt dwars op de stroomrichting en daarom zijn de tijdstippen afgestemd op het moment dat de stroom draait. Het kan ook anders. Als customs bereid zou zijn om gewoon 200 meter verder aan boord te komen. Dan kunnen we ze koffie aanbieden, hebben ze alle tijd om alles door te nemen, en vertrekken we daarna. Dat scheelt onnodig manoeuvreren op de rivier, onnodig aanleggen en 350 NZ$. Maar de regels zijn anders. Ik leg me erbij neer.
We maken de move naar de andere kant van de rivier, we betalen en we zullen gaan. Met een grote glimlach, want de oceaan roept, het weer ziet er goed uit en we hebben er zin in. Papierwerk done.
Vandaag heb ik alle papieren in orde gemaakt. Thx FBTO (Diana) voor jullie altijd vriendelijke en ontzettende fijne service en contact. Dat is onbetaalbaar. Tegelijkertijd heb ik geprobeerd om te begrijpen waarom het hier zo bureaucratisch is en wat de logica is. Maar niemand gaat erover, het is nu eenmaal zo en we moeten ons aan de wet houden. Van dat soort dingen gruw ik maar we doen het ermee. We maken de move naar de andere kant van de rivier, we betalen en we zullen gaan. Met een grote glimlach, want de oceaan roept, het weer ziet er goed uit en we hebben er zin in. Papierwerk done.
Oscar heeft vandaag de zeilen die nog niet gehesen zijn eruit gehaald, gevoeld en gecheckt. Het is een feest om dat te mogen aanschouwen. Wat heeft die beste man er verstand van. Ik dacht dat ik m’n boot kende, maar de ervaring die hij meeneemt is echt een hele welkome aanvulling. Wedstrijdzeiler aan boord van een stalen schip. We gaan geen grenzen opzoeken, pushen of onnodige risico’s nemen. Maar we gaan wel zorgen dat de zeilen goed gehesen en goed getrimd kunnen worden. Op de afgelopen tocht van 27 uur hebben we daar al meer voortgang mee geboekt dan de hele tocht naar Whangarei. Heel fijn! De halfwinder is goed gekeurd, de aap zorgt voor nog wat hoofdbrekens en voor de stagzeilen gaan we zo nog even wat extra’s organiseren zodat we ze optimaal kunnen trimmen. 5 minute jobs, volgens YouTube dan.
Los van alles wat Oscar aan zeilervaring meeneemt aan boord, is het ook een enorm prettige vent om aan boord te hebben. Wat een energie neemt ‘ie mee. Met het grootste gemak beweegt ‘ie op het voordek om een rif te zetten, eruit te halen of net wat meer of minder spanning op de vallen te zetten. Dat is niet alleen leuk, het betaalt zich ook terug in snelheid. Walnavigator Ruud is er ook blij mee. De afgelopen 150 mijl zeilden we 20% boven wat we deden naar Whangarei toe. Ik probeer de verwachtingen wat te temperen, maar heb er alle vertrouwen in dat we de komende weken de boot goed zullen kunnen trimmen en lekker kunnen laten lopen.
Dan de jobs. Een stalen boot heeft altijd een backlog met klussen die groter is dan de schipper en crew met elkaar kunnen wegwerken. Het gaat om keuzes maken, en de belangrijkste dingen het eerst doen. Datgene wat echt moet, dat doen we dus het eerst. Eén zo’n dingetje is de zijkant van m’n bedje. Die schiet af en toe open als we over bakboord liggen en ik er tegenaan lig. Dat is niet fijn. Dan valt de slaapzak en m’n knuffelleeuw (Leonessie) en blijf ik zelf nog maar net liggen. Het is een kwestie van tijd natuurlijk dat ik er achteraan val. Dat lossen we op met een extra plankje, zodat het schotje dicht blijft en ik ook onder helling rustig kan liggen slapen (met m’n knuffel).
Ik ben gezegend met Mitchel aan boord. Als ik de boot yoga niet meer volhoudt, maakt hij het af. Als ik niet weet hoe ik iets moet oplossen, heeft hij het antwoord.
Daarnaast hebben we nog wat kleine dingen te doen. Die vergen vooral wat extensive boot yoga maar zijn niet heel spannend. Ik ben gezegend met Mitchel aan boord. Als ik de boot yoga niet meer volhoudt, maakt hij het af. Als ik niet weet hoe ik iets moet oplossen, heeft hij het antwoord. Als we iets nodig hebben van de shop, die een half uur lopen verderop zit, hangt hij al in de telefoon om te checken of het er is en loopt er opgewekt naar toe. Op z’n Tasmanian Blundstone boots. We hebben dezelfde. Die van hem zijn een maatje groter. Maar toen we in Whangarei uit eten gingen om afscheid te nemen, zaten ze per ongeluk ineens aan mijn voeten. Ze lopen lekker.
Ik heb er enorm veel zin in om met deze twee mannen deze fantastische oversteek te maken. Wat een team. Met Ruud op de achterhand voor de begeleiding, om ons richting te geven en te helpen met de route planning. Thx Ruud!
En ja, let’s be honest, natuurlijk vind ik het spannend, ben ik onzeker, over nagenoeg alles. Dat hoort erbij, is onvermijdelijk en goed. Dat maakt dat we betere oplossingen zoeken en vinden voor dat wat nog net niet goed genoeg is. Onzeker over bijna alles, maar niet over m’n crew. Die is fantastisch en kijkt er net zo naar uit als ik. Naar de eindeloosheid van de oceaan, het zijn, het loslaten, de mooie en intense gesprekken, de albatrossen, het improviseren met koken, net die halve knoop extra varen en ga maar door.
Onzeker, over bijna alles, maar niet over m’n crew dus. Ook niet over of dit is wat ik wil. I’m dedicated, a man on a mission. Ik wil de wereld rondzeilen en ik zal de wereldrond zeilen. 14 jaar geleden kocht ik KARMA met die reden. Ik stelde m’n vertrek 8 jaar uit, omdat ik net gescheiden was, m’n kids te jong waren en ik een nieuwe relatie had. Een tattoo van een wereldbol op m’n schouder houdt die droom voor altijd levend. Living your dream, that is what life is about, making memories. Niet over de tien duizenden euro’s die ik de afgelopen jaren in m’n boot heb gestopt om het mogelijk te maken, niet over alles wat je ervoor moet laten, of de mensen die je mist. Living your dream and making memories.
Nog een paar dagen, dan gooien we echt los voor het tweede deel.
Werner Toonk
