GLOBE 40, recht uit het hart van Christa!
(Terugblik van Christa ten Brinke, partner van Ysbrand Endt, op hun verblijf in Ushuaïa tijdens de Globe 40 rond-de-wereld-race)
“Ik stap de boot in, een heerlijke zeillucht komt me tegemoet. Ik voel en zie hoe er gestreden is”
Het is zomer in Patagonie, 21 graden en windstil als ik aankom. Maar de volgende dag komt het grillige weer tevoorschijn. De wind kan van niets naar 30+ kn schieten door de valwinden die rondom de bergen door de temperatuurverschillen ontstaan. Maar ook de temperatuur kan ineens naar beneden zakken naar het vriespunt, regelmatig sneeuwt het op 80meter. Niets is zeker in deze omgeving en je moet ’t doen met wat er is en dat is heel veel woeste natuur en een zeer vriendelijke en behulpzame bevolking (de Argentijnse mentaliteit komt maar soms om de hoek kijken).
Zo is er al jaren een hele Falkland eilanden/Malvinas propaganda gaande maar weinig mensen doen hier actief aan mee. Er is veel politie te zien en controles op straten en wegen, dan doet ieder even zijn gordel om en vervolgens gewoon weer af (niet iedere auto heeft op elke plek überhaupt autogordels) en zelfs in een piepklein dorp (waar je alleen via een hele slecht onverharde weg van 40 km kunt komen of met kleine bootje via het water vanwege ondiepte en rotsen) aan Het Beagle kanaal wordt een nieuw politiebureau gebouwd.
Ik stap de boot in, een heerlijke zeillucht komt me tegenmoet. Ik voel en zie hoe er gestreden is. De spullen ademen nog spanning, stress en strijd. De bootklussen worden doorgenomen, we beginnen meteen, de A6 val is tijdens een ongelukkig moment toen de tack door de stopper schoot, spi te water raakte, daardoor tack moeten afsnijden, uit de mast getrokken. Het is nu windstil. Mooi moment om een nieuwe val in te scheren.
Al snel hang ik bovenin om de nieuwe val door de mast te laten zakken. Tijdens de borrel wordt dat op tafel gegooid , dat het onnodig is dat ik met gebroken arm de mast in ga. Maar ik ben allang blij dat ik aan de boot kan werken, en zo werkt t nou eenmaal het meest efficiënt. We hebben weinig woorden nodig om klusjes snel op te lossen.
Naast het werk aan de boot, is er grote behoefte om het gebied te ontdekken. Het Beagle Canal was super mooi varen met de besneeuwde Chileense en Argentijnse bergtoppen als kader er omheen. We vliegen, bewandelen bergtoppen, snuffelen 2 dagen door het museum de geschiedenis van Ushuaïa, de Yamahas, de oorspronkelijke zeenomaden/bewoners, de gevangenis, alle reizen naar Antarctica, alles is boeiend (en dat vonden ze in het museum ook want werkelijk alles is daar te vinden tot Belgische kranten aan toe).
We wandelen tussen 9000 pinguïns door, bezoeken Haberton, de eerste boerderij in dit deel van Patagonie, weer een museum, waar we gefascineerd zijn door alle gevonden botten van het zeeleven wat hier ooit was. We proberen in de 3 weken zoveel mogelijk van deze pure plek op aarde op te snuiven.
Ys heeft tijd nodig om geen verantwoordelijkheid te voelen, niet de alertheid van 24 uur racen, even niet aan staan, even niet varen. In schril contrast zijn alle cruiseschepen die hier afmeren. En mensen die over de zeer oude wankele steiger lopen op zoek naar hun boot om op pad te gaan naar Antarctica want dat is wat de meeste mensen hier komen doen. En waar de meeste mensen hier tegenwoordig van leven.
Zelfs autorijden is hier anders dan elders ter wereld , nog nooit heb ik gehoord van de regel wie van boven of beneden komt heeft voorrang op alles en iedereen, zelfs van rechts. Maar hier is ’t zelfs op de autoruit van de huurauto geschreven. Maar wat als je op de weg rijdt van beneden naar boven en je komt op een t-splitsing.
Stoplichten staan hier aan de overkant. Regelmatig zien we een stoplicht daardoor over het hoofd en geven we voorrang aan verkeerde auto’s, rijden we 1 richtingswegen in. Gelukkig zijn de Patagonische Argentijnen bereid om met wat coulance ons rijgedrag te beoordelen. Zebrapaden geeft je als voetganger geen enkele veiligheid, het is soms hardhorend oversteken om auto’s te ontwijken.
Vanuit ons Airbnb appartement, 30 minuten lopen de berg op aan de laatste rand van de stad, de achtertuin is de berg Medio, overzien we de hele baai. We kunnen precies zien wanneer de wind draait. Of de 3 aan een anker liggende boten wel mee draaien. Zodra dat niet het geval is snellen we naar beneden naar de haven. Of wanneer er iemand aan boord is, sturen we een berichtje naar de race-organisatie om te horen of het klopt. En bij krachtige noorden (westen) wind moeten we naar de haven voor Sec Hayai, we liggen aan een gammele vaste steiger met een groot verval (zo’n 2 meter) door het getij. Door de coronapandemie en daardoor gemiste inkomsten is het Ushuaïa niet gelukt om de uitbreiding te realiseren die op de planning stonden; drijvende steigers.
Whiskey Jack heeft met schipper /eigenaar Melodie en co-schipper Paul (woonplaats catamaran te Papeete) hun complete boegspriet door midden gebroken. Door de manier waarop het waterstag is bevestigd. Francois, Class 40 zeiler en bouwer, is ingevlogen, carbon bakken kan hier niet, ook vacumeren niet. ’t Is het einde van de wereld hè. Francois heeft dezelfde ideeën als Ys over de reparatie. Interessant is dat er heel andere eisen gesteld worden aan de Class 40 boten in een Globe 40 race dan in the Transat Jaques Vabre of Route du Rum. Er varen er inmiddels zo’n 200 van rond! Nou ja varen, er zijn er enkele gesneuveld. En zeker met de volgende Globe 40 in het vooruitzicht over 2 jaar is het interessant wat de keuzes gaan zijn.
Team Sec Hayai heeft bewust wat andere keuzes gemaakt. Daar ze de oudste en zwaarste boot van de vloot zijn, kozen zij om de boot maximaal te kunnen pushen. Het verschil met de andere boten zit in de dikte van het zeildoek.
Onder een volgende borrel als Gryphon Solo net is aangekomen, wordt de vraag gesteld waarom team Sec Hayai zo weinig schade aan de zeilen heeft (relatief dan in verhouding met de andere boten) Dat geheel ligt deels in de dikste/sterkte van het materiaal, dat kost wat kilo’s… maar je krijgt er een hoop snelle mijlen voor terug zo is gebleken. Gekozen is voor wat meer aandacht voor de zeilers, om deze zo fit mogelijk te houden, door goede communicatiemiddelen, een goede stuurautomaat waar veel mee is geëxperimenteerd, wat heeft geleid tot verandering van roerbladen shape/vorm, goede kleding, mogelijkheid tot rusten, en een kachel. En deze laatste bleek van zeer grote waarde waar andere schippers met elektrische sokken, motor warmte en slaapzakken probeerden de koude te lijf te gaan.
Melanie en Paul nemen ons mee uit eten in ’n motorshop, ik ben verbaast over het lekkere eten omringt door motoren.
Paul leeft al jaren in Papeete, en volgt alle races op de voet en heeft IMOCA’s geholpen in hun campagne. Hij is last minute bij Melanie aan boord geklommen als co-schipper, aan papieren en ervaring ontbrak het hem niet. Ys heeft hem ’n hoop warme kleren geleend en ze van vele tips en tricks voorzien.
Paul merkt op dat Mel een hoop geld had kunnen besparen en meer van de race zou kunnen genieten door vooraf kennis ‘in te kopen’. Mooi om te zien hoe kennis elkaar herkent.
De trainer heeft in ons hoofd geprent 80% is voor bereiding.
Frans komt terug met 3 gereparreerde zeilen, de kilo’s zijn er bij hem weer ’n beetje bij: klaar voor de volgende etappe! Ys heeft weer zeer gespierde benen en een prima conditie door alle stappen in Patagonie. En er valt wat te verdedigen nu staat team Sec Hayai overall nog 1 maar team Milai zit op de hielen met maar 1 punt verschil. De komende etappe wordt een hele spannende omdat het een heel tactische etappe is met ingewikkelde weersystemen die snel kunnen veranderen en zich moeilijk laten voor spellen.
Alle Globe 40 zeilers druppelen weer Ushuaïa binnen. Samen met alle leden van de raceorganisatie is het 1 grote familie, er wordt veel gedeeld en gelachen. Maar over een paar dagen begint de strijd weer nadat het startschot heeft geklonken dan is het weer iedere boot voor zich.
En ik, ik heb een waanzinnige kerst , oud en nieuw gevierd tussen avonturiers en wedstrijdzeilers … die allemaal een gerecht meebrachten en een elefantseal (die onze wereld kwam ontdekken en 7 dagen bij het clubgebouw bleef uitrusten, van de diepzeeduiken (ze kunnen 2000m diep en zijn daarmee record houders) en uit alle hoeken van de wereld kwamen en een heel mooi puur stukje aarde zien. Met pijn in mijn hart en arm moet ik het vliegtuig naar huis nemen, wat ziet die zee en de boten er verleidelijk uit! Lang kan ik er niet over mijmeren want t stormt en ook in de hogere luchtlagen…
De boten en schippers zijn klaar voor leg 6! Fair winds! See you in Recife Brazil, nog 3600 mijl te gaan.
Christa ten Brinke
