Angela’s Clipper Race: Honey we blew up the kite!
7 dagen geleden zeilden we in een lage drukgebied en de wind was, zoals verwacht, aan het bouwen. We hadden de Code 2 op en al surfend van de golven braken we snelheidrecord na snelheidrecord. Elke positie-update zagen we de afstand met de andere boten kleiner worden. Ik kreeg zelfs emails van collega AQP’s (Additional Qualified Person = first mate = co-schipper) dat ‘we were smashing it’.. Op een gegeven moment zagen we vlagen richting de 40 knopen en ik hoorde de skip on deck roepen: Blow the tack!
Op dat moment liepen we uit het roer, de kite begon te klapperen (uiteraard) en terwijl we terug naar de koers gingen vulde de kite met een vlaag met 43 knopen. En toen was het ‘Boem’ …… Een grote scheur van boven naar beneden en nog een paar scheuren horizontaal.
Gelukkig was de tape van de randen van de kite nog heel, maar het gevoel van verslagenheid aan boord was enorm. We wisten nl dat we deze kite nog veel nodig zouden hebben (zoals nu op het moment van dit schrijven..). De skip en ikzelf zijn uiteraard verantwoordelijk voor situaties als deze. We waren simpelweg te gretig.
Na 2 dagen begon ik voorzichtig te voelen bij de crew wie de leiding zou willen nemen om te beginnen met het tapen en naaien van de Code 2 en gelukkig staken 2 mensen hun hand op. Zij zijn nu letterlijk al 4 dagen 24/7 bezig om hem weer in elkaar te zetten en stapje voor stapje begint het einde in zicht te komen. Echt complimenten voor het werk wat ze gedaan hebben en nog steeds doen.
Ondertussen houdt de rest van de crew de boot op koers en blijven we pushen op snelheid. Dit was geen probleem met de wind die we hadden en de Code 3, maar 2 dagen geleden zakte de wind opeens weg naar 15-20 knopen.. en ja.. nu missen we de Code 2 ECHT!!
Ondertussen, tijdens mijn dagelijkse check van de ‘lazarette’, de ruimte bij de spiegel waar we diesel en vers water hebben opgeslagen en waar ook de roerkoning en kabels lopen, viel mij 2 dagen geleden op dat er wel heel veel (HEEEEEEL VEEEL) water heen en weer klotste en na nader onderzoek kwam ik erachter dat de nylon seal van de bearing (sorry, weet het Nederlandse woord niet) helemaal los was gekomen. Alle 10 bouten waren uit positie en het water gutste letterlijk naar binnen. Gelukkig had ik in Subic Bay (race re-start locatie) het roer, de kwadranten en de kabels uit elkaar gehaald dus ik wist precies hoe dat moest. Op die manier hadden we een beter zicht op wat er aan de hand was en konden we er beter bij.
Het leuke aan zeilen vind ik dat je de hele tijd aan het Mc-Gyveren bent. En ook nu kwam die instelling goed van pas. We kwamen er nl achter dat een beetje druk naar beneden het binnenkomende water met 80 procent verminderde. Dus met zip-ties en ceasing wire is het probleem nu ’tijdelijk’ opgelost. Het kostte iets meer dan 15 uur van ontdekken naar oplossing en ‘back on the road’. 15 uur waar we de Yankee 1 en Staysail op hadden waar we eigenlijk de Code 3 nodig hadden gehad en dat was duidelijk te zien in de positie updates.
Het is continu 2 stappen vooruit en dan een halve of hele stap terug . Erg frustrerend voor de crew (en ons!) en het kost meer en meer moeite om ze in een positieve mindset te houden, maar tot dusver lukt het (nog net). We hebben een meevaller nodig…
Het goede nieuws is dat het race comite de race met 250nm verlengd heeft. Dit omdat we met z’n allen uiteindelijk te snel gaan en we daardoor te vroeg dreigen aan te komen in Londonderry. Met alle activiteiten daar is dat (blijkbaar) geen optie dus wij op Dare to Lead krijgen een extra kans om het gat met de voorhoede dicht te zeilen.. Mij hoor je niet klagen.
Zojuist zag ik dat de zeilmakers zijn begonnen met de kite te ‘wollen’ (zodat we deze gemakkelijk kunnen hijsen zonder dat deze direct wind vangt) dus dat is een HELE grote stap in de juiste richting. Nog een halve dag, is mij zojuist verteld. Aan de andere kant verwachten we dat binnen nu en 10 uren de wind weer zal aantrekken dus de kans is groot dat we voorlopig de Code 3 blijven gebruiken.
De scoringgate komt in zicht en wij hebben grote plannen om het daar goed te doen. Deze crew verdiend het om in ieder geval 1 keer op het podium te komen en aan onze bootsnelheid ligt het niet.
Wordt vervolgd dus.
Groetjes,
Angela, Dare to Lead – CV26
of Glenda zoals ze mij hier noemen – the good witch from the North (Wizard of Oz)
