Angela’s Clipper Race: Oprecht de ‘Race of your Life’ ……
De finish was een deceptie. Omdat de wind het af liet weten heeft de raceoffice een mail gestuurd waarin ze zeiden dat op 29 Juli om 0000UTC de boten hun positie moesten doorgeven en de afstand van die positie naar een virtuele boei bepaalde je eindresultaat. Zoals ik eerder al schreef, wij gingen voor de Ocean Sprint en daarvoor moesten we bij de kust zijn. Om gunstig voor de virtuele boei te liggen moest je juist oostelijk zijn. Ons doel was om voor Seattle te eindigen zodat we in ieder geval niet laatste in het klassement zouden zijn, maar uiteindelijk kwamen we 0.1nm te kort.
De crew heeft uitgerekend dat dit neerkomt op 45 seconden(!) 45 seconden. Net die laatste overstag waarbij we een ‘ashole’ (knoop in de schoot) hadden waardoor de overstag langer duurde, of net dat moment waarop degene achter het roer een stuurfout maakte en de boot volledig stillegde. Zeg het maar. Zuur is het wel, vooral voor de crew, want ze hebben deze etappe echt alles gegeven en ik had graag gezien dat dat uitbetaald zou worden.
We varen nu richting London, waar we zaterdag einde ochtend door de sluis moeten van King George V. Nog 75nm te gaan en dan gaan we een heel druk programma tegemoet met een vlootschouw, prijsuitreiking, dronken worden, slapen, boot schoonmaken en dan om 0500 op maandagochtend vertrek richting de thuishaven van de boten (Gosport – Portsmouth). Tijdens deze delivery ben ik de schipper aan boord. Gewoon omdat het kan.
Ik zit op het achterdek en kijk naar de sterren. Ze zien er eindelijk qua vorm en richting weer normaal uit. Wat een reis was dit. Als iemand mij vraagt: hoe was het? Dan is mijn korte antwoord: zwaar en gaaf.
Mijn lange antwoord is dat het onvoorstelbaar is wat een ongelofelijke reis dit is. Als crew weet je niet waar je aan begint, waar je in terecht komt en vooral hoe ontzettend vaak je jezelf tegenkomt. Leven aan boord is alles behalve luxe en vanaf 25 knopen (aan de wind) zijn deze boten alles behalve comfortabel. 1 voorbeeld is dat als je een nummer 2 hebt gedaan op het toilet (heads) en de boot ligt op 1 oor, dan gaat het doorpompen niet echt soepel. Ik denk dat 1 op de 4 keer de pot zo vol komt dat de hele inhoud over de rand op de vloer beland.
Douches hebben we niet, spiegels trouwens ook niet. Iedereen heeft een ander niveau van hygiene dus je kunt je voorstellen dat de ‘ghetto’ (beide kanten waar iedereen slaapt) alles behalve naar bloemetjes ruikt. En doorluchten kan niet want alle luiken moeten dicht op zee. Als schipper en mate hebben we gelukkig onze eigen bunk, maar de rest deelt zijn bunk met iemand uit de andere wacht ….. brrrrr.
Koken in 5-10 meter golven is een heel ander avontuur. Ik heb de inhoud van een pan meerdere keren tegen het plafond zien belanden en simpele dingen zoals het invullen van het logboek aan de navigatietafel kan je het beste vergelijken met poweryoga on steroids.
In de Pacific had ik het meeste moeite met de kou. Ik ben daar simpelweg niet geschikt voor en het uit mijn slaapzak kruipen om je (natte, vochtige en/of dampende) zeilkleding weer aan te trekken om vervolgens 6 uren aan dek te zitten met dikke wind, bakken en bakken met water en soms zelfs met sneeuw, was zowel mentaal als fysiek denk ik het allerzwaarste voor mij. En nee, deze boten worden niet geleverd met verwarming.
Maar het is zo gaaf om te zien dat mensen boven zichzelf uitstijgen. Middenin de nacht het voordek opgaan terwijl de ene na de andere golf over het dek stroomt en dan met bevroren handen een voorzeil proberen te wisselen. Of aan dek zitten te wachten tot we juist een manoeuvre gaan doen zodat ze op kunnen warmen en dat dat dan een hele wacht niet gebeurd.
Het meest indrukwekkende was voor mij toch wel de operatie die wij in het midden van de Pacific (30 knopen wind en 5-6 meter golven) hebben uitgevoerd op een bemnningslid. Deze persoon had een gezwel aan zijn zij en deze moesten we opensnijden om de druk eraf te halen. Op dat moment was hij in levensgevaar. Na de operatie moest de wond open blijven om 3x per dag het vocht eruit te drukken. Nooit geweten dat je zo diep moet snijden om ergens te komen in een menselijke lichaam. Maar alles ging goed, zelfs zo goed dat een ziekenhuisopname uiteindelijk niet nodig was en de beste meneer de volgende etappe gewoon mee kon.
Nee, als je je inschrijft voor de Clipperrace moet je geen mietje zijn en vooral niet vies zijn van keihard werken. Maar wat je ervoor terug krijgt overstijgt denk ik alles. De oceaan, de wind, de golven, het uitgestrekte niks, het dagen en soms weken geen andere boten zien. Van windstil naar 68 knopen wind. Van een vlakke zee naar golven tot 10 meter. Het opblazen van spinnakers, half zinken door een roerkolom die los komt, een generator die kuren krijgt, een watermaker die opeens stopt met werken. Ook al ben je met 16 man aan boord, je bent enorm op jezelf aangewezen. En dan ben je ondertussen ook nog een wedstrijd aan het zeilen. Ik geef het ze te doen.
Oprecht de ‘Race of your Life’ ……
En ik? Ik hoop de laatste 5 dagen van de sneekweek mee te zeilen. Daarna moet ik een GMDSS en Advanced Medical Cursus doen. Mijn reis stopt hier namelijk niet (dit was het begin!!) want ik meld mij in maart weer in Gosport voor de schipper trials en 5 maanden training. Als alles goed gaat start ik in Augustus vervolgens zelf als schipper tijdens de ‘Clipper Around the World Race ’22-’23’
Angela, Dare to Lead – CV26
