Angela’s Clipper Race: Panama here we come!
Na 5 dagen Seattle was het afgelopen zondag weer zo ver. Om 12u (LT) hadden we de Le Mans start net buiten de ‘Juan de Fuca’ rivier. De hele ochtend was er geen wind maar er kwam een mooi briesje uit NW net 10 minuten voor de start.
Voor iedere race start wordt er door de race-organisatie lootjes getrokken om de startvolgorde op de lijn te bepalen. Deze keer kwamen wij als eerste uit de hoge hoed! Normaal gesproken ideaal om als hoogste boot te starten maar deze keer moeten we afvallen om op de juiste koers te komen, wat uiteraard erg nadelig is..
Bij de Le Mans start varen we 10 minuten voor de start allemaal een afgesproken koers en snelheid boven elkaar rond een 50 graden windhoek. Het grootzeil is gehezen en de afgesproken voorzeilen liggen op dek. Alle crew moet dan achter de koffiemolen staan. 1 minuut voor de start moet de motor uit en op het startsein loopt (we proberen ze niet te laten rennen) iedereen naar zijn positie. Deze keer moest de staysail en yankee 2 omhoog.
Daarna moeten we 10 minuten de afgesproken koers houden voordat je zeilen en koers mag veranderen. We moesten dus afvallen om richting Panama te gaan wat betekende dat (in ons geval) de Code 2 omhoog ging. Met veel trots kan ik zeggen dat onze spi als eerst bovenin de mast was. Maar toen we hem wilden aantrekken bleek de schoothoek niet goed vastgemaakt te zijn, dus deze kwam los. We hebben snel de ‘lazy’ schoot verplaatst en later iemand via die schoot naar de schoothoek gehezen om een nieuwe ‘lazy’ schoot te bevestigen.
Eenmaal op koers zagen we dat 4 van de 10 boten voor de Code 1 gekozen hadden, de iets grotere spi dus. Qua snelheid maakte dat besluit niet echt veel uit, maar qua risico wel. De wind na de start was rond de 15 knopen maar de voorspelling was dat het al snel zou opbouwen naar 20-25 knopen.
WTC (de winaar van de Pacific crossing – met de Nederlandse Ineke van der Weijden aan boord) lag onder ons en we zaten eerste rang toen we hun Code 1 zagen ‘ontploffen’. De hele top kwam los van de rest van de spi en het anker ging letterlijk uit. Maar alle respect want binnen een half uur was de spi aan boord en de Code 2 gehezen. Niet veel later overkwam Imagine Your Korea (ook met Code 1) hetzelfde.
Het wordt een hele klus om deze spi weer in elkaar te zetten dus dat betekent een behoorlijke achterstand voor de rest van de race die voornamelijk in het teken staat van licht weer.
Wij gingen lekker en toen de zon onder ging lagen we met nog 2 boten rond de 3e plek. Toen kwam er een enorme bui aan waardoor Josh (mijn schipper) besloot de Code 2 te laten zaken en terug te gaan naar de staysail en Yankee 2. Hiermee verloren we heel veel snelheid en de daarop volgende uren ook 4 plaatsen. Om 22 uur besloten we dan ook om de Code 2 weer te hijzen wat automatisch betekende dat het een lange nacht zou worden voor Josh en mij. In de huidige condities, aarde donker, 15-25 knopen en een heel onrustige zee, zijn wij gewoonweg de enigen die met spinaker kunnen sturen.
Terwijl het wachtsysteem gewoon om ons heen doorliep pakte Josh eerst 3 uren tot 0130 en daarna ben ik blijven staan tot 0600. Pfff.. daarna was ik wel kapot hoor! Maar we hebben de schade beperkt gehouden en we liggen nu rond 5e plek. Zoals voorspelt is de wind er vanochtend helemaal uit gezakt en we varen inmiddels alweer een paar uur met onze Code 1. WTC ligt ongeveer een mijl achter ons met hun Code 2. Zij zullen vast en zeker balen.
Het plan is nu om richting de kust te varen waar we hopen rond de 15 knopen op te pakken. Dus die windbaan en de windbaan verder op de oceaan ligt echt een enorm windwak dus er lijkt al een soort van splitsing van de vloot aan te komen.. Maarja, zoals we in de afgelopen etappe gezien hebben kan er tot de finish van alles gebeuren.
Panama here we come!
Angela, Ha Long Bay Vietnam – CV26
