Angela’s Clipper Race: Geraakt door de bliksem!
Whow wat kan er veel gebeuren tussen 2 blogs in. Als laatste schreef ik over het feit dat de mayo en eieren op waren, op dat moment een heeeeeeel teleurstellend gebeuren voor iemand als ik.. Maar ’the race must go on’, dus accepteren en door. We passeerden toen net finishlijn 2 en waren onderweg naar finishlijn 3.
In dat stuk hadden we de ‘mazzel’ dat een windwak werd opgevuld door buien en we continu gezeild hebben met wind ergens tussen de 5-8 knopen. Dat maakt een groot verschil als je concullegas amper 1 knoop doen.
Het resultaat was dat we steeds dichter bij de kopgroep kwamen en ook al was onze lijn naar de finish anders dan de anderen, op een gegeven moment gaf de positie update on op de eerste plaats!
Dit hoeft dan overigens niet waar te zijn want de positie update die wij iedere 6 uur krijgen trekt een rechte lijn vanaf je boot naar de uiteindelijke finish en tactisch gezien is dat natuurlijk lang niet altijd mogelijk. Maar goed, op papier lagen we eerste wat een enorme boost was voor de crew.
Dit stuk van de race werd gekenmerkt door enorme buien. Het was alsof we door een deur zijn gezeild en in ‘squally-land’ terecht zijn gekomen. Dikke wolken, enorm veel lichtflitsen en de allereerste die wij vol tegemoet voeren bracht genoeg wind met zich mee zodat we eindelijk 12 -15 knopen snelheid deden. In de regen hebben we zelfs onze haren gewassen. Heerlijk!
En toen opeens een dikke knal, een schok en letterlijk alle verlichting en instrumenten werden zwart. Tegelijkertijd gingen er verschillende alarmen af in de boot. We zijn geraakt door de bliksem. Het was even snel schakelen voor degene achter het roer want opeens waren we gewezen op het kompas en de Windex. We hebben onze tijd genomen om te kijken wat de schade was en al snel kwamen we tot de conclusie dat we: geen windinformatie meer hebben, de generator nog start, de watermaker niet, de bootcomputer het nog doet, dat we nog weer kunnen downloaden, dat we geen AIS meer hebben en dat alle verlichting vanaf de galley naar de boeg het niet meer doet (inclusief navigatie verlichting) maar dat de verlichting vanaf de cockpit naar de navigatietafel nog ok is.
Het was even spannend maar uiteindelijk is het onze engineer 48 uur later gelukt om de watermaker te repareren, met een work-around kunnen we in ieder geval weer water maken en dat is een hele opluchting. Tegelijkertijd zijn we nog steeds aan het racen en de 12-15 knopen snelheid voor ongeveer 2,5 uur heeft ervoor gezorgd dat we zowel op papier als in het ‘echt’ eerste liggen met nog 5nm te gaan naar de finishlijn 3. Vlak voor de finish viel de wind weer uit maar uiteindelijk hebben we een klein dansje gedaan toen we erover heen voeren. We weten nog niet wat de officiële finishlijn gaat worden, maar deze hebben we in ieder geval.
Het windwak waar we in terecht kwamen duurde uiteindelijk meer dan 24 uur en ik denk zelfs dat we door de stroming even terug geduwd zijn over de finishlijn. Maar in deze race staat daar geen penalty voor.
Na nog eens 3 dagen dobberen met heel af en toen een zuchtje wind maar vooral heel veel stroming zien we onze koppositie verdwijnen als sneeuw voor de zon. We liggen 6e met nog 60nm te gaan naar finishlijn 4 terwijl de top-3 al letterlijk 24 uur aan het proberen is om erover heen te zeilen.
Dan komt het verlossende mailtje: Het raceoffice heeft besloten om finishlijn 3 de officiële finish te maken van deze 7e etappe! YEAH!!!! We kunnen ons geluk niet op!! De enige voetnoot is dat Quindao nog volop aan het racen is naar de finish (zij zijn door schade een week later gestart) en als zij sneller zijn (we varen deze etappe op tijd) dan kunnen zij ons nog naar de 2e plek duwen. Gezien de weersystemen die zij hebben is er een goede kans dat dat gebeurt.
Afgelopen middag hebben we de motor gestart en als snel ruiken we de alternator. Oef, nog een schade van de blikseminslag. Op het moment van dit schrijven worden we gesleept door Visit Sanya.
Angela, Ha Long Bay Vietnam – CV26
