Angela’s Clipper Race: Kite-mare op de Bus
Wat gisteren een mooie dag met 12 uur varen in Stealth Mode met de Code 3 had moeten worden, eindigde in een absolute kite-mare. Als je in Stealth mode gaat ben je iets van plan en dat is niet afstand verliezen met de top-4 and de boten achter ons dichterbij laten komen. Maarja, je hebt het niet altijd voor het zeggen. Gelukkig waren er geen gewonden, de kite is niet kapot gegaan en we zeilen op dit moment weer in de juiste richting.
De bewuste ochtend werd ik wakker en skipper Josh vroeg mij direct: “is it allright to talk boat?”
“Ofcourse it is..” Zei ik. “Wat denk je, we hebben een paar vlagen van 30 knopen gehad in de buien maar de weersvoorspelling ziet er goed genoeg uit om de komende 12 uren de Code 3 te vliegen.”
Op aan dek zag ik inderdaad een paar wolken maar niks (echt) zorgelijk. Toch denk ik dat we allebei ons onderbuikgevoel aan de kant zetten toen we besloten er voor te gaan. De Code 3 ging omhoog toen de eerste wolk zich transformeerde in een bui. Door wat hoger te sturen probeerde we deze te ontwijken en dat lukte aardig. Pfieuw! Toen maakte de volgende bui zijn entree en Josh nam het roer over van mij (heb ik al verteld hoe zwaaaar deze boten sturen?!). Met deze 2e bui hadden we geen kans, het kwam, zag en overwon. Er gebeurde opeens zoveel op hetzelfde moment: we zagen een walvis, lieten de ’tack’ los en tegelijkertijd brak de schoothoekstrop. Het werd stil aan boord terwijl iedereen naar een vliegende kite staarde die alleen nog met een val vast zat aan de boot. Onze mediapersoon aan boord had de fotografeerdag van haar leven!
In mijn volgende blogs ga ik vragen van volgers beantwoorden. Stel ze in de ‘comments’ of stuur een mail naar redactie@zeilhelden.nl en je krijgt een reactie. Ik ben benieuwd!
Na wat brainstorming besloten we om iemand naar boven te sturen in de mast en dan een lijn vast te maken aan de Code 3 om hem dan via de ‘letterbox’ naar beneden te halen. Ik ben helemaal geen angsthaas maar ik moet eerlijk bekennen dat ik opgelucht was toen Josh zei dat hij naar boven zou gaan. Ik heb geen woorden om te omschrijven wat hij daarboven meemaakte en het ergste: toen hij er bijna was viel de lijn (waar het allemaal om ging) naar beneden. Via een andere val lukte het uiteindelijk om deze weer naar boven te krijgen maar de 20 minuten die Josh daarboven wachtend doorbracht moeten zo ongeveer de ergste van zijn leven zijn geweest..
Helaas bleek het allemaal voor niks. Het lukte gewoonweg niet om de lijn om de Code 3 te bevestigen (achteraf hadden we het gewoon aan de spi-val kunnen vastmaken.. duh). Dus na meer dan 2 uur in de mast waren we terug bij af. De spinnaker leek nergens last van te hebben en voor de situatie (vlagen tot 40 knopen!) was het eigenlijk op een ‘goede’ plek.
Het volgende plan werd ingezet: de val laten zakken, the spinaker op het water laten drijven en dan gijpen (met het grootzeil in het midden van de boot). De boot kwam soort van stil te liggen en uiteindelijk lukte het de val te pakken met de pikhaak. Toen kwam het fysieke werk: de spi naar binnen trekken.
Na 5 uren, vanaf de tack laten gaan tot spi terug aan boord, zeilden we weer in de juiste richting.
Je weet wat ze zeggen: als je denkt aan een rif: zet hem direct. Als je denkt aan een rif eruit halen: neem een koffie. Ik denk dat hetzelfde van toepassing is met het besluiten of je een spi hijst. Ik ben een redelijk conservatieve zeiler en moet gewoon blijven luisteren naar mijn onderbuik gevoel. Dat heeft het niet vaak mis.
Quote of the day:
Me: “Josh, tell me in 3 words how it was up there”
Josh: “Afraid of heights”
Angela, Spiderman Josh and the super(wo)men crew of Ha Long Bay Vietnam – CV26
