“Gelukkig weet ik, als ik bij de boot ben, ik een heel ander leven instap”. Christa over de aanloop naar The Fastnet Race.
We vlogen zondag, einde dag, naar de boot in Vigo. Op het moment van schrijven van dit blog hebben we nog 3 dagen.
Oh… ik bedenk me dat ik mij nog moet inschrijven bij de Rorc, vrij essentieel en heel laat. NU Maar meteen gedaan.
Er zijn veel zaken die spelen, en helaas niet alleen op zeilgebied. Mijn focus laat het daardoor af en toe afweten. Gelukkig weet ik, als ik bij de boot ben, ik een heel ander leven instap. Ik laat dan los, niet bewust, maar ik vergeet die andere wereld met het verstrijken van de tijd vanzelf. Ik vergeet mijn andere werkzaamheden. Het maken van educatie materiaal bij theater voorstellingen voor een theaterbureau. Als yogadocent. Als mantelzorger. Als beeldend kunstenaar.
Ik vergeet ons huis. De verkoop van het huis van mijn ouders. De aankomende verhuizing. Ik vergeet het missen van mijn zussies, mijn beste vrienden. Ik vergeet het missen van mijn ouders, mijn vader waar ik halftijd voor zorg en mijn moeder die ook alle hulp kan gebruiken.
Ik vergeet het missen van de hond, de vrijheid van het samen door het bos dwalen. Ik vertrouw erop dat alles er is als ik weer terug kom. En zo niet dan gaat mijn telefoon of de iridium (satelliet telefoon met wereldwijde dekking, red.).
Er spelen veel boot onderwerpen door ons hoofd om nog even te regelen.(o.a. de havens, ligplaatsen voor een 4,75m diep stekend schip zijn dingen om over na te denken) Maar er is ook een hoop gebeurd. De zeilen zijn aangevuld en zo beschikken we nu weer over ’n mooie zeilgardarobe, J1, J2, J4, een hagelnieuwe FRO, een Masthead, A3 en natuurlijk de good old Main. Dit setje weegt bij elkaar al snel z’on 1000 kg. Daar kunnen we mooi mee uit de voeten en lekker stacken (als gewicht gebruiken op de juiste plek, deze plek is bij elke koers en windverandering anders). De First Aid koffer is weer compleet en voorzien van alles dat nodig is voor een oversteek en dat is veel. Maar het meeste dat we gebruiken zijn coldpacks (voor handen, voeten, knieën, ellebogen en/of hoofden die onbedoeld de boot hard hebben geraakt. Sudocream voor de zout water uitslag en cinnarizine de zeeziekte tabletten. Het gevriesdroogde voedsel is uit Breskens opgehaald als ook de carbonpijpen voor de stack binnen in het schip. En alle safety zaken.
Ook zijn er gelukkig nog wat ervaren handjes bij gekomen om met al deze zeilen te kunnen varen. Een VO70 varen gaat om procedures, procedures en deze zo snel en goed mogelijk uitvoeren wat vervolgens leidt naar een hoge gemiddelde snelheid.
Inmiddels zijn we met een 5-koppige ervaren crew. Dus dat is super tof! Michiel en Vincent zijn nummer 3 en 4 (ik ga nu al weer in nrs denken, ieder heeft zijn plek met nummer om het pak en aanverwanten op te hangen, een eigen drinkbeker met nummer, een bidon met nummer etc.) en dat zijn, zacht uitgedrukt, niet de minste. In de tijd dat Sanya in Nederlandse handen was kregen wij de gelegenheid om jonge mensen een kans te geven om op deze race monsters te leren varen, ze te onderhouden en te ontdekken. Iets waar zowel Ys als ik stront jaloers op zijn om op jonge leeftijd met deze über schepen in aanraking te komen.
Wij zijn van ver gekomen met beiden geen zeilende en of watersport-minnende ouders.
En hoe mooi is het dat we onze kennis nu door kunnen geven aan een nieuwe generatie, welke er, grote kans, ver mee gaan komen met zo’n start op jonge leeftijd.
Vincent is een toffe Belg, ’n keiharder werker waar je op kunt bouwen. Op het voordek staat hij zijn mannetje en als hij het niet weet of twijfelt dan stelt hij vragen en voorkomt daarmee dat hij een foutje maakt, wat grote gevolgen te weeg kan brengen. Hij over ziet het geheel, kent de procedures, hij is handig met gasten en niet onbelangrijk: hij heeft een pak humor, zelfkennis en levenservaring (klopt ’t n beetje Vince?).
Michiel is ook een toffe Belg met een Hollandse blik (hij woont zijn hele leven in Nederland, 21 jaar nu). Het was winter 2013 we liepen de haven binnen bij Breskens met de VO60, wat later de Boudragon zou worden. Er lag een piepklein bootje in de kom die zijn zeilen aan het strijken was. Vader en zoon. Vader vroeg of zijn zonen Michiel en Hannes misschien een keer mee mochten varen. Ys riep boven het lawaai uit dat ze even naar de steiger moesten komen. We hadden nog niet aangelegd en daar stonden ze; vader en zoon Hannes. Vader deed het woord: “Ze hebben er echt álles voor over“.
En zo werden Michiel en Hannes een winter lang ieder klusweekend gebracht. In de pauzes propten ze snel hun mee gebrachte broodje in hun mond en hup! daar gingen ze weer aan t werk. Niets was ze te gek. En na een winter hardwerken begon het voorjaar met varen. Van de VO60 gingen we naar de VO70. Ze waren beide super trouw en wilden alles leren en weten, niet alleen op zeilgebied maar ook over het hele onderhoud. Het zijn gouden jongens met een vrije geest en een hart vol passie voor het zeilen. Het liefst namen wij ze altijd mee, omdat ze zeer waardevol waren aan boord. Hannes fluisterde weleens dingen in mijn oor: “Chris je vergeet de mast om te zetten”, “chris, zal ik ff met de energierepen langs gaan?”. Michiel koos soms voor andere schepen, iets dat we alleen maar stimuleerden om zo een brede kennis op te doen. Want de jongens hadden één droom: de (Volvo) Ocean race varen.
Tot die ene dag, 1 juli. Wij gingen vrijdagochtend al naar Engeland The Isle of Wight Race varen, maar Hannes kon niet mee vanwege school. Hannes koos ervoor om met Frans Maas een wedstrijd voor de Belgische kust te varen. Hij kwam niet meer terug…
1 juli 2021
We sturen bloemen naar hun moeder. Ik bel Michiel. Ik stuur Andreas (ook bij het Capella ongeluk betrokken) een aantal berichten. Michiel’s doel is om de Ocean Race te varen, waarin hij Hannes en zijn vader meeneemt.
Michiel werkt inmiddels in verschillende VO65 teams. Na Brunel en Childhood vaart hij nu als vaste bemanning op de Sisi, de VO65 van het Oostenrijkse team. Zijn passie en zijn doel geven hem focus en drijven hem naar de top.
En wij proberen hem daarin te stimuleren. Michiel is uitgegroeid tot een sterke gast met enorm veel mijlen op de oceanrace schepen, met veel technische kennis en met inzicht in alle processen. Zelfstandig, leergierig en nog steeds bomvol passie en gedrevenheid.
Klinkt als een trotse co-schipper die haar bemanning heeft zien groeien en ziet uitvliegen. En, mijn hemel, wat heeft dat joch een plek in mijn hart!
Kortom ik heb er zin in om weer met deze mannen op stap te gaan!
Zoals gezegd nog 3 dagen te gaan.
Het wordt ook spannend vanwege de donkerrode kleur die Nederland nu weer heeft gekregen. We vliegen naar Vigo en hebben wel of geen PCR-test nodig, varen dan naar Cherbourg, hopelijk mogen we daar gewoon aan wal. In Engeland mogen we geen voet meer aan wal zetten, ons schema wijzigt per dag. Maar op dit moment mogen we de Fastnet Race varen!
En oh! wat heb ik zin om aan boord te stappen en haar na al die tijd weer te mogen varen, de boot weer aan te zetten, het gas erop en te doen waar ze ooit voor was bedoeld; Racen!
Christa ten Brinke
