Angela Sails #11 – The Broach
Begin december geef ik mijn laatste training bij Clipper en ik besluit om mijn Cruising Instructor te doen (met dit papiertje kan ik mensen opleiden tot Dayskipper niveau). Hiermee werk ik aan mijn benodigde kwalificaties voor Clipper en het geeft mij een extra manier om geld te verdienen als het even stil is in delivery-land. Win-Win dus.
Het is 9 december als ik mij bij UKSA in Cowes aanmeld. Het is waterkoud en ik begin mij af te vragen hoe ik dit in vredesnaam in mijn hoofd haal terwijl ik in de ‘kantine’ een broodje eet. Opeens hoor ik een bekende stem: mijn vriendinnetje en ex-huisgenoot vanuit Antigua (Arabella) zit 2 stoelen verderop!
“What are YOU doing here??” vragen we tegelijk. Blijkbaar hetzelfde, maar gelukkig voor de instructeurs en mede-cursisten zitten we niet op dezelfde boot. We zwaaien naar elkaar als we wegvaren. “Good luck girl” schreeuw ik nog na.
De training is best pittig. 5 dagen, op een 45 foot zeilboot, in de winter, in Engeland. Ik zit met nog 2 cursisten en de instructeur aan boord. De laatste dag komt er een onafhankelijke examinator en ik slaag niet alleen met vlag en wimpel, zij nodigt mij ook uit om training te komen geven op een school in Hamble waar ze veel voor doet. Wat een compliment!
Arabella slaagt ook en nog 1 andere persoon mag zich nu Cruising Instructor (CI) noemen. 3 van de 6, slechts 50%. Best heftig.
Vervolgens is het kerst en ga ik met mijn ouders, zusjes, zwagers en neefjes en nichtjes de bergen in. Ik geniet er intens van en net op het moment dat ik mij erbij neer wil leggen dat ik de winter in Nederland door zal brengen kom ik in contact met een Volvo 70. Zij zoeken nog een watchleader voor hun oversteek van Gibraltar – Las Palmas – Antigua.
Het is niet een betaalde trip, maar ik zie het als een mooie ervaring EN ik wil graag naar Antigua omdat ik daar als CI aan de slag kan. We spreken af dat de schipper mij leert hoe ik met een sextant sights kan doen omdat ik in Antigua ook mijn YM Ocean wil halen. Als ik daar later (terwijl wij onderweg zijn) naar vraag, blijkt er geen sextant aan boord te zijn. Lekker dan.
Het wordt een bijzondere trip met een vreemde dynamiek aan boord. Er is de eigenaar (schipper) met zijn vriendin (watchleader), dan Tim (watchleader en ik (watchleader). Binnen onze eigen watch hebben we ieder 3 mensen, waarbij 3 betaald hebben om aan boord te zijn en de rest ‘hitchhikers’ zijn die gewoon een crossing wilden doen. 6 van de 9 hebben nog nooit gezeild, 7 van de 9 zijn jonger dan 25 jaar.
1 iemand had een ukelele, 1 iemand was videographer, 1 iemand had een drone, 1 iemand had een soundmixer mee en omdat we een lange periode vrij weinig wind hadden hebben we toneelstukken opgevoerd, filmpjes gemaakt, elkaar geinterviewd en gezongen (heeeeel veeeeel gezongen – zoveel dat je zou verwachten dat ik het nu een beetje zou kunnen..).
En toen begon het midden in de nacht opeens te waaien. We hadden de Code Zero op en ik lag in mijn ‘bunk’. Meer kan je onze slaapplaats ook niet noemen. Ik voel de boot scheef gaan en weet direct ‘dit is mis’. Ik spring mijn bed uit, trek mijn zwemvest aan en sta in de cockpit als we uit het roer lopen en zo plat gaan dat de salingen het water raken. Een ouderwetse broach.
Onder dek is het een wir war van spullen en mensen die van bakboord naar stuurboord zijn gevlogen. Het is er een chaos. Boven dek zijn een paar mensen even los geweest van het dek en niet al te zacht weer geland. Maargoed, je kunt alles 100 keer zeggen. Het meemaken zegt meer dan 1000 woorden. Iedereen weet nu iig waarom je je spullen moet fixeren, je ‘bunk’ omhoog moet trekken als je gaat slapen en je aan moet lijnen als je aan dek bent. Dat laatste zaten we uiteraard bovenop.
Vooral bij de nieuwelingen zit de schrik er de volgende dag behoorlijk in.
Angela Brandsma
