‘Almost home!’
“Al vanaf het moment dat de bark Europa vanwege Covid-19 vertrok uit Ushuiaia volgen wij haar en haar 19 ‘koppige’ crew aan boord. Het werd een non-stop avontuur dat alle facetten van een oceaanreis in zich had. Voor iedereen is nu het aftellen écht begonnen: voor de bemanning zelf, familie, vrienden en trouwe volgers. ‘Heel fijn iedereen weer te zien, maar ook best dubbel’.
later’.
Jullie komen wel écht dichtbij nu. Raden jullie (zoveel mogelijk objectief voor zover dat lukt 😉 ) een ieder aan om zo’n reis te maken? Wat heeft deze hele trip jullie persoonlijk opgeleverd en wat hadden jullie liever geskipt?
Sanne (scheepsarts): Uiteraard is dit een geheel objectief antwoord… Hahaha! Doen! Als het iemand wat lijkt om, na alles gelezen en gevolgd te hebben, zo’n reis als deze te maken; dan zeg ik doen! Ik denk niet dat je er te veel over na denken. Het is een enorme ervaring, een avontuur, iets wat een once-in-a-life-time ervaring kan zijn. Dus ja, als het je trekt, doen! Wel goed om te weken, dat het ook zeker een periode is waar in je jezelf tegen kunt komen en daardoor dus ook een hele leerzame periode. Dat kan het zijn. Dat is misschien niet hoe iedereen er naar kijkt, maar ik ben wel iemand die gewend is (vanuit m’n studie en m’n werk) om veel aan zelfreflectie te doen. Er doen zich hier best situaties voor die zich daar prima voor lenen. Uit ervaring weet ik dat het echte besef van wat je nou eigenlijk allemaal hebt meegemaakt, pas later komt. We zitten allemaal nu nog midden in deze situatie. Straks, als we thuis zijn en wat meer uitgerust en het ‘normale’ leven hakt er weer in, pas dan krijg ik de echte realisatie van wat ik heb gedaan en wat ik er van heb geleerd. Ik denk dat ik dan dus beter antwoord kan geven op deze vraag, maar voor nu is dit het antwoord.
Wat ik liever had geskipt: Zonder twijfel: zeeziek zijn… Blergh! Verder helemaal niets skippen, alles hoort erbij. Dus tja eigenlijk hoort het zeeziek zijn er ook bij; helaas! Haha.
Amelke (barhand): Het is prachtig om zo’n trip te maken, de zee te zien veranderen, de temperatuur te voelen veranderen, de verschillende dieren te zien, het continu zeilen en de wind vinden al moeten we daar her en der een stuk voor terug of gewoon de andere kant op. Van mij hadden er nog wel een paar stormen c.q. stevige wind aan toegevoegd mogen worden. Raad ik het een ieder aan, niet een ieder (ik ken een paar mensen die gillend van boord zouden zijn gesprongen i.v.m. het groepsgebeuren en geduld opbrengen) voor zeilers is het wel een buitenkansje. Het iedere dag schuren en schilderen met maskers etc. kan mij gestolen worden zo onderhand en ik vind 70 dagen wel lang genoeg. Wat heeft het voor mij persoonlijk opgeleverd, een staaltje geduld bewaren en de dingen op mij af laten komen, dingen niet te zwaar oppakken, vergevingsgezinder en voelen wat er echt belangrijk is voor mij ook na deze trip. Misschien ben ik wel rustiger geworden, we zullen het zien.
worden zo onderhand.’
Gjalt (scheepskok): Er hoeft wat mij betreft niks geskipt te worden aan deze reis. Natuurlijk waren er momenten met zwaar weer en momenten van windstiltes en erg warme dagen in het kombuis, deze momenten maken samen deze reis nog enigzsins varierend. Na 5 dagen strorm is een vlakke zee vaak een verademing, na windstiltes geeft meer wind juist weer positivisme en na 40 graden in het kobuis is een koele bries door de gang benedendeks weer heerlijk…! Natuurlijk raad ik een ieder aan om eens een oceaanoversteek te maken, al is het alleen maar om de gehaaste wereld even achter je te laten, al is het maar voor een dag of 30. Het doet je vooral realisren dat de aarde blijft draaien en de natuur en het weer gewoon hun ding blijven doen wat er ook aan de wal allemaal gebeurt. En je kunt je handspieren wat andere bewegings oefeningen geven dan scrollen en typen op je mobieltje. Persoonlijk heeft deze reis me opgeleverd dat ik beter heb leren plannen qua koken met een beperkte voorraad voor een groep mensen. Ik hoop dat de Europa dus kan blijven doen wat ze de afgelopen jaren heeft gedaan en dat deze ervaring dus in de toekomst van pas gaat komen.
Eric (kapitein): Ik raad iedereen aan om eens een lange oceaanreis te maken. Misschien niet zo lang als deze reis, maar toch zeker wel iets van een maand of zo. Het geeft je gewoon net een ander perspectief op de wereld om ons heen en je reist in een wat menselijker tempo dan per straalvliegtuig, dat soms wel op tijdreizen lijkt. Ik geloof niet dat de reis mij persoonlijk iets nieuws heeft opgeleverd. In ieder geval geen belangwekkende nieuwe inzichten, wijsheden of vaardigheden. Die inzichten en wijsheden komen misschien achteraf nog. Het is ook niet de eerste lange oceaanreis die ik maak, maar wel de langste. Het is voor mij eerder een tijdelijk opzij zetten van de normale gang van zaken om dit varkentje (het schip naar Nederland brengen) even te wassen. En natuurlijk, anders hadden we waarschijnlijk nu nog met z’n allen in Ushuaia voor anker gelegen.
Kunnen jullie beschrijven wat voor emotie het brengt nu jullie zó dicht bij ‘huis’ komen?
Sanne (scheepsarts: Voor wie wel eens een oceaanoversteek heeft gedaan, of anderzins langere tijd op het water heeft gezeten, weet misschien wel hoe het voelt. Het is lastig te beschrijven. Iemand noemde het eens: ‘Landkoorts’. De hunkering naar land, de geuren, het aangezicht, groen van bomen, planten. Het idee ervan maakt dat ik er naar verlang. Ik weet uit eerdere ervaringen, dat zodra dat werkelijk in zicht komt, dit een
bepaalde golf van energie over het schip geeft. Een bepaalde euforie, spanning, misschien een soort van joligheid. En toch is het ook raar en dubbel. Je wilt graag van boord maar toch ook weer niet. Want als we er zijn, (dat is altijd zo naar mijn idee, maar zeker nu) moeten we weg uit de veiligheid van het schip. Dit is wat we kennen, dit is wat waar we weten hoe we ons kunnen gedragen. Daarbij zullen we elkaar moeten missen. Degene waar je nu dag en nacht mee aan het werk bent op het schip, maar ook je vrije tjijd mee doorbrengt, lief en leed mee deelt. Ineens is dat weg. Dat is raar en soms een best eenzaam. De andere kant is natuurlijk dat we weer familie, geliefden en vrienden terugzien. En vergeet daarbij de waarde van een eigen bed niet, haha!
Amelke (barhand): Het voelt onwerkelijk, spannend, verlangen naar mensen, fantasie slaat op hol, onrustig, geduld wordt ineens op de proef gesteld maar je begint ook al terug te kijken, we zijn nu dag 70 onderweg, het is voorbij gevlogen al voelt Ushuaia ook al wel erg lang geleden. Het voelt ook vreemd, in wat voor wereld komen wij terecht maar het verlangen naar geliefden overheerst nu. Maar we zijn er nog niet!
Gjalt (scheepskok): Je merkt aan iedereen dat we nu toch wel dichter bij aan het komen zijn. Voor een ieder zijn die emoties natuurlijk verschillend. Maar ik denk dat het vooral een combinatie van gevoelens is bij de meesten. Opluchting, maar ook onzekerheid over hoe het zal zijn als we aankomen in de bewoonde wereld, waar een hoop dingen anders zullen zijn dan de laatste keer dat we daadwerkelijk door het gras of op straat liepen.
Eric (kapitein): Zo langzamerhand begint het gevoel er in te sluipen dat het nu wel eens klaar mag zijn. Zeker nadat we de motor hebben moeten gebruiken om niet nog eens een dag of drie in windstilte te verliezen. Daarmee is toch de kans voorbij om de hele reis onder zeil te doen, dus wat zouden we nog moeilijk doen? Zo simpel is het echter niet, want de brandstofvoorraad is beperkt en de weersystemen werken vooralsnog niet mee om ons van bruikbare wind te voorzien. Tenminste, niet als we voor het examen van Sanne willen aankomen. Hoewel het voor Gjalt en Emma steeds moeilijker wordt om een gevarieerd maal samen te stellen, is de voorraad nog lang niet op, dus als we geen deadlines (Sanne’s examen, certificering van het schip, economische overwegingen) zouden hebben, dan zouden we hier zeker nog wat langer rond kunnen zeilen.
Hoe doet de bark zélf het? Zijn jullie nog voor verrassingen komen te staan? Zijn er nog must-do klussen die voor jullie terugkeer klaar moeten zijn en welke zijn dat?
Sanne (scheeparts): Ik vind dat onze dame het fantastisch doet! Dat begon natuurlijk al met de weerstand die ze boodt tegen, wat wij nu de ‘epic low’ noemen, die storm die we in het begin hadden. We zijn vrij ongeschonden uit de strijd gekomen. En die trend heeft zich doorgezet. Ze is compleet met ons in overeenstemming en biedt geen weerstand. Zelf toen na 63 dagen volop zeilen de motoren aan moesten, ging dit zonder morren. Daarbij komt natuurlijk dat er heel goed voor haar gezorgd wordt. Het technische gedeelte is onder de continue aandacht van onze hoofd machinist en de assistent-machinist. Al het onderhoud aan niet-technische onderdelen lift bij onze bekwame bootsman(-vrouw)en we hebben ontzettend veel projecten aangepakt. Grotere en kleinere. Veel zullen goed zichtbaar zijn, omdat we ook echt veel voor een stukje esthetiek zijn gegaan. Klussen die perse nog af moeten… De make over van cabin 8 willen we wel zoveel mogelijk af hebben. Dat gaat tot op zekere hoogte lukken, maar we moeten een paar onderdelen vervangen en die hebben we niet aan boord. Verder proberen we zoveel mogelijk alle schilder en lak-klussen die we gestart zijn af te ronden en geen nieuwe meer op te starten in deze fase. Er blijft echter altijd een eindeloze lijst met klussen over. Op het moment dat je ‘alles’ hebt gedaan, kun je namelijk gewoon weer van voor af aan beginnen. Ik weet dat Krista, onze bootsman, al een behoorlijke lijst klaar heeft voor degene die het straks overneemt. Het enige dat wel te vernoemen valt, is dat het deckhouse aan vervanging toe is. Tot nu toe hebben we pleisters geplakt en het weer netjes afgewerkt, maar de roest is aan het winnen op sommige plekken. Hopelijk kan er tijd en geld gevonden worden om dit aan te pakken. Ik ben dan heel benieuwd naar het resultaat!
Amelke (barhand): Volgens mij doet ze het heel erg goed! Wat er echt klaar moet zijn? Ik denk dat de maintenance gewoon doorgaat aan land. klussen blijf je altijd op een boot… sorry schip.
Gjalt (scheepskok): De Oude dame is een verdomd sterke, stoere, trotse oude dame. Ze doet het dus geweldig. Met een beetje hulp van ons allen,
Eric (kapitein): Er zijn denk ik niet zo veel bedrijven die werken met meer dan honderd jaar oude productie middelen, maar het schip doet het zoals gewoonlijk fantastisch. Om dat zo te houden moeten we echter wel bezig blijven. De klussen zijn nooit klaar en hoewel het fantastisch zou zijn om in zodanige staat aan te komen dat onze aflossing de hele dag alleen maar koffie hoeft te drinken, zal dat niet gaan gebeuren. Na aankomst kan de nieuwe bemanning gewoon in hetzelfde tempo (maar met veel minder mensen) verder met onderhoud en zijn er een aantal grote gespecialiseerde klussen die alleen in de haven gedaan kunnen worden.
Bestaat de mogelijkheid in de tijd aan boord om je als crew ook even af te zonderen van de rest? Hoe doen jullie dat en wat is dan de reden ervan?
Gjalt (scheepskok): Dat is op deze reis eigenlijk best wel te doen. Normaal gesproken, als we met gasten varen, zijn er eigenlijk altijd wel mensen om je heen. Dan is je eigen kooi eigenlijk de enige plek waar je je echt even kunt afzonderen. Nu is er ruimte genoeg aan boord om even een plek te vinden om een boek te lezen, een film te kijken, te knutselen of om een dagboek bij te houden. Dat is dus best luxe, want dat zijn we niet echt gewend.
Eric (kapitein): Je hebt in principe iedere dag 12 uur de tijd voor jezelf, hoewel daar nog de tijd voor wake-ups (2x daags) en maaltijden vanaf gaat. Dat laatste is eigenlijk niet anders dan thuis met een baan aan de wal. De resterende tijd gaat op aan slapen (de één wat meer dan de ander) en ontspannen. We hebben zonder reisbemanning in ieder geval ruimte genoeg om je even af te zonderen. Als reden zal dat het lezen van een boek zijn, of het schrijven van een dagboek. Ook tijdens de wachten is er ruimte om je af te zonderen met de klus waar je mee bezig bent. Boven in het tuig bijvoorbeeld, of met gehoorbeschermers op, terwijl je een moeilijk hoekje staat te ontroesten.
Sanne (scheepsarts): Het is een redelijk groot schip, met een aantal hele mooie ruimtes. Zo zijn er onder andere de bibliotheek, het dekhuis, de lounge, de pokercorner en natuurlijk je cabin. Allemaal ruimte waar je prima even een plekje voor jezelf kan vinden. Evenals aan het dek. Doordat we nu met 19 mensen aan boord zijn, waarvan het eigenlijk steeds maar iets meer dan de helft van wakker zijn, is het niet moeilijk om even een moment alleen te vinden, mocht je dat willen. Dat is natuurlijk wel een beetje anders wanneer we met een vol schip van ongeveer 60 man aan het varen zijn. Maar ook dan, is dat best mogelijk. Hoewel het er dan waarschijnlijk op neer komt dat je echt alleen best in je bunk, op het toilet en onder de douche. Ik moet er bij zeggen dat die momenten voor mij nu ook genoeg zijn. Redenen om af te zonderen zijn misschien om even alleen te zijn met je gedachten en over de oceaan uit te kijken, terwijl je nadenkt over thuis, hoe het daar gaat en hoe het zal zijn als je thuis komt.
@Eric (kapitein): Hoe verloopt het in Nederland van boord mogen? Hoe gaat zo’n aanvraag in zijn werk en waar moeten jullie aan voldoen?
Ik heb begrepen dat we Europese havens gewoon kunnen aanlopen, op zijn minst om te bevoorraden. Dat zal echter niet nodig zijn, dus het doel is nog steeds Scheveningen, of in ieder geval een haven in Nederland. Ik kan mij voorstellen dat er eventueel quarantaine maatregelen van kracht zijn, maar daar hebben we tegen die tijd ruimschoots aan voldaan. Niemand van ons heeft enige verschijnselen van Corona gehad en dat lijkt mij statistisch gezien niet erg waarschijnlijk als we het aan boord zouden hebben. Daarbij komt dat maatregelen regelmatig veranderen, dus we gaan zien hoe de vlag erbij hangt als we aankomen. Waarschijnlijk hebben wij meer te duchten van de Nederlandse bevolking, dan zij van ons. Ik vaar meestal op het zuidelijk halfrond en heb volgens mij voor het laatst vanuit het buitenland een Nederlandse haven aangelopen in 2007, dus ik heb geen flauw idee hoe dat tegenwoordig administratief geregeld is. Tegen die tijd heeft ons kantoor (al thuiswerkend) vast de administratieve procedures voor me uitgeplozen.
En nu de laatste mijlen naar ‘huis’! Wij zijn enorm trots op hoé jullie met elkaar, met het schip én met de krachten van de natuur om zijn gegaan. Vanzelfsprekend zijn julie veel gewend, maar de combinatie met het non-stop terugkomen en het coronavirus maken het allemaal best bijzonder. Veel dank voor alle geduld en uitgebreide antwoorden op al onze vragen! Rest ons 1 ding te vermelden:
Pas nog even goed op elkaar, stáy safe en WELKOM TERUG!
