Marga zeilt: Maakt een tussenstop in Mindelo
Zaterdag 17 november leggen we net voor donker Gertha 5 aan de steiger in Mindelo. De boot ligt met de achterkant naar de steiger en aan de voorkant is er een lijn door de haak bovenop de boei gehaald. We leggen de loopplank uit en als eerste moeten alle papieren geregeld worden. En uiteraard is er een ankerbiertje. Daarna lopen we naar de welkomstparty. Er is niet veel meer te beleven. We gaan met zijn vieren op zoek naar een restaurant. We komen terecht in een restaurant met uitzicht over de haven. Het eten is er prima en de WiFi ook. Het is gezellig, er is live muziek en voor ik het weet is het al twaalf uur. Een aantal blijft nog hangen in de “Floating Bar” naast de marina. Ik heb me opgegeven voor een uitstapje de volgende dag naar het buureiland Santo Antao. Ik ga slapen, want om zes uur gaat alweer de wekker.
Zondag 18 november stap ik op de ferry met nog een dertigtal anderen en twee gidsen die allebei Carlos heten. De ferry gaat naar Porto Novo aan de overkant op het eiland Santo Antao. Na een uurtje zijn we daar. We worden opgesplitst in twee groepen en verdeeld over 4 busjes. Elke groep gaat een andere kant op. Wij rijden langs de oostkust naar het noorden. Links zijn lavarotsen en rechts is de zee. We gaan steeds verder omhoog. Na drie kwartier is er fotostop. We kijken uit over de zee vanaf de rotsen. Een aantal loopt naar boven naar de vuurtoren. Grappig is dat de vuurtoren gerestaureerd wordt en dat het licht tegenwoordig komt van een kleine led-lamp.
We rijden door en om half elf is er een stop bij een plek waar ze grog maken. De lokale drank van het eiland. Ik herinner me dit gezien te hebben op de tv bij “Helemaal het einde”. Er kan grog geproefd worden en er is koffie. We stappen weer in de busjes. Even later mogen we uitstappen en een half uurtje omhoog lopen en genieten van het uitzicht over een groene vallei. We worden opgewacht door de busjes en de volgende stop is de lunch ergens in een lokaal restaurant. Het eten is prima en het is gezellig.
Na de lunch rijden we weer verder en stoppen aan de kust op een plek waar hele hoge golven tegen de kust beuken. We rijden weer door en gaan door het binnenland terug naar Porto Novo. Het is hoog en je kunt ver in de diepte kijken. Ver beneden is een groene vallei waar landbouw bedreven wordt. Aan de andere kant van de weg is er uitzicht op Mindelo en zien we de rots die de finishlijn markeerde. We rijden naar beneden en lopen het laatste stukje naar de veerboot. We lopen langs een lokale supermarkt waar we een koud drankje kunnen kopen. Om vijf uur gaat de ferry terug. ‘s Avonds eten we in een lokaal restaurant. Ik kies voor een salade en die smaakt uitstekend. Aangezien ik erg moe ben, ga ik daarna terug naar de boot.
Maandag 19 november blijf ik een dagje op de boot. De was doen, schoonmaken, de voorraad sorteren en inventariseren, op mijn gemakje ontbijten en lunchen. Ik denk na over waarom ik zo moe was na de tocht. Ik kon mijn ogen niet open houden. Normaal heb ik daar niet zo veel last van. Na een tijdje heb ik het gevonden. We draaiden een wachtschema van 4 uur op en 4 uur af. Mijn wacht begon om 20.00 uur UTC. Tot middernacht. Daarna kon ik slapen tot 4 uur in de ochtend. Tijdens de daarop volgende wacht knikkebol ik af en toe wat. Het sturen houdt me wakker. Ik zie de zon opkomen en het wordt licht. Om 8 uur ontbijt ik en ik ben klaar wakker. Het is licht en hoe. De zon prikt en brandt. Om 12 uur midden op de dag begint mijn volgende wacht. Tot 4 uur ‘s middags. Ook nu weer brandt de zon door het luik in de punt van de boot waar ik slaap. En dat niet alleen, hoe zuidelijker we komen hoe warmer het wordt. Als het donker wordt dan koelt het pas wat af. Als ik dan alles bij elkaar optel dan kom ik op drie uur slaap per dag. Geen wonder dat ik mijn ogen niet meer kan open houden na een paar dagen. Ik plak het luik in de voorpunt af met kartonnen dozen, aluminium folie en ducktape. Dat moet helpen. Voor nu in de haven span ik een soort katoenen tentje over het luik. Het houdt de zon tegen, maar de wind blaast er lekker door. ‘s Avonds bespreek ik mijn ervaringen met het wachtschema met de schipper en het andere bemanningslid. Het verhaal is duidelijk en herkenbaar. Weer wat geleerd. Aangezien we weer met zijn drieën zijn, gaan we weer terug naar mijn favoriete wachtschema 3 uur op en 6 uur af. Solo wachten met indien nodig alle hens aan dek. Door het schema van oneven uren draaien de wachten. Daarnaast is er straks ook nog de verplaatsing naar het westen. Ik ben benieuwd hoe dat uitvalt.
Maandagavond is de prijsuitreiking. We vallen niet in de prijzen. We zijn vierde geworden in onze klasse begrijp ik later. Er is muziek en er wordt gedanst. Er is eten. Allemaal prima geregeld. Het enige wat weer jammer is, is dat er alleen bier is. Zoals heel vaak, is er alleen alcohol te krijgen op de feestjes van de ARC. Die vloeit rijkelijk. In alle vormen, wijn, bier, sangria, verzin het maar. Alle zeilers drinken en ik ben de uitzondering op deze regel. Meestal lukt me het wel om iets anders te regelen. Dit keer lukt dat weer eens niet. Ik heb het wel naar mijn zin en wil nog wat blijven. Ik heb inmiddels wel dorst. Ik vraag of er een glaasje water af kan, maar dat is er niet. Van een van de gele shirts van de organisatie van de ARC, krijg ik vervolgens ongevraagd een hele tirade. Ok, ik vroeg alleen maar om een glaasje water. Laat maar zitten dan. Ik ga terug naar de haven en kijk nog even of ik wat kan met de WiFi in de “Floating bar”. Daar hebben ze wel bier zonder alcohol. Dus ik neem er maar eentje. De WiFi werkt niet echt geweldig. Maar al gauw heb ik aanspraak en rondom de eerst lege tafel is het reuze gezellig. Het is bijna jammer om op een gegeven moment naar bed te gaan. Maar een complete nacht slapen op een boot die niet beweegt, is wel wat ik nodig heb.
Dinsdagochtend hou ik het weer op een langzame start. Douchen en ontbijten op de boot. Daarna ga ik met Malcolm op boodschappen jacht. We scoren verse groente op de lokale markt. Ik vind een leuke cap op een andere markt. In een doe zelf zaak vinden we ducktape. Ik vind een pergolator in weer een andere winkel. En de rest wat we nodig hebben, zoals vers fruit, vinden we in de supermarkt. Met een afgevinkt boodschappenlijstje en een paar tassen met boodschappen gaan we terug naar de boot. Ik berg alles op en zoek een plekje in een restaurant waar ik rustig kan zitten en wat eten en drinken.
Om 17.00 uur is de schippersbriefing in het Cultureel Centrum tegenover de haven. Met 72 boten en van elke boot de schipper en max 1 bemanningslid is de theaterzaal vol.
Morgen, woensdag 21 november om 13.00 uur lokale tijd is de start van de tweede etappe van de ARC plus 2018. Finish is Rodney Bay Marina in St. Lucia.
Marga van Rijsel
