‘Gerie kan de zon verplaatsen. Knap hoor…’
‘Ben je bang?’
Ik sta op de lijn onderaan de eerste ra om de fok in te pakken. ‘Nee’, zeg ik stoer tegen Jenny hotelmaat van de Morgenster. Ik sta te trillen op mijn benen.
‘Ik voel het,’ lacht Jenny.
De emmertjes worden naar boven gebracht…
Na een druk bezocht weekend bij het Scheepsvaartmuseum en een spectaculaire SAIL out in Amsterdam varen we met een zuidwesten wind het gat van IJmuiden uit. Iedereen staat op het voordek.
‘Eindelijk op zee. Nu begint het pas echt,’ zegt Kobe een van de jongeren.
De rust en ontspanning is van korte duur. De eerste emmertjes worden naar boven gebracht en de rode wangen van enthousiasme maken plaats voor licht groene kopjes. De wacht gaat in. Ik mag naar bed, want ik heb de blauwe wacht en mag om 04.00 opstaan. De eerste wacht verloopt rustig we varen richting de Engelse zuid kust. Het gerucht gaat dat we ergens een tussenstop gaan maken, maar we weten nog niet waar de wind ons brengt.
De zon verplaatsen
Langzaam ontwaakt de groep en wordt het steeds drukker op het achterdek. Niet zo gek, want de meesten zijn nog goed zeeziek. Gelukkig heb ik daar geen last van. We hijsen wat zeilen, waarvan ik nog steeds de naam niet weet.
‘Was dit nou de t’ gallant?’ vraagt iemand.
Ik haal mijn schouders op: ‘Geen idee. Laten we het aan Pablo, stuurman van Morgenster vragen.
‘En hoe heet het in het Nederlands?’
‘Onderbram,’ legt Pablo uit.
Aan het einde van de middag gaat de blauwe wacht weer in. Ik pak het stuurwiel over van Edwin. Hij heeft een grijns van oor tot oor op zijn gezicht.
‘Fantastisch dit.’
Wat heb je met de zon gedaan?
Samen met een van mijn wachtmaatje Edith uit Zweden ben ik liedjes aan het zingen. Job, Marieke, Stephan en Anne zitten ook op het achterdek.
‘Hé!’ Job kijkt om zich heen. ‘Gerie wat heb je met de zon gedaan?’
Pablo komt uit de stuurhut: ‘Waar gaan we naartoe Gerie?’
‘Je zit 50 graden uit koers!’ Lacht Job. ‘Lekker bezig… Gerie kan de zon verplaatsen. Knap hoor…’ En hij geeft me een klopje op mijn schouder.
Dol fijn
Na een korte tussenstop bij de Isle of Wight gaat onze tocht weer verder. We hebben een prachtige noordenwind en zeilen naar de Golf van Biskaje. Het schip rolt van bak- naar stuurboord en de emmertjes komen weer aan dek. Om de pijn de verzachten speelt kapitein Harry op zijn gitaar. De golven worden hoger.
‘Echt wel een andere zee dit,’ zeg ik tegen Edwin. Hij kan alleen maar lachen. De golven slaan over het middendek. ‘Dit kan je thuis niet navertellen.’
Na de lunch klinkt er opeens geschreeuw aan het dek: ‘Dolphins!’
Iedereen hangt over de reling. De zeeziekte zijn ze even vergeten. Dol fijn die dolfijnen. Ze blijven de hele dag rond het schip en geven ons een prachtige show.
Helaas is er weer werk aan de winkel. De jongeren moeten terug aan de opdracht voor Teijin en de schoten moeten gevierd worden.
Vol overtuiging ga ik met Job naar voren om de schoten te vieren van de fok en het grootzeil.
‘Gerie je doet het niet goed,’ zegt Marieke voorzichtig. Samen met Pablo trekt ze wat ik denk dat de schoten zijn de lijnen weer aan.
‘Je bent aan het brassen,’ zegt Pablo. ‘Daar zitten de schoten.’
‘Oeps, maar nu vergeet ik het nooit meer. Weer wat geleerd.’
We zijn nu een week verder. Ondertussen ken ik de namen van de zeilen in het Engels en Nederlands, weet ik koers te houden. Nu nog de lijnen en schoten uit mijn hoofd leren. Oefening baart kunst. Gelukkig zijn we nog lang niet bij ons eindpunt. Dus dat gaat zeker goed komen op Tallschip Morgenster.
