Skûtsjesilen: Jongen van de straat
De regen valt met bakken uit de lucht. Miljoenen druppels geselen het water. Tussen de grillige stroompjes regenwater die van de ruit aflopen zie ik het skûtsje van Leeuwarden winnen.
Langweer was nog stil toen ik vanmorgen aankwam. Volle terrasjes met koffiedrinkers die op gemoedelijke toon met elkaar praten. “Appelgebakje erbij? Achja, dat is gezond toch!” De muziektenten zijn nog leeg. De geluidsinstallaties nog niet aan.
Dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing. ‘G******domme, ik ben een jongen van de straat.’ Dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing, dzjoeing.
Een lompig nummer van D-Attack dreunt uit de reuzenspeakers aan boord van een oude kruiser in de haven. Een paar meter verderop knalt ‘Skûtsjesilen is myn nocht’ over het water. Het lijkt een vrijstaat. Aan elkaar geknoopte woest beschilderde kruisers met achterop meters hoog gestapeld blikjes bier, een generator die loeit, zware luidsprekers met harde muziek en een vrolijk drinkende meute naast en op de picknicktafels aan dek. Zwalken van wedstrijdplaats naar wedstrijdplaats en overal een feestje bouwen.
Midden tussen de herrie sta ik even stil. Zestien was ik toen ik de intro hoorde van United States of America waarop twee orkesten elkaar tegenkomen en steeds harder gaan spelen om elkaar te overstemmen. Elke keer een grote grijns als ik het hoorde.
Net als vandaag.
Net als nu.
Peter Veen
(Meeluisteren? Check de blauwe links)
