Op ramkoers in restricted area
De laatste etappe van de wereldreis richting Medemblik. We waren net Zeebrugge voorbij toen ik de wacht overnam. Het was rustig weer, wel stond er nog steeds een noordoostenwind, tegen dus. Opstapper Jasper had een keurige routering gemaakt: “Kijk, hier kun je mooi haaks het verkeersscheidingsstelsel van de Westerschelde oversteken. Daarna heb je wat speling en dan voor het windpark overstag. Dan kun je iets verderop die geul oversteken en daarna opkruisen langs Zeeland.”
Ja, het zou precies kunnen. Eerlijk gezegd, die Noordzee is eigenlijk gewoon te vol, te druk.
Boze mannenstem
Het verkeersscheidingsstelsel stak ik mooi over en gelijk ook de grens met België. Na anderhalf jaar voer duurzaam jacht Ya weer in Nederlands water. Ruim voor het windmolenpark zag ik twee gele boeitjes. Gek, zo vroeg al, maar ik ging toch alvast maar overstag om uit het windpark te blijven. Ruim voordat ik de volgende geul zou oversteken, zag ik op de AIS een fors containerschip aan komen stormen, precies op ramkoers. Dan maar weer overstag. De gele boeitjes waren inmiddels uit zicht.
Er kwam een scheepje vlak naast me varen. Alceco Guard stond erop. Geblindeerde ramen. Gek.
Hij bleef maar naast me. Gek. Gek ook dat er niemand zijn hoofd uit de brug kwam steken. Voor alle zekerheid checkte ik de marifoon en ontdekte dat de squelch op maximaal stond. Ik draaide hem terug en nog geen minuut later schalde er een boze mannenstem door de speaker.
“BLUE SAILING YACHT, THIS IS ALCECO GUARD, YOU ARE IN RESTRICTED AREA, YOU ARE IN RESTRICTED AREA.”
Om een lang verhaal kort te maken, de Alceco Guard is een soort particuliere security. De gele boeitjes die we gepasseerd waren, markeren de toekomstige uitbreiding van het windmolenpark. Die is nog niet op de kaart aangegeven en er is ook nog geen bouwactiviteit. Maar het is gepland en dus zijn er regels en dus is er alvast een soort securityboot.
De stuurman houdt zijn brug hermetisch gesloten als hij naast me vaart en hij steekt ook zijn hoofd niet naar buiten. Het enige dat hij doet is oproepen, oproepen, oproepen en nog eens oproepen op kanaal 16: “BLUE SAILING YACHT, THIS IS ALCECO GUARD, YOU ARE IN RESTRICTED AREA, YOU ARE IN RESTRICTED AREA.”
Welkom in Nederland.
Oer-Hollands?
Een half uurtje later als wij alweer buiten zijn restricted area zijn, galmt zijn stem weer door de kajuit: “WHITE SAILING YACHT, THIS IS ALCECO GUARD, YOU ARE IN RESTRICTED AREA, YOU ARE IN RESTRICTED AREA, GO TO STARBOARD RIGHT NOW. YOU HAVE TO CHANGE YOUR COURSE TO STARBOARD RIGHT NOW.”
Onze Alceco-vriend houdt daarna drie kwartier lang kanaal 16 bezet om ook dit witte jacht een oer-Hollands welkom te heten.
’s Lands wijs, ’s lands eer, heb ik me deze hele wereldreis bij elke landsgrens voorgehouden. Ik zei tegen mezelf: Pas je aan, het is hun cultuur. En dus ging ik mee in de bureaucratie van de Barbados-douane, mee met de klamme kleine corruptie in Panama, met de absurde anti-corruptieregels in Indonesië en met de zachte souplesse van de Marquesiaanse overheid. En nu, bijna thuis, ervaar ik overbodige regels die hardvochtig worden gehandhaafd. Niet eens door de overheid, maar door een privaat bedrijf. Bij deze grens ontmoet ik wel heel veel Nederlandse cultuur en ook nog met zoveel nadruk. Hier hoor ik dus bij.
Bubbeltjeswijn
Nog geen vier dagen later varen wij Medemblik in. Een rij boten ligt op ons te wachten en honderden mensen staan uitbundig zwaaiend op de kade. We meren aan en vallen in de armen van familie en vrienden, bekenden en ook veel onbekenden. De burgemeester van Medemblik is onze gastheer op Kasteel Radboud en hij feliciteert ons met de succesvolle fossielvrije circumnavigatie en met de prijs voor deze Bijzondere Prestatie die we ontvangen van de Kustzeilers. En samen met honderdvijftig warmbloedige, enthousiaste, echte vrienden proosten we met bubbeltjeswijn.
Wat een fan-tas-tisch welkom van fan-tas-tische vrienden, fossiel én fossielvrij! Gelukkig is dat óók Nederland.
