Karma-blog: Hoe voelt dat nu?
Zeven maanden na vertrek, drie weken na Hobart, vaar ik langs de kust van Nieuw Zeeland. De Tasmanzee heeft de reputatie om onvoorspelbaar te zijn. En dat was ‘ie. De dreigende windstilte werd een stevige storm die niet te ontwijken was. Alsof ‘ie ons lag op te wachten. Wat een beest was het. Windvlagen van 50 knopen, net geen 100 kilometer per uur. Golven van zeker 15 meter. Ja, dat is eng en dan moet je goed weten wat je doet in zo’n klein bootje. Ik heb me altijd afgevraagd of je in zo’n situatie gaat bidden…
Langs de kust heeft m’n iPhone ook weer bereik en stromen de felicitaties binnen. Meest gestelde vraag: ‘Hoe voelt dat nu?’
Tasman ligt achter ons. Ik verlang er niet naar terug. We varen nu over de Pacific Ocean. Het water is er warm en achter de beschutting van het land vrijwel vlak. Vanavond konden we zelfs weer friet bakken in de wok. We zijn erdoor! Zonder schade aan Karma, met uitzondering van twee leuvers van het grootzeil omdat we zelf een fout maakten. Wat een fantastisch en sterk ‘go anywhere’ schip!
Langs de kust heeft m’n iPhone ook weer bereik en stromen de felicitaties binnen. Meest gestelde vraag: ‘Hoe voelt dat nu?’ De crew slaapt. Ik houd de wacht in het licht van een vrijwel volle maan en ontelbare sterren. Zo dichtbij de kust is het altijd goed opletten, op de afstand tot het land, verandering van de wind en andere bootjes die soms vrijwel zonder licht uit het niets opduiken. Toch blijft die vraag door m’n hoofd spoken. Hoe voelt dat nu?
Over oceanen zeilen is fantastisch. En slopend tegelijkertijd. Ik me op momenten ellendig gevoeld en een deel van die ellende met je gedeeld. Net als de mooie momenten, waarvan er trouwens zeker drie keer zo veel waren. Daarnaast zijn er nog die momenten die zo intens en groots zijn, dat je er geen woorden voor hebt. Momenten die je koestert in stilte en alleen maar wilt en kunt voelen.
Leef je droom. Ik durf je te garanderen dat je er geen spijt van krijgt, het een fantastisch gevoel oplevert en een vette glimlach achterlaat.
Hoe voelt het om alles achter te laten, je baan op te zeggen en je spaarrekening te plunderen? Liever spijt van wat je wel hebt gedaan, dacht ik voordat ik vertrok. Het is ingewikkeld om mensen waar je van houdt zo lang niet te zien en zekerheid in te ruilen voor onzekerheid. Maar nee, je ne regrette rien.
Hoe het nu voelt, nu ik er bijna ben en gedaan waar ik altijd al naar verlangde … dat is natuurlijk een retorische vraag. Laat ik je dit meegeven: Als je het echt wilt weten, dan weet je wat je te doen hebt. Leef je droom. Ik durf je te garanderen dat je er geen spijt van krijgt, het een fantastisch gevoel oplevert en een vette glimlach achterlaat.
#dankbaar #blij
