Karma-blog: Drie maanden samen met een ander

We zijn alweer drie maanden samen, Terry en ik. Eigenlijk is het Theresa. We hebben elkaar leren kennen via Crewseeker, een soort dating site. Ik adverteerde, zij reageerde. Ons eerste afspraakje was op 31 december vorig jaar. Een symbolische dag, waarop het jaar wordt afgesloten en voor ons beiden een nieuwe fase begon waarin we maanden samen op pad zouden gaan. Maar dat wisten we toen nog niet…

De zon staat nog volop te schijnen als onze Uber het afgesloten haventerrein in Kaapstad oprijdt. Liane en de kids zitten op de achterbank, ik wijs de chauffeur welke kant we op moeten naar de jachtclub. We hebben vandaag lekker in de stad gewandeld en in een wat vage supermarkt nog net op tijd boodschappen kunnen doen voor vanavond. De winkels gaan eerder dicht en Kaapstad maakt zich op voor de jaarwisseling. Wij vieren die lekker met z’n vieren aan boord, met een pan pasta en spelletjes die we spelen bij het licht van de olielamp. Maar eerst is er nog Terry.

Een dame die reageerde op mijn oproep voor crew om van Kaapstad naar Perth te zeilen. Ruim vierduizend mijl verderop aan de westkust van Australië. Geplande vaartijd: 5 tot 6 weken. De meeste mensen zonder zeilervaring heb ik een vriendelijk bedankje gestuurd. Terry had wat ervaring opgedaan tijdens een skippers course en op een Murray gevaren, een Zuid Afrikaans type boot. Onvoldoende voor deze oversteek. Op m’n vriendelijke ‘nee’ reageerde ze dat ze dichtbij woonde en toch graag kennis zou maken, want ze wilde erg graag mee. Ze had haar visum al aangevraagd, anders zou dat er niet op tijd zijn.
Als we door de jachtclub naar achteren lopen, zit ze al op het terras in de zon. Moeilijk te missen, want het terras zelf is vrijwel leeg. Op tafel voor haar een glas bubbel water. ‘Voor mij een biertje, alsjeblieft,’ zeg ik tegen een van de serveersters die wat hulpeloos over het terras drentelen.

Bij dit soort keuzes is m’n ratio niet de baas, maar laat ik me leiden door m’n gevoel. En dat geeft nog geen duidelijk signaal en heeft meer ruimte nodig.

Mijn belangrijkste vraag is waarom? Waarom wil je mee op een van de moeilijkste oceaan oversteken, zonder ervaring. Wat denk je er te halen? En wat verwacht je ervan? We hebben een mooi gesprek, maar ik ben er na afloop nog niet uit.
Het zijn de roaring forties, het wordt ruig, koud en nat. Er is geen weg terug als we eenmaal begonnen zijn. Ik reageerde ‘reluctant’, zo noemde zei het later. De ingenieur in mijn brein ziet vooral de risico’s. Wat als het mis gaat? Andere mensen waarschuwen me daar al een half jaar voor: ‘Iedere opstapper vormt een risico.’ Maar iedere opstapper voegt ook weer iets toe, denk ik dan. Bij dit soort keuzes is m’n ratio niet de baas, maar laat ik me leiden door m’n gevoel. En dat geeft nog geen duidelijk signaal en heeft meer ruimte nodig. ‘Ik slaap er een nacht over en bel je morgen.’ Met die woorden nemen we afscheid.

Vrijwel direct na die eerste date gaan we weer samen op pad. We doen voor weken boodschappen. Eerst droog en blik, daarna fruit en groente. We slaan in alsof de derde wereldoorlog op uitbreken staat en wij met z’n tweeën in een bunker moeten overleven. Tussendoor verhuurt ze haar huis, verhuist haar spullen en verkoopt de auto. Ik maak nog even snel kennis met haar twee prachtige dochters en daarna gaan we samen naar het vliegveld, om de andere opstapper op te halen die helaas zonder tas arriveert. Bij het immigration kantoor in de haven laten we onze paspoorten afstempelen om het land uit te kunnen en dan zijn we er klaar voor. Als we dat tenminste aandurven, zonder tas. En als het weer meewerkt. Dat blijft lang onzeker. Pas ’s om elf uur bel ik haar op. ‘We vertrekken morgenvroeg.’ ‘I’ll be there,’ zegt ze.

En ze was er, maar haar backpack. Binnen twee weken na onze eerste date wonen we samen, op twaalf vierkante meter in een schommelende schuit. We slapen apart. Zij heeft de achterhut, ik lig in de hondenkooi in het aangrenzende gangetje. Als ze de deur open laat, dan kan ik ieder zuchtje horen. We laten elkaar slapen en maken elkaar wakker. We wisselen de wachten af en draaien de tijden door zodat er wat variatie is. Vandaag van zes tot tien, dan morgen van tien tot twee en daarna van twee tot zes.

Dat doen we sinds Port Elizabeth samen met Jorge, mijn Spaanse self-declared first mate. Omstebeurt houden we de wacht. Alleen wanneer het te instabiel is en er actief gezeild moet worden, krijgt Terry van ons de kans niet. Dan willen we zelf het roer in handen hebben, maar springt Terry bij met een extra afwas, of door handschoenen aan te geven of de deklichten aan te doen die we vergeten zijn. Ondertussen hebben we allemaal onze rol weten te vinden.

Met vier keer gereefde zeilen raggen door de roaring forties, schuilen voor een orkaan op Kerguelen en onder een fleece deken nachten doorhalen om de wacht te houden.

Dat ging natuurlijk niet vanzelf en daar kwamen ook irritaties bij kijken. Die hebben we geuit, zoals ieder stel dat wel eens doet. Dat hoort erbij. Maar wat we bovenal gedaan hebben, is gezeild. Ruim zesduizend mijl. Ik heb met Terry meer gezeild dan ik met welke andere vrouw ooit gedaan heb of mezelf zie doen. En mijn respect voor Terry is enorm gegroeid. Vrijwel geen zeilervaring en zeker geen zeebenen, ruim boven de vijftig en meevaren om twee van ’s werelds grootste kapen te ronden: Kaap de Goede Hoop en Kaap Leeuwin. Koken en de afwas doen bij windkracht 7. Iets waar mijn meest ervaren zeilvrienden moeite mee hebben of bij voorbaat al voor passen. Terry stond er. Niet meteen natuurlijk, maar het lukte. Met vier keer gereefde zeilen raggen door de roaring forties, schuilen voor een orkaan op Kerguelen en onder een fleece deken nachten doorhalen om de wacht te houden. En dat zonder te klagen of te mopperen.

Nog een paar dagen en dan zijn we samen ruim twaalf weken onderweg. Twee keer zo lang als gepland. Door een onvoorziene wisseling in de crew, orkanen op de Indische oceaan en Tasmanië als bestemming in plaats van Perth. In Hobart scheiden onze wegen zich. Terry gaat met haar backpack door Australië op pad. Eerst op bezoek bij familie en dan wie weet waar naartoe. Ze zal ervan genieten, weer vaste grond onder haar voeten en ze zal zich voorlopig geen zorgen meer maken over hoe het roer of de zeilen moeten staan. Ik vaar door met Jorge en een nieuw derde bemanningslid naar Nieuw Zeeland. In mei vlieg ik naar huis, weer naar m’n eigen droomvrouw.
#lookingforward

Los van enorm veel respect voor Terry’s prestatie, heb ik ook van haar weer veel geleerd. Niet wat zeilen betreft, maar wel over hoe ik als schipper kan, mag en moet sturen als het even wat minder gaat aan boord, over groepsdynamiek en over het optimaliseren van samenwerking.
Thx for being on board Terry! Have a safe journey!