Regels zijn regels…
“Voldoet jouw vlot eigenlijk wel aan de regels?” , zegt waterrat terwijl hij kikker vals aankijkt vanachter zijn spleetogen.
“Hoe bedoel je?’ zegt kikker, terwijl hij zichzelf helemaal in zijn element, langzaam laat voortdrijven op een glanzend donkergroen lelieblad. Zijn handen houden een rietstengel stevig vast. Af en toe wordt deze recht naar beneden in het water gestoken op zoek naar vaste grond. Éénmaal gevonden zet kikker zich met zijn hele gewicht af. Het lelieblad raakt even in de hoogste versnelling, accelereert nog meer en zeilt weg over het wateroppervlak. Vertraagt dan weer tot ze opnieuw bijna stil valt. Geruisloos dobbert ze verder.
“Over een paar maanden doe ik weer mee aan de lelierace”, zegt kikker trots. “Vorig jaar nog tweede geworden en dat alles zonder motor!”.
“Onmiddellijk ophouden met die onzin”, zegt rat. “ik hoef maar één hap uit je blad te nemen en je zinkt af”.”Waarom zou je dat doen zegt kikker, lelieblad en ik doen je toch helemaal geen kwaad? Het enige wat wij willen is op het water zijn, de glinstering van de zon op de golven zien en ons daarheen te laten drijven waar de wind ons brengt”.
Rat fluit even tussen zijn tanden, wrijft over zijn dikke buik en plukt wat kruimels van een pas gesnaaid koekje uit zijn snor.
“Een beetje lelieblad moet tegenwoordig voorzien zijn van een dubbele bodem. Je weet maar nooit wat je onderweg op de rivier tegenkomt. En langs de rand van je blad moet een verhoging komen, je zou er anders maar zo van af kunnen glijden”.
“Maar rat, ik heb al jaren antislip onder mijn voeten, dan glijd ik toch niet zo maar van mijn blad af, dat is pas echt van mijn pad af raken”.”Niets mee te maken”, zegt rat, “Regels zijn regels”, alle leliebladeren, zelfs die uit de kleinste slootjes moeten zodanig omgebouwd worden, dat ze de grootste storm in de oceaan het hoofd kunnen bieden”.
Kikker schudt meewarig zijn hoofd. “Rat , dat kun je niet menen”. “En of ik dat meen”, zegt rat en ik ben nog lang niet klaar”.
Vanaf morgen moet jij verplicht een goedgekeurd overlevingspak gaan dragen. Alleen verkrijgbaar in lichtgevend oranje.
“Maar rat, dan zal iedere reiger me zo weten te vinden. “Al generaties lang ben ik nog nooit verdronken.
“Dat telt niet mee, zegt rat, doe niet zo moeilijk en doe het nu maar gewoon kikker. Tegen deze stroom kun zelf jij niet in zwemmen”. Rat neemt nog een klein slokje eikeltjes koffie uit zijn mok waar een klein stuurwieltje op staat.
Kikker staat op. Strekt zijn armen naar voren en leegt zijn handen tegen elkaar. Buigt schuin naar voren en duikt, duikt zo diep als hij nog nooit gedoken heeft. Ver weg van een wereld die hij niet meer begrijpt en hem weg haalt van alles wie hij is en wie hij wil zijn.
Zacht wiegende waterplanten komen voorbij. Hij passeert een glimmende snoek en stekelige baarsjes. Waterslak poetst haar huis en ver boven hem landt een blauw juffer op het water. Geluiden van bikhamers op de erf van de gebroeders Bever klinken onder water ver door.
Kikker wordt overspoeld door een groot gevoel van vrijheid. Dit gevoel neemt hij helemaal in zich op. Tot in de puntjes van zijn zwemvliezen. Traag zwemt hij weer naar boven. Schudt de waterdruppels an zijn hoofd en kijkt rat uitdagend aan. “Rat, bindt me maar vast, dubbel de bodem van mijn vlot, verhoog de reling, trek me een pak aan, doe wat jij nodig vindt. Maar onthoud één ding goed , mijn eigen vrijheid laat zich niet aan regels binden. Nu niet en nooit niet. Kikker pakt zijn rietstengel op en zet zich heel hard af. Even later is rat uit het zicht verdwenen.
