WildeVaart 2 – Denkend aan niks
Oké, ik geef het graag toe, op een boot denk ik aan niks, dan waait mijn hoofd leeg en krijg ik een soort grijns op mijn hoofd die blijft staan tot ik weer aan wal ben. Maar in het dagelijks bestaan op het platteland ligt dat anders. Daar loopt mijn hoofd langzaam vol. En dat ontregel ik dan weer met eten, buitenlucht, muziek of – heel soms – door te grasduinen in een gedichtenbundel.
Zijn er eigenlijk zeegedichten, vraag ik me af. En ja, die zijn er. Flink googelen levert een stapel meest oudere verzamelbundels op. Al bladerend valt mijn oog op een gedicht met de titel Hondenwacht. De schrijver is Karel Jonckheere, een gelouterde en meermalen bekroonde Belgische schrijver die het varen op zee uit eigen ervaring kent. Ik herken er veel in. Het duister, de verwarring, de onzekerheid over wat je ziet, het vechten tegen de slaap.
Na alle Hondenwachten die ik eerder op Zeilhelden publiceerde, kan ik het niet laten om het gedicht hier te citeren. Eigenlijk ben ik niet dol op dit soort keurig rijmende stramiengedichten. Maar deze moet, niks aan te doen 😉
De Hondenwacht
Mijn eigen schip dan toch de hondenwacht
terwijl wie meevaart in de warme hutten
te slapen ligt of zich het hoofd mag stutten
en naast zijn lamp op lief en brieven lacht.
Ik ril en staar gespannen door de nacht,
bevreesd bij de kompasdoos in te dutten
en kan alleen mij tegen droom beschutten
met het besef van de te voeren vracht.
Zie ik een licht dat onze koers doorsnijdt,
maar ver vooruit zodat het ons niet hindert
en evenmin zijn stage vaart vermindert,
dan weet ik mij één ogenblik bevrijd:
hoe eenzaam ook de geest op late waak,
elke andre schijn wordt een vertrouwde baak.
Karel Jonckheere
Uit: Dat schitterende water, Nederlandse poëzie over de zee
(WildeVaart is een nieuwe column. Met een zeilersoog kijk ik naar schilders, tekenaars, dichters, schrijvers, boeken, exposities… Geen idee nog waar het me zal brengen. Dus jouw tips zijn van harte welkom. Mail ze naar peter@zeilhelden.nl)
