Hondenwacht 34 – Sea of Madness
Blak. Het woord hoor ik voor het eerst en direct zie ik het voor me. De grote zee zonder een zuchtje wind, zonder een rimpeltje, misschien een restje deining van gisteren, een opwarmprakje dat geleidelijk verdwijnt. Ik hoor de walging in de stem van de schipper die het hardop uitspreekt. Blak. Blàk.
De zee weet ook niet wat ze ermee aan moet. Ze probeert een plak drijvend zeewier, spuugt een vis uit, sist naar een meeuw die gierend van het lachen overvliegt.
Niks helpt.
Zacht lispelt ze haar beklag over de wind die vandaag geen zin heeft of ziek thuis gebleven is. De lucht is al net zo blak als de zee. Hier en daar een spoortje wit aan een verder blauwe hemel.
Ik droom woester deze dagen, praat met schepen, zing naar een verre vrouw, dans op het ritme van gelaarsde voeten op het dek. Maar op deze windloze dag ben ik stil, net als de schipper die digitale klusjes doet.
Alleen de boot maakt herrie. Een val tikt in een buis, de roeren bonken, het gestreken grootzeil kraakt en de stuurautomaat doet een krekel na.
Ik schop mijn schoenen uit en sleep mijn slaapzak aan dek. Uit de radio kraakt Sea of Madness van Neil Young. Het wordt een luie wacht.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
