Hondenwacht 21 – Oceaandeining
Met een ruk zit ik rechtop. Klopt het dat ik slaap? Heb ik echt geen wacht meer, of ben ik tijdens mijn wacht in slaap gevallen en droom ik dat ik vrij ben en in bed lig. Het is stil aan dek en ook op de bank is niemand te zien. Dan hoor ik een zucht en in de kajuit waar ik de loodskooi beman, zie ik het hoofd van schipper met in zijn gezicht en in zijn ogen de reflectie van het scherm van zijn laptop. Gerustgesteld laat ik me weer zakken en langzaam dringt het tot me door dat het nog bijna licht is. Volgens mijn mobiel mag ik nog dik twee uur slapen, dromen, dromen van slapen.
Even voelt het of ik in een lift omhoog ga. Ik trek het gordijn opzij en werp een blik naar buiten.
‘Zo,’ zeg ik verrast.
‘Oceaandeining,’ zegt de schipper. ‘Dit is nou oceaandeining.’
Grote trage golven komen als een muur aandrijven, en vlak voor ze over de boot heen rollen, tillen ze haar op om haar daarna behoedzaam weer neer te zetten. Ieder uur dat we verder uit de kust raken, worden ze groter, hoger, massiever. De horizon raakt verborgen achter grote bergen water. Ver kijken kan niet meer en steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik gevangen zit in een put met rondom hoge muren. Alleen als ik naar boven kijk nog een laatste straaltje blauwe lucht.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
