Hondenwacht 16 – Zere kont

16-hondenwacht-De trekschuit, Herman Frederik Carel ten Kate, Collectie Rijksmuseum
tekening: Herman Frederik Carel ten Kate, Collectie Rijksmuseum

Ik verveel me. De regenluchten buiten zijn prachtig, de golven zijn indrukwekkend, soms een regenbuitje lekker verfrissend en ik doe mijn best het positief te zien, maar ik verveel me. Zo. Het staat er. Ik heb het toegegeven. Ik verveel me en ik wil slapen. Of heb ik slaap en is het daarom dat ik me verveel?

Ik zit aan de kaartentafel en tuur het donker in. Nog tweeënhalf uur duurt mijn wacht. Steeds trager gaat de tijd, langer en langer duren de uren. Om wakker te blijven, tel ik de minuten af. Kopje thee zetten, drie minuten. Broodje eten, vijf minuten. Lezen tot ik knikkebol, vier minuten. Toilet bezoeken, vijf minuten. Koers controleren, drie minuten. Veiligheidscheck in de kuip, vier minuten.

Zeezeilen is als reizen met een boerenkar. Het schiet niet op en na verloop van tijd krijg je een zere kont en wil je er zijn. Ik wil wel ergens zijn en dan slapen. Heel lang slapen. Slaapverwekkende gedachten zijn het en ik duw ze weg. Liggen durf ik niet en hoe blijf je wakker als je zit? Typen helpt. En als mijn ogen in de tijd tussen twee woorden dreigen dicht te vallen, zit er niks anders op dan buiten in de wind gaan staan. Het miezert. Ik weet dat het miezert, dat het koud is, maar ik ga. Door het donker tuur ik naar de horizon en lik de regen van mijn natte lippen.

‘Twee heren in een trekschuit,’ zeg ik, ‘zo ziet het eruit.’ We zitten aan de dinette en eten een stukje lamskotelet, bloemkool, peentjes en aardappels met knoflookjus. Buiten glijdt de zee gestaag en traag voorbij.
‘Die heren waren dan zeker zeeziek geweest,’ lacht de schipper. ‘Dat zouden wij nu ook zijn, als onze tocht vandaag begonnen was.’ Nu ik erop let, hotseklotst de boot behoorlijk en ligt ze stevig op een oor. Ik haal mijn schouders op en eet verder. Het beeld verandert niet, twee mannen die op wandelsnelheid naar een bestemming reizen, dagen, weken nog te gaan.

Peter Veen

(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)

Reacties

Reacties