Nooit meer hetzelfde
‘Pieter, als je vóór vertrek wist wat je nu weet, zou je dit dan gedaan hebben?’ Heerema heeft net aangelegd in de haven van Les Sables d’Olonne, waar hij met luid gejuich en talloze vragen wordt opgewacht door vrienden, familie en een horde journalisten.
Staand op het dek van zijn agressieve racemonster – zijn ‘tijger’ – ziet hij er breekbaar uit. Zijn eens spierwitte jack vaalgrijs en verfrommeld, haren stijf van het zout, diepe wallen onder z’n ogen. ‘Hmm….’ Stilte. Heerema kijkt me indringend aan. Het geroezemoes verstomt. Even, heel even, lijkt er niemand anders te zijn dan hij en ik. ‘Nee… ik denk het niet.’ Nog intenser kijkt hij me aan. ‘Het was zó verschrikkelijk zwaar, dat kan je je niet voorstellen.’ Zijn onderlip begint licht te trillen. ‘Ik ben stukken in mezelf tegen gekomen waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Ik kan dit niet uitleggen. Als ik samen met jou twee weken op vakantie zou gaan en we iedere avond zouden dineren met veel wijn… misschien dat het me dan lukt om dit uit te leggen.’
Nog steeds dat oogcontact. In zijn ogen is de pijn voelbaar. Mijn ademhaling stokt. ’Ik denk dat ik je begrijp,’ zeg ik, diep geraakt. Zijn lip begint harder te trillen. Een traan biggelt over een wang. Heel even wint de emotie.
In zijn ogen is de pijn voelbaar. Mijn ademhaling stokt.
Hier staat een man die de krochten van zijn ziel is tegengekomen. Die niet alleen tegen de elementen heeft gevochten, maar ook tegen eenzaamheid, tegenslag, uitputting en zichzelf. Dit was veel meer dan een zeilrace. Hier staat geen ‘miljonair die even een peperduur speeltje kocht om aan een wereldberoemde zeilwedstrijd deel te nemen,’ zoals soms smalend werd beweerd. Natuurlijk, de Quote 500-man had voldoende geld om deze high tech 60 foot, VPLP-Verdier foiler racemachine te kopen en zelf zijn hele campagne te bekostigen, maar maakt dat zijn prestatie ook maar íets minder waard? Hij had dat geld toch veel makkelijker in een superjacht kunnen steken? Om vrinden te fêteren op Mediterrane tochtjes met Dom Perignon in St. Tropez?
Nee, in plaats daarvan koos Heerema er voor om zijn geld (én zijn leven) te steken in de Vendée Globe. Een singlehanded, non-stop zeilrace rond de wereld.
Niet wetende dat zijn deelname zou uitmonden in een uitputtingsslag van 116 dagen. Een tocht die zou verworden tot een ware queeste. Een ongeplande ontmoeting met zijn eigen demonen. Een stilte-retraîte van 116 dagen…
Een ongeplande ontmoeting met zijn eigen demonen. Een stilte-retraîte van 116 dagen…
Wat doet 116 dagen eenzame opsluiting met je? Wat als je 116 dagen lang in een kletsnatte, ijskoude isoleercel van 5 bij 5, dag en nacht door elkaar wordt gebeukt? Als je 116 nachten lang met één oog open moet slapen omdat je anders ‘verslonden wordt door de tijger’? Hoe is het om te horen dat de eersten al gefinisht zijn, terwijl je zelf Kaap Hoorn nog moet ronden? Als blijkt dat je 42 dagen langer op zee moet doorbrengen dan de winnaar? En hoe deal je met ongekende tegenslagen, een lijf dat schreeuwt om rust en eigenlijk te oud is om dit soort dingen nog te doen? Wat gebeurt er met je als je dwars door al die pijn heengaat..?
Dan verander je. Voorgoed. Heerema zal nooit meer de man zijn die hij aan de start van de Vendée Globe was. Dat weet ik, al heb ik hem nooit eerder ontmoet. Het was voelbaar in die luttele seconden oogcontact.
Pieter, je hebt me diep geraakt. Door jou weet ik waartoe de mens in staat is. Als ik er zelf ooit nog eens doorheen zit – op mijn 65ste, of eerder – en dreig op te geven, zal ik aan je denken. Jij hebt mij laten zien hoe no way back er wérkelijk uit ziet. De inspiratie die je mij – en met mij vele anderen – gegeven hebt, is onvoorstelbaar. Dankjewel, Held!
