Zeilen onder een ‘glow in the dark’ plafond
Las Palmas- Mindelo
890 NM
Enkele jaren terug zeilde ik al eens van de Canarische eilanden naar Kaapverdië. Het was voor mij de eerste keer dat ik op een immens grote oceaan zeilde. Toen nog naïef dacht ik dat het om de uiteindelijke bestemming ging. Wat had ik het ontzettend mis.
Nu krijg ik een herkansing op Nederlands grootste driemastschoener de Eendracht.
Vanuit Las Palmas zetten we koers richting het zuiden. Achterom kijkend zie ik de Spaanse eilanden steeds 
kleiner worden. De streepjes bereik op mijn telefoon minder. Uiteindelijk overgeleverd aan de zee, adem ik diep de zilte lucht.
Ver van land een prachtig kleuren pallet in de lucht, alvorens de zon zich in de zee laat zakken.
’s Nachts tijdens het wachtlopen sta ik achter roer van de bijna 60 meter lange schoener, gehoorzaam draait ze bij naar bakboord.
In de lucht duizenden sterren en een maan die de oceaan laten schitteren. Mijn nek stijf van het staren naar het ‘glow in the dark’ plafond, waar we met 6 knopen haast geruisloos onderdoor glijden.
We hijsen en trimmen de zeilen en trekken met vereende kracht de schoten aan
Aan bakboordzijde ligt de Westelijke Sahara, die zo nu en dan haar rode zand over het schip uitwaaiert.
Onder ons een duizenden meters diepe oceaan vol leven, waar we af en toe een glimp van mogen opvangen.
Bij hun pogingen om aan de vijand te ontsnappen, belanden vliegende vissen verbaasd aan dek. Een Portugees oorlogsschip drijft vlak langs de blauwe scheepsromp en laat zichzelf gewillig van alle kanten bewonderen. In de verte een fontein: een walvis die de lucht uit zijn longen perst.
Maar degenen die iedereen aan boord met zijn lijf over de railing doet hangen zijn de dolfijnen. Met grote snelheid zwemmen ze langs, onder en boven elkaar en pakken ze af en toe uitsloverig een surfgolfje mee voor de boeg.
De oceaan waar je jezelf klein en nietig voelt, maakt je bewust van de dingen waar het leven ook al weer om draait. Je haastige leven van thuis wandelt in je gedachten voorbij, tijdens de rustige momenten van het wachtlopen. Het leven waarin je verzuipt van de hoeveelheid impulsen.
Hier is er ruimte om gewoon even naar de andere kant van de wereld te staren. Jezelf mee te laten nemen door de wind.
En ondertussen dragen wij allen de zorg voor de Eendracht. We hijsen en trimmen de zeilen en trekken met vereende kracht de schoten aan. En zo komen we mijl voor mijl dichter bij de evenaar, daar waar de zon schijnt. En zo controleren wij of de wereld er nog is.
Saskia Poelman
Deze blog kwam tot stand met medewerking van zeilschip de Eendracht.
