Op het scherpst van de snede in de 24uurs
Door: Rosalin Kuiper
Op vrijdagochtend, zesentwintig augustus om negen uur kwamen alle Team Heiner Pups ‘16 bij elkaar in het pand van Team Heiner,
gelegen aan de IJsselmeerdijk in Lelystad. De taken waren van te voren netjes verdeeld en dus nam iedereen er verantwoording voor. Twee kwamen aan met volle boodschappentassen, ’n aantal tuigde de boot op en drie, waaronder ikzelf, hielden zich bezig met de navigatie.
In de voorbereidende nachttraining die vooraf ging aan de Delta Lloyd 24 uurs race, bootsten we de race na. Doordat de wind het niet toe liet, voeren we twaalf uur in plaats van 24 maar deze uren zijn zeer nuttig geweest. Zo kwamen we er achter dat het navigeren nog best een lastig spelletje was. Dat je, naast het uitzoeken van de ideale halve wind- of gennaker-rakken, ook rekening moest houden met waar nu precies de druk zit op een bepaald moment en waar en wanneer de wind draait in jouw voordeel.
Na ruim zes uur op het IJsselmeer de boot met gennaker tot het uiterste te hebben gepushed, sloeg de vermoeidheid bij sommigen toe.
Om onnodige afleiding te voorkomen werd er een strak positie – en eetschema gemaakt. Hierin werd om het uur gewisseld van taak en om de twee uur mocht er iets gegeten worden. Na het laatste windbericht gecheckt te hebben, voeren we rond één uur ’s middags richting Hindeloopen. Hier zou het begin van onze eerste 24Uurs Race zijn. We snackten wat in deze pittoreske haven en voeren om kwart over zes uit.
Een uur later klonk het startschot en met vijfendertig boten begon het avontuur. De wind blies met acht knopen uit het noorden stabiel in onze gennaker en duwde de J-109 met zeven en een halve knoop richting het zuidwesten. Rond middernacht kwamen we aan in de sluis van Enkhuizen.
Na ruim zes uur op het IJsselmeer de boot met gennaker tot het uiterste te hebben gepushed, sloeg de vermoeidheid bij sommigen toe. Het strakke positie-wisselschema dat in de kuip was geplakt, kwam nu goed van pas. Je wist exact hoeveel uur je nog moest presteren, tot je even kon rusten. Op het Markermeer bleven we hoge gennaker- reachrakken varen. De wind trok vanaf het NNO aan naar twaalf en met uitschieters naar zestien knopen. Deze lieten de boot constant boven de acht knopen lopen.
De uren vlogen voorbij. De wisselende stuur, grootzeil en gen- trimmer communiceerden constant luid en gefocust aan boord. “Veel druk, veel druk, ease the main, ease the gen en…. controle”. Mooi om te zien hoe het samenspel tussen ons ervoor zorgde dat de boot constant presteerde, op het scherpst van de snede. In de rail kijkende naar mogelijkheden voor volgende rakken kon je er niet aan ontkomen een blik naar boven te werpen. De glimmende kristallen in de zwarte nacht zorgden voor een overweldigend gevoel.
De high-fives en knuffels werden uitgedeeld aan boord en het gevoel van ontlading nam de overhand.
De geleidelijk toenemende rode- gele gloed over het Markermeer kondigde een nieuwe dag aan. De zachte schijn
over de kleiner geworden golfjes lachte de Team Heiner Pups tegemoet. De boterhammen werden tevoorschijn gehaald en zo begonnen we aan de laatste twaalf uur van de race. Toen de after-breakfast dip insloeg werd het delivery mini boxje omhoog gegooid en zongen we onszelf met wat Nederlandse hitjes moed in. De laatste uren naar de Afsluitdijk en weer omlaag vlogen voorbij.
Om 18:42, na een prachtig gennakerrak, waarbij we vele boten voorbij vlogen, werden we warm ontvangen door honderden enthousiaste mensen die zich staande hielden in alle hoeken en gaten van de haven van Medemblik. De high-fives en knuffels werden uitgedeeld aan boord en het gevoel van ontlading nam de overhand.
Nadat ons onshore crew member (een geblesseerd teamgenootje) een heerlijke hap chinees voor ons had gehaald, dronken we een biertje in afwachting van de uitslag. Gedurende de hele avond was de spanning hoog. Om elf uur werd duidelijk dat alle vijfendertig boten, varende in de ORC2, de rakkenkaart hadden ingeleverd en dat de Team Heiner Pups ’16 mooi als tweede waren geëindigd!
Er verschijnt een grote lach op mijn gezicht wanneer ik aan de toekomst denk.
Het is gaaf om te zien dat een team dat nu acht maanden bij elkaar is en waarbij de zeil-niveaus aanvankelijk uiteenlopend waren, een plek als deze kan bemachtigen. Ik voel me vereerd dat ik deel mag uitmaken van een jong, talentvol en zelfsturend team. Het is mooi jezelf zowel zeil-technisch als persoonlijk te mogen ontwikkelen in een liefdevolle omgeving, waarbij alles kan en mag en waar vrijheid en gelijkheid centraal staan.
Tenslotte wil ik, namens ons allen, de sponsoren: Moving Intelligence, Kuiper Verzekeringen, Flevo Marina, RECO en in het bijzonder Team Heiner bedanken voor de kansen die jullie ons bieden. Er verschijnt een grote lach op mijn gezicht wanneer ik aan de toekomst denk.
Deze blog is tot stand gekomen in samenwerking met ‘Team Heiner Pups 2016’.