Op naar Atlantis en daar weer voorbij
Na 4 dagen op Kreta vertoefd te hebben, en Carmen uitzwaaien, lieten Max en ik de oude en prachtige stadshaven van Chania achter ons. We zetten koers naar onze nieuwe bestemming; Santorini. 80 zeemijl in ongeveer 36 uur. Na de 450 mijl die wij van Malta naar Kreta zeilden was dit uiteraard een peulenschil.
Als een volleerd bemanningslid maakte ik de boot gereed voor de nachtelijke uren. Dankzij een mooie wind voeren we met vijf tot zes knopen naar het einddoel. Met de “Anne Marie” op één oor was dat een heerlijk sportief gevoel. De 20 graden in de nacht maakten het mogelijk om na mijn nachtshift buiten te slapen, en van die mogelijkheid maakte ik maar al te graag gebruik.
Bij het ochtendgloren werd ik wakker. Niet door de prachtige rode gloed die mijn wangen liefelijk aaide, maar door gegil van Max. Al gauw bleek wat deze commotie veroorzaakte. Tussen onze hoofden in (Max hield tijdens zijn nachtshift kennelijk een stiekem hazenslaapje) waren een aantal inktvissen gesprongen. Ook de rest van de boot bleek bezaaid met deze glibberige beesten.
De Bourgondiër in mij was uiteraard tevreden, want deze inktvisjes bleken calamaris te zijn. Snel maakte ik de buit schoon, wat bij calamaris veel makkelijker is dan hun uiterlijk wellicht doet vermoeden, en bakte ik ze in olijfolie. Een Mediterraans ontbijt op bed. Genieten.
Een Mediterraans ontbijt op bed
Rond het middaguur meerden wij aan in de haven van Vylchada, een gehucht aan de zuidkant van Santorini. De boot lag nog geen tien seconden, toen de havenmeester vloekend en tierend aangefietst kwam. “You think you can put your boat here?” Toen we hem vertelden dat we hem hadden opgebeld met de marifoon reageerde hij met “I was busy my friend.” OK kan gebeuren. “Fix your balloons and put your boat next to that fishingship, I don’t want any trouble.” Toen we dat braaf hadden gedaan fietste de havenmeester snel terug naar zijn werkplek waar hij zo druk was; de taverne in de haven, waar zijn lunch inclusief karafje witte wijn op hem stonden te wachten. De man was inderdaad “busy.”
We besloten twee quads voor twee dagen te huren om het eiland te verkennen. De verhuurder zou ons ophalen in de jachthaven. Toen we vroegen hoe laat dat ongeveer zou zijn, zei de telefonist; “could be five minutes, but also fourtyfive minutes.”
Hotspots
Om de tijd te doden kochten we een gidsje dat ons naar de hotspots van het eiland kon leiden. Een uur en een kwartier later werden we opgepikt door de verhuurder.
Santorini, bij sommigen bekend als “Thera”, is een eilandengroep, waarvan het grootste eiland ook daadwerkelijk Santorini heet. De overige, deels onbewoonde eilanden, zijn Aspronisi, Thirasia, Palea Kameni en Nea Kameni. Op het laatste bevindt zich een vulkaan die, na een vroegere uitbarsting, verantwoordelijk is voor het feit dat er vijf eilandjes zijn in plaats van één. Plato, een Griekse filosoof en schrijver, liet zich door deze uitbarsting inspireren tot het schrijven van “Atlantis,” de stad die in zee is verdwenen.
Toeristische hotspots vind je in Fira, wat de hoofdstad van Santorini is en Oia, een dorp op het noordelijke punt van het eiland. Het laatste heeft iets meer zijn authentieke karakter weten te bewaren. In tegenstelling tot Fira vind je hier opvallend minder toeristische prullaria, meuk en ook minder toeristen.
Tot een uur of vijf, wanneer er busladingen vol toeristen het dorp overnemen. Oia staat namelijk bekend om zijn mooie zonsondergang. Het beste zicht hierop vind je vanuit het oude kasteel. Maar om daar te zijn, moet je echter wel bereid zijn om je leven op het spel te zetten. Je zult je moeten begeven tussen busladingen Chinezen die elkaar te lijf gaan met selfiesticks, om de beste spot te bemachtigen.
Santorini is een prachtig eiland met bergen, kliffen en fascinerende vergezichten over de Egeïsche zee. Het arbeidsethos van de lokale bevolking is eveneens fascinerend. Havenmeesters die te lui zijn om havengeld te innen en winkelbediendes die tijdens het drukste moment van de dag liggen te tukken. Ook konden we vier uur op het drukste terras van het eiland onder het genot van welgeteld één drankje internetten. Als men voor zijn werk hier twee stappen moet verzetten, komt men liever niet. Een goed gevoel voor humor hebben ze hier wel. Bij een van de vele onafgebouwde hotels stond een autowrak waar op geschreven was “Angela Merkel was here.” Een glimlach kon ik niet onderdrukken.
Overwinteren
Na Santorini, zeilden we naar het eiland Egina, waar de Anne Marie zal overwinteren. Ondanks het feit dat we nog genoeg tijd hebben om andere Griekse eilanden te verkennen (denk bijvoorbeeld aan Mykonos, Naxos en Paros) is Egina op dit moment een goede uitvalsbasis. Onze ouders komen ons een paar dagen op zoeken en Egina ligt op een steenworp afstand van Athene.
De oversteek zal volgens Max anderhalf tot twee dagen in beslag nemen, mede omdat er een pittige wind uit het noorden is voorspeld en uitgerekend dàt ook onze vaarrichting was. Er moest hoog aan de wind gezeild worden met zes tot zeven Beaufort. Een blauwdruk voor spektakel. Daarnaast kwamen we nu ook in een gebied terecht waar, dankzij het grote aantal eilanden, de drukte van het ferryverkeer ’s nachts doet denken aan een druilerige maandag morgen tussen Utrecht en Amsterdam op de A2.
Nachtshifts verliepen dus minder ontspannend dan dat ik gewend was. Turend over de buiskap werd mijn gezicht meerdere malen gegeseld door een pittige bak zeewater. De Straat van Paros-Naxos verdient hier een eervolle vermelding als “kl*te stuk,” met name wanneer hij laverend wordt getrotseerd in het donker met een stevige wind. De geringe breedte, de onverlichte rotspartijen en de vele ondieptes zorgen ervoor dat dit een uitgelezen moment is, om maar eens niet te zoeken naar vallende sterren. Tenzij de nood natuurlijk dusdanig hoog is en je jezelf naar een gemoedelijkere plaats zou willen wensen.
Die plaats kwam voor ons de volgende morgen, toen we ons anker uitgooiden op het onbewoonde eiland Mino, vlakbij Egina. Een prachtig baaitje, dat niet wordt gedomineerd door drommen toeristen, maar door vissers, die in alle rust hun netten uitgooien. Een tafereel dat door zijn idyllische aandoen een plaats in gidsjes verdient, maar doe dat omwille van diezelfde idylle alstublieft maar niet.
Opstapper Toon
