Max blog: van een Waarschip 600 naar een Waarschip 900
Hallo, mijn naam is Dirk van Keulen, ben 17 jaar oud en het jongste broertje van Max.
Zondag 14 augustus draaide ik mijn Waarschip 600 genaamd “Higgy Baby” op slot, om vervolgens naar die van Max te gaan. Ik heb er zelf al een heel zeilavontuur op zitten, maar dan van andere proporties. De week voor vertrek was de Sneekweek. Daar heb ik heerlijk gefeest en een wedstrijd gevaren, waar ik 4de werd! Voor de Sneekweek had ik al drie weken flink gezeild. De Friese meren werden bestormd en af en toe heb ik een kijkje genomen op het IJsselmeer. Ik had na de neppe
Nederlandse zomer ontzettend veel zin in de zon en het heerlijke zwemwater van de Middellandse Zee. Na vier weken op mijn zes meter lange bootje, kwam ik thuis bij mijn ouders.
Met lichte tegenzin pakte ik alle spullen voor Max in: een nieuw dynamo, geluidsboxen, een iPhone en nog wat spullen voor de verstaging. Hoeveel kan je wel niet stuk maken? Dit allemaal was al ongeveer tien kilo, waardoor ik maar vijf kilo voor mezelf mee kon nemen. Mijn moeder was al bij Max geweest en ze zei dat ik toch niet veel nodig had. Daar heeft ze wel gelijk in, want ik loop de hele dag in mijn zwembroek.
Ik landde rond 9 uur in de ochtend op Palermo, de hoofdstad van Sicilië. Max zou mij ophalen van het vliegveld met een huurauto. Hij belde echter om half 10 en zei dat hij geen auto kon huren, omdat het een Italiaanse feestdag was en dus alles dicht was. Vervolgens moest ik met het openbaar vervoer richting de binnenstad, zodat Max en Jelke mij daar konden ophalen. Eerst stapte ik in de metro, die totaal de verkeerde richting op ging. Ik begreep er niks van, niemand sprak Engels en mijn telefoon was ook nog op. Daarna besloot ik om maar een taxi te pakken. Daar ging al een kwart van mijn vakantie budget.
Daar ging al een kwart van mijn vakantie budget
Eindelijk was ik in het centrum van Palermo en kon ik mijn telefoon opladen. Max belde mij met het fantastische nieuws dat de trein vertraging had en ik nog een uur moest wachten. Ik besloot om me maar als een echte Italiaan te gedragen en ergens in een bar een espresso te gaan drinken. Na een uur wachten en een uur met de trein was ik dan in Cefalu.
De boot lag in een prachtige baai met een enorme pukkel van een berg op de achtergrond. Max ging meteen aan het werk met de dynamo, terwijl Jelke en ik gingen zwemmen en zonnebaden. Opeens zei Max de magische woorden: “Ik heb goed en ik heb slecht nieuws: het goede nieuws is dat de motor het weer doet en het slechte nieuws is dat ik de dynamo voor niks heb aangeschaft”. Het bleek namelijk een fout in de diodebrug te zijn.
Non-stop zeilen
De Italiaanse elektricien uit Sardinië werd vriendelijke bedankt en om onszelf maar toch vooral Max te troosten, gingen we ergens in Cefalu een leuk restaurantje opzoeken. Max en Jelke moesten bijkomen van vijf dagen non-stop zeilen, dus de volgende dag bleven we in hetzelfde baaitje liggen.
Rond een uurtje of 12 liepen we het centrum van Celafu in op zoek naar een wasserette, die vier weken was van Max moest verwerken. De wasserette lag helemaal aan de andere kant van de stad. Max lokte ons mee door om de vijf minuten te zeggen dat het nog maar vijf minuten lopen was. We bereikten de wasserette na een helse tocht door 35 graden zon. Volgens Max hoorde dit allemaal bij het zeilen. De volgende dag konden de kleren worden opgehaald en vetrokken we richting Palermo, waar ik twee dagen geleden geland was. Helaas was er geen wind dus alles moest op de motor.
Diezelfde avond zou Jelke vertrekken naar zijn vader in Sardinië. Hij had de reis echter niet goed gepland en zijn veerboot was volgeboekt. Last minute moest er een binnenlandse vlucht geboekt worden. Ieder voordeel heeft zijn nadeel en we konden nu nog wel met z’n drieën het uitgaansleven van Palermo proeven.
De volgende ochtend werd Jelke gedropt en zetten we koers naar de Egadische eilanden. Zoals de rest van de week was er weer geen wind, dus alles moest weer op de motor. Dat was wel balen, want ik vind een motor vreselijk. Momenteel zijn we bij het eerste Egadische eiland Levanzo, waar ongeveer 400 mensen wonen en de grootste bezienswaardigheid een grot is waar muurtekeningen zijn van 12.000 jaar voor Christus! Vanmiddag zetten we koers naar Faviganna, het grootste eiland van de Egadische eilanden en vanavond maak ik mijn eerste nachtelijke zeiltocht mee. We varen 170 mijl non-stop van Faviganna naar Malta. Er wordt een goede windkracht 6 voorspeld, die schuin vanachter komt. Volgende week zullen jullie dus waarschijnlijk eindelijk weer een ZEIL-avontuur van mij lezen! Duimen maar dat ik de nachtelijke ontgroening goed doorsta.
Dirk van Keulen
