Max blog: Van Ibiza naar Mallorca
Mijn goede vrienden Elize en Frank stonden me op te wachten op het vliegveld van Ibiza. Met hun gehuurde auto brachten ze me naar de boot. Samen genoten we van een BBQ aan boord. Nee, niet op gas, gewoon op houtskool! Max en Carmen hadden voor 7 personen alles top geregeld, het was een warm welkom.
De volgende dag gingen we op een scooter naar de hippie markt en aten we in Ibiza stad. De dag daarna kon Max zijn schone was van 2 weken ophalen, Elize had alles voor hem gewassen en ze nodigde ons uit voor een heerlijke BBQ. Met haar hele familie in een groot huis met zwembad, hoe mooi kan het leven zijn.
Zaterdag zeilde ik mijn eerste grotere stuk naar Formentera, een rustig eiland waar de toeristen zich per scooter verplaatsten. Heerlijk met die temperatuur, en geen stoplicht gezien op het hele eiland. ‘s Avonds belandden we op een lokaal dorpsfeest met live muziek. Toen we teruggingen met het bij bootje naar ons schip was ik blij dat Max een lichtje aan had gelaten op de boot, later zal blijken waarom.
Doordat we elke nacht op anker liggen sliep ik wel slecht deze week. Het schommelt en gaat tekeer, daar wen je niet 1-2-3 aan. Maar omdat het verder zo leuk en probleemloos verliep nam ik dat graag voor lief.
Op zondag zeilden we van Formentera terug naar de noordkant van Ibiza waar we het beroemde trommel festijn meemaakten: al decennia lang komen elke zondagavond een aantal trommelaars bij elkaar die trommelen van 18 uur tot ver na zonsondergang. Ik lag in het bij bootje voor het strand, Max ging op het strand opnames maken. Mensen dansten uren lang in extase: dit is hippie Ibiza!
Mensen dansten uren lang in extase: dit is hippie Ibiza!
De volgende dag zochten we een ander baaitje op en probeerde Max met een harpoen vissen te vangen. Dat gezeur met een lijntje achter de boot wat steeds in de knoop raakt begon hem te vervelen. Al snel ving hij de ene na de andere vis. Het bleek dorade te zijn en wat hij eerst nog door Felix liet doen, daar moest hij nu zelf aan geloven: vis doden en fileren. Hij leerde het snel en we aten meerdere keren deze week onze eigen gevangen vis.
Dinsdag hadden we een dag zeilen voor de boeg, Mallorca was het doel. Met halve wind, 4-5 knopen en geen boot om ons heen voeren we in 10 uur naar onze volgende bestemming. Ik las mijn boek uit. Vlak voor zonsondergang gooiden we het anker uit. Een prachtige zeildag was het. Mijn laatste dag was aangebroken. We moesten nog 3 uurtjes varen om in Palma te geraken, waar er weer een bemanningswissel op stapel stond. Er was weinig wind dus deden we de motor aan.
Max ontdekte dat het stroommetertje van de motor helemaal laag was, het hoort eigenlijk op te lopen wanneer de motor loopt en er stroom geladen wordt. Hij was er niet gerust op. Toen we op de plek van bestemming waren en hij de motor nog eens wilde starten bleef het stil. De dynamo bleek kapot. Dat was een domper. Met gebruik van de verzamelde zonne-energie en het verwisselen van rode en zwarte draadjes startte de motor weer. Maar weer was alle energie op, dus dit ging niet werken. Er werd besloten om de volgende dag, met de nieuwe bemanning die om 20 uur zou aankomen, direct terug te zeilen naar Ibiza waar iemand Max zou kunnen helpen een nieuwe dynamo te plaatsten en niet de hoofdprijs zou vragen, zoals dat in Mallorca te verwachten viel.
We wilden de laatste avond in Palma doorbrengen met een dinertje. Het werd een bord nacho’s bij Hard Rock café, wat zo ongelofelijk veel was (en je blijft er toch in eten…) dat we het daar maar bij lieten.
We wilden terug naar de boot, maar het bij bootje maakte rare geluiden wanneer de buitenboordmotor voluit ging dus voeren we een tandje rustiger. Met samengeknepen billen, allebei stil van de gebeurtenissen van die dag, en hopende dat deze motor het wel volhield aangezien we geen peddels hadden, want die waren in het begin van de vakantie al gezonken….
We konden ons schip niet terugvinden in het pikkedonker omdat er geen lampje aangelaten was. Je gaat van alles denken, geen van ons zei nog iets. Eindelijk zag ik in het donker een zwarte vlek voor ons, daar lag de boot hevig te stuiteren en trekken aan haar anker.
Een laatste drankje maakte een eind aan deze teleurstellende laatste dag.
De volgende ochtend aten we een broodje in de stad en bracht de bus me naar het vliegveld. Moeder en zoon waren ietwat emotioneel, maar we hielden ons groot. We hadden een prachtige week gehad, dat moesten we niet vergeten, en over 2 maanden zagen we elkaar immers alweer.
In de bus, op het vliegveld en later in het vliegtuig prikte er van alles in mijn ogen. Gelukkig stond mijn zoon Toon me op te wachtten en had hij de nieuwe bemanning bij zich die zo in mijn vliegtuig weer terug kon naar Max.
Opstapper: Anne Marie van Keulen – van Kleef
