50th Thrash to Bermuda
Staat in het logo van de Newport Bermuda race. Thrash betekent dat je in een wasmachine gegooid wordt en er hopelijk weer uitkomt. Tussen Newport en Bermuda meandert de Golfstroom uit in talloze Eddy’s, die bepalend zijn voor de uitkomst van de race. Gelukkig zijn ze goed voorspelbaar. Het weer echter niet. Zeker niet tijdens deze race. De week ervoor is de derde hurricane van het seizoen ‘Celine’ voorbij gekomen en vlak voor de start ligt er een trog met twee lagedruk gebiedjes met daartussen een hogedruk gebiedje. Geen van de weerhotemetoten kan een voorspelling doen. Computermodellen zijn in dit geval totaal niet te vertrouwen en daarom wordt besloten pas op de dag van de start om 11:00 bepaald of de race doorgaat. Met al deze zaken in het achterhoofd blijken alle racers en een groot aantal mooi-weer-zeilers de pijp aan maarten te geven.
Slechts 130 van de oorspronkelijke 220 inschrijvers gaan van start
Slechts 130 van de oorspronkelijke 220 inschrijvers gaan van start. Niet bepaald een bemoedigend begin van deze vijftigste race.
Ook de voorbereiding was voor ons al chaotisch verlopen. Pas twee maanden voor de start besloten we mee te doen. Lea de Haas die de race allround met een damesploeg in 2006 in haar 40 jaar oude Synergy won, had ons warm gemaakt voor deze uitdaging. Daarom stond ook bij ons de race half op de bucket list. Toen zich een groep ijszeilers uit Pewaukee melden om mee te zeilen trokken we de stoute schoenen aan en besloten mee te doen. Aangezien we in Sint Maarten wonen moesten we eerst de 1500 Nm naar Newport overbruggen met de NIX. Een 20 jaar oude X-612 die het de afgelopen jaren flink voor de kiezen heeft gehad.
Eerst zeker een ton aan boeken, administratie en reserveonderdelen aan de kant gezet, voordat we overhaast vertrokken richting Newport. Via Bermuda was de snelste weg en dat gaf ons ook nog een mogelijkheid om halverwege op het juiste weer te wachten. De race zou 17 juni van start gaan maar voor die tijd bestonden er 8 deadlines die we ook moesten halen. De belangrijkste was de meting voor de Amerikaanse versie van de IRC de OHH. Volgens hen de meest eerlijke. Waarom is me nooit duidelijk geworden. Het certificaat toont welgeteld 24 verschillende ratings, waarvan en geen enkele correleert met de rating, die uiteindelijk voor de race is gebruikt. Het is de heilige graal van de ratingswaanzin. De meting moest voor 26 mei afgerond zijn en zou een week in beslag nemen. Later werd duidelijk waarom.
Het is de heilige graal van de ratingswaanzin
Op 7 mei, veel te laat natuurlijk, begonnen we aan het avontuur. Geen bemanning maar gewoon met z’n tweeën en de stuurautomaat. Zeer slecht voorbereid, met slechts 1 zeilpak, gingen we van een tropisch Sint Maarten naar een gebied waar het water 10 graden was. Zoals te verwachten in dit soort situaties ging de stuurautomaat halverwege Bermuda Newport ook nog stuk. Kortom het laatste stuk door de golfstroom met 25 knopen wind tegen 5 knopen stroom in werd een hel. Het leuke van zeilen is dat je zodra je weer op de wal staat je weer tevreden terugkijkt op reis en jezelf belooft dat dit de laatste keer is. En we zijn niet de enigen bleek uit de naam van het zeilschip NEVER AGAIN VIII uit Newport. Wat een deceptie als je midden in de nacht in een verlaten Newport terecht komt. Het seizoen begint hier pas halverwege juni.
We werden allerhartelijks verwelkomd en kregen direct alle medewerking om de meting snel te laten verlopen. Eerst de waterlijn opmeten bij windstil weer. Een hellingproef met een volgeladen dinghy aan de spiboom en dan het water uit voor de meting. En daar komt geen meetlint aan te pas. De NIX werd voor een nachtje op de kant gezet, zodat de onderzijde droog werd. Daarna van 8 posities gescand met laserstralen om zo alle maten van het schip vast te leggen. Zelfs het gewicht werd tot op de pound bepaald door computer berekeningen. Indrukwekkend handig, maar ook duur. Van de voorbereidings- en inschrijvingskosten hadden we ook een mooie middenklasser kunnen kopen.
De deadline hadden we maar net gehaald en nu was het zaak de duizend pagina’s aan regels en documentatie door te lezen. De website heeft een speciale pagina gewijd alleen aan documenten die gedownload kunnen worden, zoals bijvoorbeeld het verschepingsformulier voor spullen die je uiteindelijk per container naar Bermuda wilt verschepen zoals de dinghy. Allemaal heel handig, maar als dan uiteindelijk blijkt dat de containers maar 20ft zijn, blijft toch de helft van je overgewicht op de kant staan.
Van de overgebleven tijd hebben we gebruik gemaakt met de NIX en ingevlogen vrienden New York en Martha’s Vineyard te bezoeken. Hierbij werd duidelijk waarom het watersportseizoen nog niet gestart was. Geen wind, dichte mist en veel te koud voor tropische bejaarden zoals wij. New York maakte echter alles goed. Een zonovergoten dag met zon en 30 graden en eindelijk weer de juiste koffiecups. De cruise was zo gezellig dat we in dichte mist een rots over het hoofd zagen en voor de tweede keer het water uit moesten. De schade viel gelukkig mee en was in een nachtje te repareren.
Als je aan Pewaukee denkt, dan vraag je je af waarom luitjes uit de Midwest geïnteresseerd zijn om de Bermuda Race te varen. En ook in dit geval speelde de Bucketlist een grote rol. Al onze gasten waren afkomstig van de Pewaukee Yacht Club. Een club waar voornamelijk met scows en ijszeilers gevaren werd. En wat slechts weinigen zullen weten, het is ook het beslag-mekka van de wereld. En dan doel ik op de firma Harken die in Pewaukee zijn hoofdkantoor en fabriek heeft. Hier vond in de jaren zestig een revolutie plaats op het gebied van botenbouw en jachtbeslag. Wie wilde in die tijd niet een Vanguard Finjol of een schoot door een katrol die de giek vanzelf deed uitvieren. Zonder kon je niet naar de OS. Ontwikkeld door Peter en Olaf Harken. Peter Harken, meervoudig wereldkampioen ijszeilen, zou onze eregast gast zijn aan boord van de Nix. Inmiddels 79 jaar en nog steeds strijdvaardig.
Aangezien verder geen van de crew oceaan races gevaren had, kenden ze de gevaren niet en was er voor ons geen reden om te overwegen niet te starten.
De week voor de start begint Newport plotseling tot leven te komen, met als nautisch centrum niet de New York Yacht Club maar de Newport Ship Yard en immense werf waar de nieuwe J-Klassers opgestapeld liggen en die vrij toegankelijk is voor wie dat maar wil. In één van de loodsen bevindt zich een prima restaurant, waar vooral dagjes mensen een lunch nemen na zich vergaapt te hebben aan voornamelijk klassieke jachten.
Ook de activiteiten in de haven bestaan voornamelijk uit dagtripjes in klassiekers of een van de vele oude twaalf meters. Ze varen de hele dag af en aan. Ticket 1500 US$ voor 2 uur en het loopt storm. Na een bezoek aan de enorme Mansions van de Vanderbilts en consorte en een aantal kennismakings diners in Newport kwam de dag van de start snel dichtbij. Nog één keer uitvaren om de bemanning aan het schip te laten wennen en de verplichte veiligheidsoefeningen uit te voeren. Ook werd de nieuwe code 0 getest. Als u ooit een foto tegenkomt van een X-Yacht met een Code 0 ondersteboven in de mast dan is die waarschijnlijk van de NIX. Het was exemplarisch voor het niveau van onze voorbereiding. We zouden pas om 15:50 moeten starten dus wachten we eerste de 11:00 deadline af voordat de zeilen omhoog gingen. En toen ging het voor de derde keer volledig mis. Zowel de lagers van de furling als de furling zelf waren volledig versleten. De profielen waren ten opzichte van elkaar verdraaid en de wedstrijdfok werd kapot getrokken bij het hijsen. Met veel moeite de toerfok omhoog gekregen op het rolsysteem, maar zeilwisselingen of een half opgerolde fok behoorde niet tot de mogelijkheden. Kortom ons lot was al bezegeld voor de start, die zou plaatsvinden voor Castle Hill in de opening van de Narragansett Bay, waar zich honderden toeschouwers verzameld hadden voor een start die life op Internet werd gestreamd.
Het was de mooiste dag tot nu toe in Newport en we waren blij dat we eindelijk alle bureaucratie achter ons konden laten. Van de 11 deelnemers in onze klasse bleken er maar 4 aan de start te verschijnen. Na een uurtje varen stonden we al virtueel op het schavot. Bij de Challenger, een Whitbread 60, zonk kennelijk ook alle moed in de schoenen, want ze maakten rechtsomkeert. Nu hadden we alleen de Maximizer en de Siren nog als tegenstander. De wind liet ons al snel in de steek. Van de geplande oversteek van 3 dagen zou niets terecht komen.
De laatste dag sloeg echter het noodlot toe
De nieuwe code 0 bleek een onmisbaar onderdeel van de zeilgarderobe. Al bij 3 kn wind kregen we de vaart erin. Het gepruts in de windstilte verpestte echter onze strategie om zoveel mogelijk tegenstroom te ontwijken. Alleen het eerste stuk in de hoofdader van de golfstroom kregen we een duwtje in de rug. De rest van de rit 1 tot 2 kn stroom tegen. Halverwege de race werd op de gribfiles 15 kn wind beloofd. Normaal tellen we daar 5 bij op voor de mast hoogte, maar in dit geval bleek dat we er 20 bij op moesten tellen. Met een rif drie en opgerolde fok worstelde de onervaren crew zich door het onvoorspelbare weer. De vaart was er volledig uit en het ging er eigenlijk alleen nog maar om, dat we heelhuids de finish zouden bereiken. De watertemperatuur was inmiddels 15 graden gestegen en dankzij een Indische rijstafel, die al in de haven voorbereid was hielden we de moed er in. De laatste dag sloeg echter het noodlot toe. Een volledige windstilte overviel ons en het leek erop dat iedereen zijn terugvlucht zou missen. De hele dag zagen we Bermuda aan de einder liggen. Een lichte nachtelijke bries hielp ons het eiland te bereiken met als prachtig resultaat een tweede plaats. Totdat we het 86e formulier in moesten vullen waarin werd aangegeven of er klasse drie zeilers gestuurd hadden. Dat konden we met ja beantwoorden want meneer Harken zeilde al jaren niet meer maar verdiende toch zijn centjes met de watersport. Waar gaat dat heen met al die onzinnige nutteloze en overbodige regels in de zeilsport? We kregen een protest van het wedstrijd comité aan onze broek met als gevolg 4 uur straf, omdat we een prof opzettelijk hebben laten sturen. Hierdoor zakte we naar de laatste plaats in het klassement. Toch was deelname aan de Bermuda Race alle ontberingen waard, maar God, wat verlangen we weer naar die eenvoudige oneerlijke regels van de Caribbean Sailing Association, waar het nooit voorkomt dat de nummer 1 op rating 300% sneller is dan de hekkensluiter.
Nico Cortlever a/b SY NIX
