MHS adventure, part 8 Muider taferelen…
Als één van de opstappers en als eerste dame aan boord van de “Seahorse”, met het vertrek van zijn maatje Lex, lees je hier in mijn blog mijn ervaringen beschreven vanuit een vrouwelijk oogpunt. Het schetst een beeld van een bijzondere reis met een licht humoristisch inslag, wellicht soms wat onbeschaamd, maar bovenal recht vanuit mijn hart…
Wie ben ik?! Ik ben Brigitte en ik woon samen met mijn zoon van 9 op de tweemast tjalk ‘Horizon’ in de haven van Lelystad Haven. Het leven op en aan het water is voor mij het leven in zijn puurste vorm…
Wat de gehele reis nog niet zo duidelijk aan de oppervlakte kwam, nl. het verschil in het soort schip waar wij op varen/wonen, laaide nu hoog op en resulteerde in een scene zoals waar je voor komt wanneer je plaats neemt op het terras bij Ome Ko in Muiden!
Je kent het vast wel…Ome Ko, een gezellig Goois etablissement direct gelegen aan de sluis in Muiden met het terras aan het water. Alwaar menig relatie letterlijk tegen de kademuur kapot is geslagen omdat een foeterende man met een te groot ego aan het roer, tegengestelde commando’s schreeuwt naar zijn inmiddels gestreste vrouw, want hé…heel Muiden kijkt je op de vingers en hoopt heimelijk dat je faalt, die, gewapend met fenders en touwen, als een kip zonder kop over het voordek heen en weer vliegt om hun dierbare scheepje te behoeden van het naderende onheil wat ook wel ‘sluis’ wordt genoemd. Dit alles tot groot vermaak van de aanwezige terrasgasten die, onder het genot van een hapje en een drankje, het geheel goed in ogenschouw nemen. Vergeet niet; mede door dit gratis (leed)vermaak is Ome KO groot geworden!
Laat ik eerst in het kort uitleggen wat ik over het algemeen genomen, gewend ben te doen bij het aanleggen van mijn 22 meter lange, 65 ton wegende stalen tweemast tjalk…
Zie het maar alsof je de handrem op je schip zet.
Allereerst kiest men welke kant er aangemeerd wordt, stuurboord of bakboord. Veelal heeft men een ‘voorkeurskant’, dit is afhankelijk van de schroefwerking van het schip. Vervolgens stuurt de ‘schipper’ zoveel mogelijk de kop van het schip op de kade/steiger af met een vooraf aangegeven bolder in het vizier, waar de ‘spring’ (lees; een touw met een lengte van minimaal anderhalf keer de lengte van het schip waarmee het schip wordt afgeremd en aangemeerd) op komt te staan. Onderwijl staat de ‘maat’ op het voordek klaar met een bal en de bewuste ‘spring’. Deze maat geeft tevens, om aan te geven hoeveel ruimte er nog is, de afstand in meters tussen wal en schip, door aan de schipper. En met de bal als ´stootkussen´ tussen schip en kade, gooit de maat de ‘spring’ over de bolder en slaat ‘m aan. Vervolgens vaart de schipper rustig door terwijl de maat de spring laat slippen totdat de kop incl. kluiverboom genoeg ruimte heeft met een eventuele voorganger, waarna de spring wordt vastgezet. Zie het maar alsof je de handrem op je schip zet. De schipper draait vervolgens het stuurwiel in tegengestelde richting waardoor de kont van het schip naar de kade/steiger wordt geduwd, waarna hij/zij de achterlijn kan zetten. Ondertussen kan de maat op het voordek de voorlijn vastmaken. E Voilà, de 65 ton staal ligt vast…
Goed…dit is wat er bij ons gebeurde bij het aanleggen;
Gelijk de vrouwen in Muiden, sta ik ‘bewapend’ met m’n touwtje en fender op het voordek en geef de meters aan tot de steiger. Bij 2 meter vanaf de steiger wordt mij door de schipper vanuit de kuip, de opdracht gegeven om de steiger op te springen en de lijn vast te maken…
WTF!!! 2 meter vanaf een boot in de regen en met een 3 maten te groot drijfpak naar de zeiknatte steiger springen! Ben je niet goed bij je hoofd! Dat is vragen om problemen!
doe dat lekker zelf is mijn bitse respons…
Met als gevolg dat dit meisje het gegeven commando negeert en zoals gewend het touw om de bolder werpt. Althans dat was de bedoeling… Helaas! Mijn worp verloopt niet helemaal soepel en met een schurende bonk komen we tegen de steiger aan. Ik hoor gefoeter en gevloek vanuit de kuip mijn kant op komen…´Waarom spring je verdorie niet!’, bijt Andries me toe…´Ja zeg, Je denkt toch niet dat ik van een boot ga springen die 2 meter vanaf de kant ligt om zo het touwtje om een bolder te leggen…doe dat lekker zelf´ is mijn bitse respons… ´Zo is de manier om aan te leggen met deze stroming´, meent Andries. ‘Zeg, ik mag dan het verschil niet weten tussen link en rechts, maar ga mij niet vertellen hoe je moet aanmeren!’…
Tja, hoe leg je uit dat jij het op jouw schip het anders gewend bent te doen dan wat deze schipper gewend is te doen…Pfff, komt me daar ff een bak frustratie naar boven…Damn!
Afijn, na enig over en weer gebakkelei over hoe wel en hoe niet aan te meren, zijn we het uiteindelijk over één ding eens; Dit is het niet waard is om deze o zo mooie dag, op deze manier te beëindigen. En na een ‘goed maak en we zijn weer vriendjes´ knuffel gaan we van boord om het bruisende nachtleven van Camaret sur Mer te ontdekken…
