MHS adventure, part 5 Leve het leven!
Als één van de opstappers en als eerste dame aan boord van de “Seahorse”, met het vertrek van zijn maatje Lex, lees je hier in mijn blog mijn ervaringen beschreven vanuit een vrouwelijk oogpunt. Het schetst een beeld van een bijzondere reis met een licht humoristisch inslag, wellicht soms wat onbeschaamd, maar bovenal recht vanuit mijn hart…
Wie ben ik?! Ik ben Brigitte en ik woon samen met mijn zoon van 9 op de tweemast tjalk ‘Horizon’ in de haven van Lelystad Haven. Het leven op en aan het water is voor mij het leven in zijn puurste vorm…
Het is 15:20 uur in de middag wanneer een klein zonnestraaltje, welke zich brutaal langs het niet helemaal gesloten gordijntje wurmt, mijn oog kietelt en mij langzaam uit een diepe slaap laat ontwaken. En met het ontwaken passeren stukje bij beetje de ervaringen en emoties van de voorgaande 25 uur nog eens de revu…
Wat hebben wij geluk gehad, het had zo anders kunnen lopen! Voor mijn gevoel zijn we echt door het oog van de naald gegaan, maar misschien overdrijf ik. En hadden al die zogenaamde zeil-wijze mannen en vrouwen die veilig aan wal hun ongezouten mening ventileerde op de diverse zeilfora en -sites met betrekking tot deze trip van Andries en Lex dan toch gelijk. Was dit te maf voor woorden en geheel onverantwoord!
Tja wellicht, maar weet dat een mening wordt gevormd door de ervaringen en het karakter van de persoon die deze mening verwoord. Het is gebaseerd op zijn/haar (levens)ervaringen in combinatie met de eigen bewuste en onbewuste angsten en menselijk tekortkomingen. Dit was ook één van mijn beweegredenen om mee te gaan met deze tocht. Want je kunt pas weten waar het over gaat als je er zelf aan hebt deelgenomen. En deelgenomen heb ik zeker! En wat ben ik dankbaar dat ik dit hebben mogen beleven, hoe gek dat misschien ook klinkt.
Het besef dat ook Moeder Natuur van tijd tot tijd last heeft van PMS (lees; Pre Menstrueel Syndroom, een hormonale kwaal waar menig vrouw elke maand in meer/mindere mate last van heeft en maakt dat zij soms vanuit het niets humeurig, prikkelbaar en agressief uit de hoek kan komen) maakt dat je je nietig voelt wanneer je in een 9 meter scheepje op open zee overgeleverd bent aan de elementen… Het doet je beseffen dat je leeft en het maakt dat je het leven in het juiste perspectief gaat zien.
Na zo iets enerverends als we voorgaande nacht hebben beleefd, kruipt vanuit mijn diepste wezen een dringende behoefte aan direct menselijk contact naar boven. Je weet wel, gewoon even een stevige knuffel. Met een paar armen om je heen en de warmte voelen van een persoon, maakt dat je je weer veilig voelt en dankbaar dat je leeft. En aangezien er maar één iemand met mij hier op deze schuit vertoeft, sta ik op en maak ik Andries wakker…’An, mag ik heel even tegen je aan kruipen’, vraag ik… ‘Natuurlijk schat’…ik nestel mij tegen Andries aan en met zijn armen om mij heen luister ik naar z’n kloppende hart in z’n borst, het kabbelende water langs de boot en het karakteristieke klapperen van de lijnen in de wind…Yep, dit is leven!
Onderweg naar de douches checken wij ons bij het havenkantoor nog even op de valreep in en betalen voor 24 uur. De haven van Roscoff is een gloednieuwe haven waar je voor 14 euro inclusief toeristenbelasting per dag, verblijft met gratis WiFi en douches die ook nog eens ruim en super schoon zijn.
Terwijl ik onder een van deze heerlijke warme douches, het zout en het angstzweet van de afgelopen nacht van mij afspoel, is meneer te vinden in de aanwezige watersportwinkel waar ze een heel arsenaal aan zee-vis’gear’ hebben. Als een kleine jongen in een snoepwinkel die de verleidingen niet kon weerstaan, komt hij bepakt en bezakt weer aan boord.
‘Wat zullen we doen’…is de vraag van Andries…’zullen we het stadje ingaan of lekker hier wat kokkerellen’ (kleine noot; er is genoeg aan boord om een heel weeshuis te voeden) Ik geef aan het leuk te vinden om er even uit te gaan, echter spreken mijn ogen me tegen. Door de enerverende voorgaande nacht in combinatie met de warme douche, maakt er zich een waanzinnige loomheid van mij meester. Ik kan mijn ogen bijna niet open houden. Andries lacht, okay ik zorg wel voor het eten ga jij maar even lekker liggen, is zijn voorstel…En terwijl Andries staat te kokkerellen doezel ik langzaam weg en lig ik even later dan toch echt voor pampus…
Mijn god, ik wordt oud!
Na mijn powernap en het smakelijke resultaat van Andries zijn kookkunsten, legt hij mij uit hoe hij de vislijnen wilt gaan maken. Onder het genot van een drankje zijn we gezamenlijk bezig met het leggen van knopen, het prepareren van silicone aas en het aanrijgen van nep-inktvissen etc. Het worden ware kunstwerkjes. Ben benieuwd of we hiermee morgen tijdens het varen een vis aan de haak kunnen slaan.
Het vooruitzicht van een heerlijk verse vis van eigen vangst laat mijn mond wateren… Het ziet er in ieder geval veel belovend uit!
