Zeilen in Sydney

En eerder, de in de halve stad gevoelde frustratie toen Perpetual Loyal als eerste de havenboei rondde en zijn Code Zero niet kon uitrollen en simpelweg gerold werd door Comanche. Maar ook voelde iedereen de sensatie toen Comanche accelereerde, de neus uit het water kwam en schipper Ken Read riep:  “Let’s get the fuck outta here….” Alles op camera natuurlijk, dat bevalt de Australiërs wel.

Dat hele weekend was vol nieuws, toen één voor één boten uitvielen in de zware Southerly Buster waar de vloot doorheen moest. Slechts 77 van 108 boten halen de finish. De start werd ieder uur op televisie herhaald, met de briljant-riskante start van Wild Oats bij de pin. Iedereen had zijn mening over de het rif in hun grootzeil, en hoe Perpetual Royal iedere slag dichterbij kwam. Over hoe de radicale veranderingen aan de boot uit zouden pakken. Wie kent niet de foto van de romp van de Wild Oats in stukken gezaagd….

Zeilen leeft hier in Sydney. Voor ons een bijzondere ervaring. De Nederlanders in de vloot van de Sydney Hobart kunnen er over mee praten. Annemieke Bes op de Ragamuffin, Fred Dankers en Jan van der Laar in de Clipper race, Gerwin Jansen op Hollywood Boulevard en het team van Gijs van Liebergen met zijn King’s Legend. Om er maar een paar te noemen. (en Ysbrand Endt op de ARK323, red.) De ontvangst hier is geweldig, oprechte belangstelling en enthousiasme.

Zeilen heeft hier een andere status dan bij ons. Iedere avond zijn er meerdere wedstrijden in de haven, de populaire twilight races. De squadron op maandag, de Lady’s division op dinsdag, Pittwater op woensdag, handicap op donderdag, IRC op vrijdag en ook nog op Middle Harbour en de CYC op zee. En in het weekend explodeert het echt. Afgelopen weekend hadden we een wedstrijd in de Etchell (zie foto). Tegelijkertijd zeilden de Draken en de Yngling op dezelfde baan. We kruisten de Lasers op hun eigen baan, de flying Moths, de 18 foot skiffs, de IRC jachten, een veld cruisers, de extreme 40’s bij het Opera House en drie oudere 12 meters in een onderlinge wedstrijd. Tussendoor nog de ferries en eind van de dag kwam een cruiseliner binnen varen. Fantastische drukte!

De doordeweekse wedstrijden beginnen zo rond half zes, dus je moet iets eerder weg van je werk. No worries. Om half acht, acht uur ben je terug in je club, waar er altijd eten is. Afhankelijk van de vereniging moet je een tafel reserveren, zo populair is dat. Een praatje, een glaasje, nog meer praten, netwerken, afspraken voor volgende week. Sponsors profiteren hier van en verbinden hun naam aan de wedstrijden. De Paspaly Pearls Lady’s twilight, de IWC watches Friday Series.

De lokatie en omstandigheden maken dit alles mogelijk. Dicht bij de stad, altijd wind, startlijn vlak voor de haven, de boten klaar aan een mooring of opgetuigd op de kade. Maar het is ook de instelling van de mensen hier: even iets eerder weg op het werk, sociaal na het zeilen, waardering en respect. Ik kan hier wel aan wennen….. 🙂