Kille mijlen naar St. Katherine’s Dock
Ben je wakker? Volgens mij moeten we zo gijpen, zeg ik zacht. Het waait nog steeds behoorlijk op de Noordzee. Met wind in de zeilen, zowel in de fok van de Vijaya als in mijn gemoedstoestand, hield ik afgelopen anderhalf uur wacht. Alles onder controle. De boot, de koers, het verkeer, zelfs mijn maag en hoofd. Ik krijg er plezier in en laat de schipper wat langer liggen. Totdat een ondiepte sneller dichterbij kwam dan ik inschatte. Kijk, hier zitten we, zeg ik dit maal onbezonnen kalm met de iPad in mijn handen. Binnen een nanoseconde schakelt hij van ruststand naar scherpte en alertheid: We moeten direct gijpen! Waarom heb je me niet eerder gewekt? Euh, ojee…
Terwijl het schip met 8 knopen zich snelt naar de plek waar we absoluut niet moeten zijn, schiet de schipper zich in zijn reddingsvest en stuift naar buiten. In rap tempo keren we. Beheerst, adequaat en direct. De rust keert terug op de boot. Het is stil en voelt kil. Had ik dit ook zelf kunnen doen? Ja, in theorie absoluut. Bij daglicht met windkracht zacht in de zon, zeker. En wellicht met wat meer lef….
Kille mijlen
Kille mijlen volgen. 40 foot is ineens te klein. Waar ben ik aan begonnen? ‘Kou is een emotie’, leerde Gerard mij enkele weken geleden. Met zijn Greyhound vaart hij net als wij naar Londen. Met de emotie kan ik dealen, ook met stilte, maar met kilte…? Goh, ik begin te Zwetsen.
Voor top en takel
De Thames komt dichterbij. Te snel. We strijken de fok en varen voor top en takel verder. Zonder zeil, enkel op de kracht van de golven en de winddruk tegen de mast en romp. We varen alsnog 5 a 6 knopen. Natuurkunde; water, wind en een goed ontworpen boot. Wat een wonder!
Rivier vol historie
De nacht komt ten einde. De zon komt langzaam op. De natuur ontwaakt, stemming ontdooit en mijn glimlach keert terug. Het enige wat tegenwerkt is de stroming van de Thames. Op de motor brommen we over de rivier vol historie. De zon rijst en geeft glans aan het bruine water en weerkaatst op de in zicht komende gebouwen. Een kus maakt het compleet. Twinkelende ogen en een kloppend hart. We zijn er bijna!
St. Katherine’s dock
Vlak voor de Tower Bridge liggen de Greyhound en de Vijaya aan een mooring te wachten tot de sluis van St. Katherine’s dock opengaat. In de kombuis verwarmt vuur de glühwein. Een whiskydrinkende Engelsman maakt met ons een praatje terwijl hij zijn motorboot vastlegt. Tijd verstrijkt, meer boten sluiten aan. Dan gaat de sluis open. Geschreeuw, gedrang en onduidelijkheid volgt. Toch lukt het de dame op de kade om elk schip de kleine sluis binnen te dirigeren naar haar wil. Een ongeboren baby in een baarmoeder heeft meer ruimte dan de boten in deze authentieke sluis.
Zoet, warm water en Lou D
De sluis opent zich aan de andere kant. We varen naar onze plek. Pal naast Starbucks. Yes! Lekkere koffie morgenochtend. Maar nu eerst… douchen. Hoewel ik uren op het water heb gezeten, verlang ik naar water over mijn lichaam. Zoet, warm water. De uitermate mooie douches zijn te klein naar de smaak van de schipper. Dus ik sta alleen, daar in hartje Londen, onder een warme douche. Ik sluit mijn ogen, mijn favoriete bluesnummer van Lou D komt tot mij, terwijl ik tot mezelf kom. Voldoening op en top en vooral dankbaar.
Het is gelukt! We zijn naar Londen gezeild! We vieren oud en nieuw straks op de Tower Bridge. Wow! Alleen… zal 40 foot groot genoeg zijn voor ons? O, en over een paar dagen zeilen we weer terug naar Amsterdam… Hoe zal dat gaan?
Madeleen Koldewe
