HOR: Corporate days, en downwind delivery naar Breskens
De hele delivery voeren we ruime wind met windkracht 6/7, surfend over de golven, waarbij we zelfs een bootsnelheid van jawel, 28 knopen hebben aangetikt! Wanneer de golven dan over het dek, en je eigen nek in spoelen en het water via je rug naar beneden sijpelt, weet je toch weer waar je dit allemaal voor doet.
Na de Vuurschepen Race en de North Sea race was het nog even niet afgelopen met het zeilen voor de talenten van Holland Ocean Racing. Zo stonden er nog een aantal corporate dagen op de planning, waarbij wij onze sponsoren uitnodigen om een dagje mee te zeilen, maar ook moest de Boudragon weer terug naar Breskens worden gevaren. Na de NSR, bleek ons onderwaterschip helaas dusdanig beschadigd te zijn, dat ze in Breskens uit het water moest, om het schip weer helemaal mooi op te knappen.
In totaal waren er vier corporate dagen. Hierbij kwamen o.a. de eigenaren van onze nieuwe sponsor Delta Hotel langs, maar zo ook hun medewerkers. Deze dagen bieden voor hen een inkijkje in zowel onze trainingen, als in hoe wij als team te werk gaan. Natuurlijk bestaat dit voor hen niet enkel uit toekijken, maar worden onze gasten ook zeker betrokken bij het zeilen en de training. Al is dit op het voordek, voor het hijsen van de zeilen, aan de grinders, waar een goede conditie geen overbodige luxe is, of zelfs achter het roer.
Het weer was ons deze dagen helaas niet altijd gegund, met onder andere windstiltes, en nog vervelender: windstilte met regen! Maar, gelukkig zaten er ook zeker momenten tussen waarbij zowel wij als de gasten heerlijk hebben kunnen genieten van de wind in onze zeilen.
Iedere keer is het weer leuk om te zien hoe elke gast geniet, en zelfs na een regenachtige dag weer met een grijns van boord stapt. Of wellicht zijn ze gewoon blij weer aan wal te zijn? 😉
Na deze corporate dagen was het tijd voor de delivery naar Breskens, waar de Boudragon uit het water zou gaan voor onderhoud. Zoals Hans had gezegd, zou dit de meest epische downwind delivery van ons leven worden en daar had hij niet geheel ongelijk in. De hele delivery voeren we ruime wind met windkracht 6/7, surfend over de golven, waarbij we zelfs een bootsnelheid van jawel, 28 knopen hebben aangetikt! Wanneer de golven dan over het dek, en je eigen nek in spoelen en het water via je rug naar beneden sijpelt, weet je toch weer waar je dit allemaal voor doet. Na ondertussen al zo’n tien keer aangehoord te hebben van de wat oudere trainees hoe gaaf de downwind delivery was toen ze terugvoeren van de Fastnet Race, was het heel gaaf om eindelijk een beetje iets soortgelijks mee te maken. Dat terwijl we het grootste deel van de route niet eens met gennaker hebben gevaren. Door ons op het moment wisselende team, verliep het zetten van de eerste gennaker ook niet geheel foutloos, waarbij deze een aantal keer om zichzelf gedraaid raakte, en vervolgens weer naar beneden moest worden gehaald. Gelukkig was het uiteindelijk wel gelukt, en hebben we nog een tijdje met gennaker over de golven gesurft. Nadat we een gennaker wissel hadden gepland vroeg Hans of wij verder wilden met gennaker, of toch liever met enkel een fok. Het grootste deel van het team leek het toen verstandig om voor deze keer toch maar onze mooie zwarte wedstrijdfok te zetten i.p.v. de gennaker. Hierdoor deden we wellicht iets langer over de delivery, maar kwamen we wel allemaal heelhuids aan, en heeft iedereen ook kunnen sturen!
Aangezien we wat later aankwamen dan gepland, moesten we snel het schip opruimen en ons omkleden, zodat we nog op tijd zouden zijn om te kunnen eten bij het restaurant. Het was immers al bijna 9 uur, dus de keuken zou bijna sluiten. Gelukkig hebben nog met het hele team kunnen genieten van heerlijke Italiaanse pizza’s, waarna een aantal teamgenoten en ik vroeg aftaaiden en lekker naar bed gingen, terwijl anderen de lokale Breskense kroeg gingen verkennen. De volgende ochtend moesten we weer vroeg ons bed uit, want er stond nog een teammeeting gepland, en ook moest het hele schip worden opgeruimd. Alles moest er uit en naar de loods. Samen met een paar andere teamgenoten heb ik alle zeilen naar buiten gesjouwd. Als ze allemaal goed opgeborgen liggen lijken dat er niet zo ontzettend veel, maar dan pas merk je hoeveel zeilen we in werkelijkheid wel niet aan boord hebben liggen. Nadat alles was opgeruimd was het rond de middag voor veel teamgenoten alweer tijd om de veerboot naar Vlissingen te pakken, en te beginnen aan de lange treinreis naar huis. De volgende keer dat we zullen zeilen op de Boudragon zal pas weer in september zijn. Gelukkig hebben we in de tussentijd onze Farr30 de “Mumbou” nog.
Sterre Brouwer a/b Boudragon
