Max Blog: Gebroeders van Keulen trotseren de zee!
Daar gaan we dan! Na 7 dagen windstilte eindelijk een dikke bak wind, schuin van achter. 170 mijl is de af te leggen afstand van Sicilië naar Malta. We hebben er zin in. Ik haal op handkracht het anker op en we zeilen zonder motor de baai uit.
De eerste 9 uur varen we een magere 3 knopen: plots gaat het accu alarm af. ‘De zonnepanelen laden de serviceaccu’s toch volledig bij?’, vraag ik aan Max. Hij zegt dat dit inderdaad altijd gebeurt en is ook erg verbaasd. Misschien staat de koelkast te hard? Inmiddels begint het donker te worden en geen zon betekent geen stroom. De motor laadt in de huidige situatie alleen de startaccu op, dus moet Max het elektrische systeem op volle zee aanpassen om weer wat energie in de serviceaccu’s te pompen. Er worden twee kabels getrokken en binnen een uurtje laadt alles weer bij. 
Gelukkig maar: straks moesten we nog op de HAND sturen! Als de servicesaccu’s weer vol zijn, wordt de plus draad tussen de service- en startaccu verwijderd om te voorkomen dat de één de ander ontlaadt. Normaal heb je hier een diodebrug voor, maar die is kapot.
Langzamerhand is het 12 uur in de avond en mijn 1e nachtshift gaat in. Ik voel me heel ontspannen en het gaat allemaal prima. Wat een prachtige sterrenhemel! Mijn shift duurt 4 uur en elk uur gaan we een half knoopje harder. De boot begint steeds lekkerder te lopen. Ik maak Max wakker en duik voor vier uur onder de dekens.
Rond 7 uur word ik wakker door de stuurautomaat die ontzettend tekeer gaat. De windkracht 6 die is voorspeld, blijkt een hele dikke 6 te zijn. Ik keek uit naar deze wind, maar een 6 op de open zee is anders dan een 6 op het Hegermeer. Jezus, wat zijn die golfen belachelijk hoog. Rond een uurtje of 12 in de middag kan de stuurautomaat het echt niet meer aan. Max besluit zelf te gaan sturen. Om 4 uur is het toch echt mijn beurt en pak ik het roer in handen. Het eerste uur sturen valt me zwaar. Het is heftiger dan ik had verwacht, maar ik leer de boot steeds beter kennen. Op het hoogtepunt tikt de snelheidsmeter 13 knopen aan! Max pakt het roer weer rond 18:00 uur en hij vertelt me dat ik goed moet gaan slapen. Het kan nogal een zware tweede nacht worden.
Zeilen, kussens en huiken leg ik tussen mijn bed en de salontafel in de kajuit, zodat ik niet uit mijn bed rol. Na 2 uur word ik wakker en hoor ik de hele boot kraken. 
Overal ligt zooi doordat een keukenkastje open viel. Werkelijk alles is van zijn plek geschoten en je kan de vloer bijna niet meer zien. Max zit met een verbeten hoofd hevig sturen en ik zie de golven meters boven de achterkant van de boot uitkomen. De golven zijn omgeslagen in echte brekers en er komt regelmatig een boel zoute zee de kuip in.
Voor de eerste keer ben ik echt bang. Max zegt dat de boot meer kan hebben dan wij twee bij elkaar. Ik geloof hem en zijn vertrouwen geeft mij rust. Na een tijdje slaat mijn gevoel van bangheid over in een euforische gevoel. Ik voel me een echte zeeman die weet dat hij de overtocht gaat halen!
Stiekem verheug ik me erop om zeeziek te worden.
In mijn leven heb ik al heel wat uren op het water doorgebracht, maar deze ziekte heeft mij nog nooit gegrepen. Dit wil ik ook eens meemaken! “Helaas” lukt het me niet, ik voel me kip lekker, ondanks dat we alle kanten op worden geslingerd.
Rond een uurtje of 11 in de avond kan de stuurautomaat er weer op. We genieten van de sterren en de enorme snelheid, constant 7 tot 8 knopen. Max begint aan zijn slaapdienst en we besluiten om één-uur-op en één-uur-af te houden. We zijn alle twee zo verrot van de afgelopen 30 uur, dat we niet langer dan een uur wakker kunnen blijven. De verwachting is ook dat we nog maar een halve nacht voor de boeg hebben.
Om 2 uur in de nacht word ik wakker gemaakt met het nieuws dat we er zijn! Ik dacht dat we nog vier uur moesten tot de hoofdstad van Malta, maar we stoppen 20 mijl eerder. Prima! In het holst van de nacht gooi ik het anker uit.
We maken de bedden klaar en geven elkaar een goede handshake, we made it!
De volgende ochtend worden we wakker met een lekkere 30 graden zon op onze gezichten
en gaan van het mooiste strand van Malta genieten. Laat dat precies het strand zijn waar we voor op anker liggen: Blue Lagoon!
Na een rondje snorkelen, grot zwemmen en een korte bergwandelingen zetten we koers naar de hoofdstad van Malta: Valletta. Mijn laatste tochtje van 20 mijl is puur genieten. In de binnenstad Valletta drinken we biertjes en dineren onder het genot van een live jazz band.
Nu zit ik in het vliegtuig terug en volgende week zit ik alweer in de schoolbanken. Max heeft nog heerlijk vijf zeilweken in het vooruitzicht, maar mijn tijd komt nog wel! Max bedankt voor de avonturen die ik met je heb beleefd! Succes nog de komende weken en geniet ervan!!
Groeten Dirk
