Genakeren, wat een feest!
“Ik houd hem niet!” “Je moet door trekken!! Met heel je gewicht eraan.” G*&^#@%@, wat vervloek ik dit k-ding. Het touw glijdt tussen mijn handen, ik voel ze branden. Ik heb gewoon geen grip! Met heel mijn gewicht hang ik aan de lijn om de snuffer van de genaker naar beneden te trekken. Ik ben aardig wat afgevallen maar zo licht als een veertje ben ik nog lang niet. Na enige worstel-seconden, die minuten lijken, word ik hem dan eindelijk de baas. De slurf schuift met veel moeite over de genaker naar beneden. Wat vervloek ik dit ding! Eindelijk, de snuffer is beneden. Wat een belachelijke naam eigenlijk voor zo’n ding. Snuffer. Hij had beter Puffer of Stroever kunnen heten.
Ik sta op, mezelf vasthoudend aan de reling. Gatver, nog een natte kont ook.
Nu heel het spul nog die zak in zien te krijgen, zonder dat alles over boord waait. “Zakken!” Brul ik naar achteren “stoppen”, ” zakken!” Yes, alles zit weer in de zak. Ik sta op, mezelf vasthoudend aan de reling. Gatver, nog een natte kont ook. Ik sleep de zak achter me aan naar achteren en stort, met zak en al in de kuip. “Gaat het?” vraagt manlief heel attent. Ik schut en puf nog na van de inspanning. Dat moet toch beter te doen zijn? Waarbij ik me terdege realiseer dat genakeren voor het snuffer-tijdperk nog erger was! Pakte het zeil, met naar beneden trekken, elke keer weer wat wind en lag heel het zeil, voor je het wist in het water. Wat heb ik dat ding toen ook vervloekt, zeg. Ik zou zelfs de windmeter gesaboteerd hebben, om maar niet de genaker of spinaker te hoeven hijsen. De snuffer is eigenlijk wel wat spinakerstressverminderend geweest. Maar we laten hem nu iets te lang opstaan.
Extra koek
Ik pak wat drinken en nestel me op de kuipbank. De wind blijft zo doorstaan dus de genaker kan voorlopig in de zak blijven. Ik vind het varen met de genaker echt heerlijk, begrijp me niet verkeerd, je glijdt altijd super lekker door het water. Maar zodra dat ding weer naar beneden moet, met net iets te veel wind, vervloek ik het kreng. “We moeten hem eerder naar beneden halen hoor, met zoveel wind krijg ik hem gewoon niet meer naar beneden”, zucht ik tegen manlief ondertussen nog in mijn handen wrijvend van de pijn. Manlief ziet geen probleem, “het ging toch goed? Je hebt hem toch weer in de zak gekregen?” Ja, maar hoe! Mijn handen branden en ik moet eerst bijkomen van de krachtinspanning. “Je moet gewoon goed met je gewicht eraan gaan hangen.” Ja ja, met de nadruk op ‘goed hangen’ zeker of op ‘met je gewicht’? Ik ga naar binnen, schenk nog wat drinken in en neem een extra grote koek. Ik moet een andere strategie bedenken voor de volgende keer, handschoenen aan voor meer grip en dus ‘goed hangen’. En misschien nog maar een extra koek voor meer ‘hang-gewicht’?
