Grensverleggend – Buitengewoon – Persoonlijk
Half nog in een droom vertaal ik elk geluidje naar mezelf, naar de boot en verbeeld me dat er draken zijn, rovers, monsterIijke vissen. Een felle vlaag. Ik kijk door het raam, zie een verlichte kade en vlakbij nog een schip. Ach ja, dat is ook zo, we liggen voor anker in een baai. Geen hondenwacht vandaag.
Read more
Een geluid als een zaag in de mast: ik denk hardop: “een onderzeeër onder de boot, een drone, een zaagkever of en alien?” De schipper zegt niets, maar kijkt geïrriteerd mijn kant op.
Read more
Deze nacht is anders. Wollig, wattig. Pluizige wolken die de maan verhullen. Ik voel me klein en de zee lijkt groter dan ooit. Soms zijn er schepen in de buurt, maar ze konden er net zo goed niet zijn. Eilanden zijn het, als fata morgana’s
Read more
Buiten is nooit meer dan negen stappen ver. Voor de duizendste keer tel ik de negen passen naar buiten. Een val tikt tegen de mast en even denk ik dat er iemand op de deur klopt. Alle losse geluiden zijn als een orkest van de boot en golven. Ik snap dat sirenen echt bestaan.
Read more
Zes uur heen. Zes uur terug. Zes uur heen. Zes uur terug. Zes uur heen. Ruim een dag al drijven we heen en weer op het Kanaal voor the Isle of Wight. Te weinig wind om los te komen uit dit eindeloos patroon.
Op de shipping lane vijf mijl verderop is het druk. Het konden automaten zijn, robots, denkende machines met als doel het varen van een rechte lijn.
Overal om me heen knipperen witte lichtjes in vaste patronen. Lastig te zien hoe ver weg ze zijn. Maar wat zo gek is, beide bakens kan ik op de kaart niet vinden. Mijn blik blijft plakken op iets donkers schuin voor me. Het is zwarter dan zwart en het lijkt hoog en massief. Is dat een rood lichtje?
Read more
De marifoon vlak achter me geeft stemmen aan een vreemde wereld.
Kalikoba. Kalikoba. Zero Six Zero Six.
Red to red, red to red is oké with me.
Ik leun tegen het aanrecht in de onverlichte kajuit en eet veel te zoete koekjes met rozijnen. Thuis zou ik ze geen blik waardig keuren en een appel pakken, maar oude gewoonten hebben hier aan boord geen waarde.
‘Zie je die muur? Je moet ongeveer naar het midden koersen.’
De schipper wijst naar een ongenaakbare muur die de haven afschermt tegen het geweld van de zee. Uiterst links en rechts in de muur zijn kleine openingen die naar binnen leiden.
‘Hoe dicht bij die muur kan ik komen?’ roep ik nog. Hij lacht en schudt zijn hoofd. ‘Stuur naar het midden van de muur, kijk dan wat je koers is en blijf die varen, wat er ook gebeurt.’
‘Zee,’ zei ze, ‘je gaat naar zee.’
Het klonk opwindend, romantisch, avontuurlijk. Maar het stinkt er, er is herrie, er staan windmolens, boorplatforms, er zijn snelwegen voor schepen, er drijft troep in het water
‘Tijd, het is tijd, over 5 minuten begint jouw wacht, wakker worden, opstaan.’ Ik schommel woest heen en weer in
Read more