Grensverleggend – Buitengewoon – Persoonlijk
Vaart die visser nou een rondje om me heen? Het kompas lijkt op hol te slaan, de zeilen klapperen. Dan ineens snap ik dat ik het ben die draait. Het is donker, er is een flauw windje en een felle stroom rukt aan het schip. Even let ik niet op en ik heb geen idee meer waar ik ben of hoe ik dit moet corrigeren. Ik vloek hardop.
Read more
‘We kunnen de storm wel uitrijden,’ zegt de schipper, ‘windkracht acht op open zee is niet zo erg.
Het trekt me niet. Veel wind kan een zeiler op zee overkomen, maar om een herfststorm op te zoeken?
‘Wat als het negen waait?’
‘Wat als het maar een dikke zes blijkt,’ is zijn tegenvraag.
Even aarzel ik. Ontzeg ik mezelf nu een bijzondere ervaring, vraag ik me af, moet ik dat willen meemaken, storm op zee?
Wachten? Ik hou er niet van. Wachten is doelloos, tijdverlies en verspilling van energie op een plek waar je niets te zoeken hebt, waar je bent om boodschappen te doen en dan weer weg te gaan. Wat moet je daar verder nog?
Ik app met thuis en krijg er heimwee van. Zoen!
Raceauto’s op een circuit, daar doet het geluid aan denken. De wind giert over ons heen. In een baai liggen we voor anker, vlak achter een steile rots en een hoge kade. In mijn slaapzak lig ik na te dromen van zomaar acht uur ononderbroken slaap. Buiten een nog uitgestorven stadje.
De schipper slaapt nog in het vooronder. Lekker dit, even niksen en geen wachten draaien. Niks is meer dan genoeg. Ik hoef de boot niet af. Laat maar zo. Nu pas hoor ik hoeveel herrie zee en golven maken als je vaart.
Zo. Het staat er. Ik heb het toegegeven. Ik verveel me en ik wil slapen. Of heb ik slaap en is het daarom dat ik me verveel? Zeezeilen is als reizen met een boerenkar. Het schiet niet op en na verloop van tijd krijg je een zere kont en wil je er zijn.
‘Twee heren in een trekschuit,’ zeg ik, zo ziet het eruit.’ We zitten aan de dinette en eten. Buiten glijdt de zee gestaag en traag voorbij.
‘Je stinkt,’ zegt de schipper als hij aan dek komt. Sinds we onderweg zijn, is elke norm voor schoon en fris veranderd. Te moe voor meer en ook onhandig ook. We stinken allebei, dus waarom zou ik me verschonen?
Read more
Mijn wacht is al voorbij, maar de schipper slaapt nog. Hij beweegt niet als ik in het vooronder naast hem sta en zijn naam roep, dus ik laat hem nog maar even slapen. Zou hij ziek zijn, vraag ik me ineens af.
Read more
Een kat rende over het havenhoofd vanmiddag. Ik liep de steiger op en neer en belde met thuis. Hij kende
Read more
Achter ons is de hemel vaag verlicht, voor ons is het donker. Het vraagt vertrouwen, zo de nacht invaren.
Natuurlijk zijn we niet de eersten die hier varen. Maar wie hier voor ons was? Op het water laat je geen sporen na. Hooguit een wrak als het is misgelopen. Drie plusjes op de kaart.
Buiten de boot is er geen leven. Tien vierkante meter. Een open kuip, een kajuit met keukenblok, twee banken, een vooronder en een plee. Dat is de wereld, daar doe je het mee. Het is klein, vol, intensief bewoond en rommelig. Maar het kan. En na een poosje wordt het groter, beleef je de ruimte ruimer, krijg je meer afstand tot de dingen en de andere mensen op de boot.
Read more