Zeeziel: Hans Jongsma
De zee roept en Hans sluit een deal met zijn lief, hij kiest het ruime sop met zijn Koopmans en krijgt een jaar terugkeergarantie. Het wordt dus een rondje Atlantic. Als hij in de Golf van Biskaje de golven beklimt hangt er plots een helikopter van de Franse marine boven zijn hoofd. Of hij zijn koers wil verleggen van 220º naar 20º voor zijn eigen veiligheid. Hans sputtert wat tegen, hij heeft tenslotte maar een jaar, maar draait toch bij. Hij mag dan wel een stalen schip hebben, maar een raket van een onderzeeboot is zelfs voor zijn schip te gortig.
Dagen op een oceaan maar nooit heeft hij zich eenzaam gevoelt, hij krijgt gezelschap van een vogeltje. Als deze echter na ellenlange over en weer gesprekken in de windgenerator aan zijn einde komt, verdient deze een waardig zeemansgraf. Ingepakt en wel laat hij de vogel op een plank het water in zakken.
Dan een zwart stipje dat angstvallig steeds groter wordt. Met zijn 250 watt zender roept Hans de zeilboot op. Geen respons. Hans wil helemaal geen andere boot in zijn buurt, hij voelt zich kwetsbaar. Argwanend houd hij het schip van onder zijn grote hoed in de gaten. Een Fransman, voor elkaar onverstaanbaar, haalt zijn gitaar tevoorschijn. Let It Be klinkt het, Hans fluit stomverbaasd terug op zijn blokfluit, waarna ieder zijn eigen koers weer vervolgt.
Op de terugweg steekt Hans de oceaan over met in zijn kielzog nog zeven Nederlandse schepen. Met zijn groot bereik zender houd hij contact en noteert van allen iedere dag de positie, koers, dagafstand, barometerstand, wind en de bewolking. Zo wordt ook zijn signaal opgepakt door Rooie Carla, of hij een koud biertje lust? Uiteindelijk vinden ze elkaar op de immense oceaan, Rooie Carla naakt op het voordek, met een vishengel waaraan een koud blikje bier bungelt. Onrustige dromen beheersen zijn laatste dagen op zee. Gelukkig wacht na 365 dagen zijn lief hem op, wuivend op de kade.
Saskia Poelman
(zeilster en havenmeester op Texel en schrijft voor Zeilhelden over Zeezielen)
