Fair Ferry: van de Azoren naar Rotterdam
Maaike de Jong zeilt met Fair Ferry op de Morgenster naar Zuid Amerika en het Caribisch gebied. Deze reis, van vier maanden, is opgedeeld in 7 etappes (zie kaartje onder aan haar blog). Aan boord helpen alle deelnemers mee als ‘sailtrainees’ en leren ze zeilen, navigeren en de fijne kneepjes van het zeemanschap. Maaike zeilt alle etappes mee en vaart dus van Rotterdam naar Rotterdam en onderweg doet ze verslag van haar belevenissen.
Horta (Angústias), Portugal, 4 maart, 15°
Dit iconische etablissement is al meer dan een eeuw een vaste pleisterplaats voor zeilers en het is gemakkelijk te zien waarom. De sfeer is levendig en gastvrij en de muren zijn versierd met vlaggen, wimpels en memorabilia van zeelieden en schepen over de hele wereld. We deelden verhalen en lachten onder het genot van heerlijk drinken (gin-tonic), genietend van de kameraadschap die hoort bij zeilers. Het was echt een super gezellige avond! Voor degenen die niet het genoegen hebben gehad om Peter Sport Cafe te bezoeken, het is een must-see voor elke zeiler. Het is meer dan alleen een bar of restaurant – het is een ontmoetingsplaats waar zeilers uit alle lagen van de bevolking samenkomen om hun liefde voor de zee te delen. Dus als je je in Horta bevindt, stop dan zeker bij Peter Sport Cafe en hef het glas op de zeilers die je zijn voorgegaan en degenen die na je zullen komen.
Horta (Angústias), Portugal, 5 maart, 17°
Ahoy daar, vrienden! Wist je dat oceaanzeilen een aantal verbazingwekkende tradities heeft? Een van die tradities is het schilderen van de bootsnaam op de kade in Horta, Azoren, na het voltooien van een transatlantische overtocht. Zie de foto’s voor de schitterende schildering die Sam van de Morgenster maakte. Ook nog op zoek gegaan naar de schildering van de school at Sea reis die Myrthe met de Thalassa in 2018-2019 gemaakt heeft, en gevonden! Zie de foto’s van toen en nu!!! Haar naam was helaas helemaal verdwenen, maar dat had ook wel weer wat moois. En waar anders deze prestatie te vieren dan in Peter’s Cafe Sport In Horta, Faial Azores, een legendarische zeemansbar! Maar dat is nog niet alles – er is ook de traditie om je post op te halen in het café en te genieten van een welverdiende gin-tonic aan de bar. Wat een geweldige manier om de zee en haar tradities te eren! ⛵️?
Ribeirinha, Portugal, 5 maart, 17°
Fantastische excursie door Naturalist’s in Horta. Deze start up van marine biologen is super. Zij combineren hun kennis van de de natuur met cultuur en ook rondleidingen voor toeristen. Een echte aanrader. We hadden een lunch met lokale gerechten en wijn. Het waaide en regende keihard, maar had echt een topdag.
Azoren, Op zee, 6 maart, 18° “Ahoy mateys! Goed nieuws, wij zijn vanochtend aan het laatste stukje van de reis begonnen. Heerlijk om weer aan het zeilen te zijn. En natuurlijk kijk ik er al naar uit om iedereen thuis weer te zien! Op nog een paar mooie en avontuurlijke dagen op zee.
Op zee, 7 maart, 16°
Vanochtend gezellig ontbijt met de hele white watch, we zijn nog met z’n 6-en. Mijn vingernagel blijkt bijzonder naar geïnfecteerd. Waardoor? Geen idee, het begon als een klein steetje. De scheepsarts heeft er na advies van de RMD (radio medische dienst) kundig in zitten poken en het gedraineerd, maar leuk is anders.
Op zee, 8 maart, 17°
Mooie zonnige dag. Mijn vinger nog steeds geïnfecteerd. Probeer zoveel mogelijk mee te doen, en heb een wand van Bianca gekregen die over het verband past. Het komt neer op de Clou lines te vieren of de lijnen bij het brassen. Nu ja beter dan niets. Een wat oudere Engelse passagier kijkt mij diep in de ogen en zegt dat ik het rustig aan moet doen. ‘s Middags op bezoek bij ‘dr. Lotte’ die met verfijnde handen, naalden en een scalpel de nodige rottigheid weer uit mijn vinger weet te halen. Een deckhand heeft de opdracht om bij te schijnen met een zaklantaarn. Gisteren ging hij bijna ‘out’ en ik was dan ook verbaast dat hij weer op kwam draven voor dit klusje. De RMD denkt dat anti biotica niet nodig is. Ik zelf denk daar anders over, en het is toch ook nog een aantal dagen naar de kust. Op het einde na heel wat gepoke op de vierkante centimeter lachen we en zegt de decky dat dit ook onderdeel van de ‘zee ervaring’ en dat is zeker zo. Helaas is het niet helemaal zoals ik mij de laatste week, van bijna 4 maanden op zee, had voorgesteld, maar ik ga er het beste van maken.
Op zee, 9 maart, 17°
Vinger wordt er niet zoveel beter op. Kom om 10.30 uit bed. Eet ‘ontbijt met de witte wacht’. We zetten zelf verse koffie en maken tosti’s. Yvonne heeft kiwi’s gekocht in Horta en daar krijg ik er ook één van, lekker! Na de wacht en het vervangen van verband om ontstoken vinger voel ik mij aardig uitgeblust. Het dagelijkse poken met scalpel of naalden in de wond gaat mij niet in de koude kleren zitten, ik moet echt even bijkomen. Ga filmpje kijken op bed. Maar zorg wel op tijd weer voor het avondeten te zijn in aan te schuiven bij een aantal Britse mannen die een geweldig gevoel voor humor hebben. Dat is dan ook wel voor nu het hoogtepunt van de dag. Na het avondeten ga ik slapen tot een uur of 23.45 uur als we vriendelijk gewekt worden door Anne. Één van de Britse mannen hebt mij om een vuilniszak om mij hand vast te zetten, zodat mijn verband niet nat wordt. Ook dat hoort er wel bij, iedereen is super vriendelijk en samen zeil je het schip uiteindelijk. Tijdens de nacht wacht regent het continue. Ik sta tijdens de gijp aan het roer, maar ben blij als Adrian het na een dik uur overneemt. De Blauwe wacht die na ons komt, of moet ik zeggen niet komt, ziet het zeilen als vakantie. Van de 7 leden van die wacht komt er bij de wisseling van de wacht maar ééntje opdagen. De white watch is wel zo vriendelijk om nog even door te gaan. Dat betekent dat ik rond 04.15 nog aan de Kaapstander loop om de course te zetten. En om 04.30 nog een halliard lijn sta op te schieten die aardig in de knoop lag. Als ik beneden kom blijkt het verband om mijn vinger toch nat te zijn. Gelukkig heeft arts Lotte wacht en die is niet te beroerd om nog even een schoon verbandje aan te leggen, ook wel zo top.
Zon en walvissen!, Op zee, 10 maart, 17°
Vandaag bij de opkomende wacht, zon!!!! Wat een verrassing. Snel regenjas uit en genieten van de stralen! Zou het komen omdat ik vanochtend zonnebrand opgedaan heb? Aan het einde van de wacht nog zo’n verrassing, een walvis! Af en toe kwam de walvis, een Minke (?) boven en we stonden klaar om ervan te genieten!
Richting het Engelse Kanaal, Op zee, 11 maart, 17°
Heerlijk geslapen vannacht. Ook antibiotica gekregen na eindelijk bericht / toestemming van de RMD gekregen te hebben. Nieuwe look: Captain Hook? En een superleuke foto van de White Watch Girls.
Wow wat een krachtige wind, Op zee, 12 maart, 16°
We werden om 23.45 gewekt met de mededeling dat er veel wind was. Ik kleedde mij warm aan en pakte mijn rechterhandschoen in een plastic zak zodat mijn vinger hopelijk niet nat zou worden. Er was een enorme wind. Rob de stuur zei “zou je niet gaan zitten Maaike?” Ik zat net en kreeg een enorme plens water in mijn gezicht. Langzaam zijpelde dat water mijn pak in. Wat een begin van de wacht. Rob en Lucas wisselden elkaar af aan het roer. De zee ging best stevig te keer, ik keek met verbazing naar het schouwspel. Verder was het ‘hold on’. Qua zeilen stond alleen het ongereefde Fore Topzeil en een Jib en hoefde er verder niets te gebeuren. Om 03.00 uur kwam een onverwachte grote golf! Dwars over het achterdek heen. Adrian werd van zijn stoel afgespoeld en ik kreeg de volle laag, wat een kracht. En… maar goed dat ik zat, stevig vastgeklemd met mijn rug tegen de broodwagen, en mijn benen om een paal. Zeiknat duurde het lang voordat het 04.00 werd. Ik zabbelde op een verdwaald zuurtje dat ik in mijn zak vond. Om 04.00 uur ging de waterdichte deur open en gingen we snel naar binnen de mess in. Ook daar was het ‘hold fast’. We waren blij dat de ‘White Wash’ voorbij was, en… we hadden allen acte de présence gegeven, want zo is de Witte Wacht dan ook wel weer. Deze nacht was het hondenweer in een Hondenwacht.
Op zee, 13 maart, 16°
Na een heftige nacht was het bijna zonnig vanmiddag. Totdat het natuurlijk begon te regenen, of waren het zelfs wat sneeuwvlokjes? En omdat iedereen wel een opsteker op z’n tijd kan gebruiken een playlist speciaal voor Lucas die gisteravond zo ‘heldhaftig’ aan het roer stond: Miles Davis & John Coltrane. De tijd werd met een uurtje verzet, dus een kortere wacht. We werden ‘getrakteerd’ door een aantal voorbij zwemmende dolfijnen en zagen een regenboog. Op naar Alderney en dan Rotterdam. ‘Thuis’ is dichtbij na een reis van bijna 4 maanden en ik droom over de dingen die ik dan ga doen. Een ‘Home Cooked Meal’ met familie en een zeer goede rode glas wijn staat hoog op het lijstje, dat is na het warme bad natuurlijk.
Alderney, Guernsey, 14 maart, 10°
Wat een leuke dag op het eiland Alderney. Ik heb er echt van genoten. Met een ruige zee kwamen we aan, totdat we achter de pier in rustiger water konden ankeren. Op straat spraken allerlei mensen ons aan! Ze hadden het schip zien binnenkomen en spraken vol lof erover dat we zeilend binnen aan kwamen lopen. Er waren veel foto’s gemaakt. In een echte Engelse pub gezeten en ‘s avonds een heerlijk diner, wat waarschijnlijk ook wel een beetje een soort afscheidsdiner was. Met de dinghy terug aan boord. Mijn vinger is nog niet zo sterk dus ik koos een ex RAF-er Simon en ex SAS-er Sam uit om mee terug naar de Morgenster te varen. Zij zouden me vast wel weer aan boord kunnen helpen. En dat deden ze, deze mannen. Echter, Sam maakte een grappige opmerking net toen ik de pilot ladder opkwam. En hoewel ik niets gedronken had kronkelde ik van het lachen over het dek! Aan boord was ik wel. Een top dag op een schitterend eiland met super mensen.
In het Engels Kanaal, Op zee, 16 maart, 16°
‘Back at the wheel’! Vandaag het laatste traject terug naar Rotterdam ingezet. Vertrokken uit Alderney en hopelijk komen we morgen (of eigenlijk vannacht) dan aan in Rotterdam. Want het is alweer 05.00 uur en ik heb net de hondenwacht afgerond. Het was redelijk koud vanavond. Wij zijn extra vroeg gewekt zodat we met de rode wacht de Spanker weg konden halen. Vervolgens de main ‘t Gallant gezet en ook de main Royal. Aan het einde van de wacht de Whisker Boom nog gezet en dat was nog wel een klusje. Ook heb ik nog aan het roer gestaan met een koers van 050 graden. Mijn gedachten gingen deze avond terug naar de reis die al bijna 4 maanden duurt. Hoe ik 2 keer de Atlantische Oceaan overgestoken heb! Welke stormen we de laatste tijd meegemaakt hebben. Hoe ik nu op één van de drukst bevaren stukjes zee, het Engelse Kanaal, vaar. En, hoe het morgen allemaal voorbij is… de herinneringen zullen natuurlijk blijven. Ik dacht ook aan het gemak waarmee ik nu de zeilen zet en hoe de Morgenster tijdens deze winterreis toch ook wel een beetje mijn huis weg van thuis geworden is. Ik heb zoveel bijzondere mensen, crewleden en trainees, leren kennen en ook nauw samengeleefd en als (internationaal) team gefunctioneerd. Wat een super bijzondere en onvergetelijke ervaring!
Rotterdam, Nederland, 17 maart, 14°
Het tallship Morgenster arriveerde na twee keer de Atlantische Oceaan te zijn overgestoken, en het was een ongelooflijke ervaring die zowel huidige als voormalige crew en trainees samenbracht. De reis was lang en uitdagend, maar het gevoel van voldoening dat ermee gepaard ging was echt onvergetelijk. Het leven op zee was vol avontuur en de hoogtepunten van de reis waren onder andere het aan het roer staan naar Duivelseiland en het opvaren van de Suriname rivier. We kregen ook de kans om al zeilend de Cariben en Horta (Peter’s café sport) te verkennen, beide op zich al geweldige ervaringen. De reis van de Morgenster werd georganiseerd door FairFerry, een organisatie die zich inzet voor het bevorderen van duurzaam passagierszeilen. Door te zeilen in plaats van te vliegen, kon ik in slechts vier maanden verschillende continenten bezoeken zonder een grote ecologische voetafdruk achter te laten. Duurzaamheid was een belangrijk thema tijdens de reis en dat kwam o.a. terug in gendergelijkheid en kwaliteitsonderwijs. Vrouwen vervulden verschillende rollen aan boord en de bemanningsleden vertelden veel over traditionele zeil- en navigatievaardigheden. Misschien wel het meest lonende aspect van de reis waren de vriendschappen (Golden Girls, Alexander’s Angels, White Watch) die onderweg werden gevormd. Iedereen werkte nauw samen als een team en vertrouwde op elkaar om de uitdagingen van het leven op zee het hoofd te bieden. Deze banden zullen ongetwijfeld een leven lang meegaan en ik kijk met genegenheid en trots terug op een onvergetelijke reis!
Maaike de Jong
