Sailing Sea Rover steekt de Golf van Biskaje over
Zeilen, alleen in de gitzwarte de nacht. Later, als de wolken verdwijnen glinstert het maanlicht over het water. Een groep van zeker 10 dolfijnen volgt de Sailing Sea Rover al uren. Het liefst springen ze voor de boeg uit het water op, verdwijnen even uit het zicht om daarna aan de andere kant van het schip weer op te duiken.
Ook al ben ik met 4 andere zeilers aan boord dan nog voelt het alsof ik in mijn eentje ben. Alle lichten zijn gedoofd, niemand praat en beneden liggen 2 bemanningsleden te slapen om straks de wacht weer over te nemen. Hier heerst de oneindige stilte.
Dit is zeilen op zijn best; een klein stipje op die grote Atlantische Oceaan dat alleen de nacht in vaart.
Ik was tevoren gewaarschuwd voor de kracht van die oneindig grote zee. Voor de huizenhoge golven die boven de SEA ROVER uittornen, het schip opheffen en dan langzaam weer laten zakken tot het diepe dal van de volgende immense golf. Maar de waarschuwing mocht niet baten. De eerste uren van onze zeiltocht tussen het Noord Spaanse Viveiro en het Franse Brest sloeg de angst me om het hart, telkens wanneer weer zo’n massale golf op ons af kwam. Maar alles went. Zelfs golven van 6 tot 8 meter hoog.
Drie dagen en twee nachten zeilen is het van de Spaanse naar de Frans kant van de Golf van Biskaje. Captain Dickie Rensen zet de koers uit en besluit vlak voor Brest nog een nacht door te varen naar de Franse havenplaats Roscoff. Aan zijn zijde zit de zeer ervaren zeezeiler Jules Bänffer met wie Dick regelmatig overlegt. Ook de andere twee bemanningsleden de Brit James en De Italiaan Diego laven zich aan hun kennis.
Morgenochtend hopen we in Roscoff te arriveren. Waar ik het meeste naar verlang? Een warme douche en schone kleren!
Rik Rensen – 10 november 2022
