Iles Kerguelen, al op de helft?

Îles Kerguelen. Fascinerend om hier te zijn. Het is de puurste plek die ik ooit gezien heb. Ongerept, onaangeraakt, ongrijpbaar en maar moeilijk met woorden te beschrijven. Een doolhof van kristalhelder water en ruige eilanden, waar pinguïns lieflijk langs de rand zitten. Er is geen boom te bekennen en het enige groen dat groeit tegen de bodem aan. Het hoogste punt van het eiland wordt gemarkeerd door besneeuwde bergtoppen en gletsjers. Tussen dat alles broeden 46 soorten vogels waaronder verschillende soorten albatrossen. Watervallen zoeken er brullend hun weg langs de rotswanden naar beneden, maar als de wind op gang komt, lijkt het water weer net zo hard terug omhoog te stromen. Tussen de eilanden zwemmen een uniek soort dolfijnen en een paar mijl buiten de eilanden in de zuidelijke oceaan zagen we orka’s. Ze waren er ineens, met een klein groepje, vlak naast de boot. Krachtig, grote vinnen boven het water uit, duik onder de boot … en weer door.

Îles Kerguelen. 300 eilanden op de grens van de roaring forties en de screaming fifties. De bewoonde wereld is er nog verder weg dan op Tristan da Cunha. Dik 1.800 mijl naar Reünion, een klein Frans eiland naast Madagaskar. Meer dan 2.000 mijl naar Zuid-Afrika of Australië. Een dorp is er niet. Port aux Français is slechts een basis waar mensen zes maanden tot anderhalf jaar verblijven voor ze afgewisseld worden. In de zomer zijn er meer dan 100 mensen, nu nog maar 56. Het zijn onderzoekers, marine mensen, een timmerman, bakker en een dokter. Samen houden ze de kleine community in stand.

Af en toe passeert er een schip van de Franse marine en het aantal zeilboten is minder dan 3 per jaar. Afgelopen zomer was er niet een.

Communicatie met de buitenwereld is beperkt. Geen vliegveld, geen mobiele dekking, geen Wifi en uiterst beperkt internet. Wel is er in Port aux Français een bibliotheek waarvan de deur niet op slot gaat en waar je de computer nog kunt gebruiken zonder in te loggen. Zolang je niet probeert te skypen en geen foto’s downloadt, is het redelijk te doen. Het postkantoor heeft een brievenbus waarvan de volgende lichting een half jaar op zich kan laten wachten. Voorraden komen vier keer per jaar met de Marion Dufresne vanuit Reünion. Af en toe passeert er een schip van de Franse marine en het aantal zeilboten is minder dan 3 per jaar. Afgelopen zomer was er niet een.

Boven de archipel hangen voortdurende angstaanjagende en spectaculaire wolkenpartijen die in hoog tempo voorbij razen. Gemiddeld 54 knopen wind met vlagen van 75. Volgens de lokale meteoroloog is dat normaal hier. Ik heb er het verschil mogen ervaren tussen 45 en 50 knopen. Bij 45 kan ik nog gewoon ademen, bij 50 moet ik op een andere manier zien lucht te happen. Wat mij betreft blijft het hierbij en houden we de wind op de rest van de tocht behapbaar. Dat geldt ook voor de temperatuur. Het is hier onder de tien graden en we leven aan boord in een koelkast. Verwarming was niet nodig dacht ik, want het is zomer in het zuiden. Ondertussen is de herfst in aantocht, worden de dagen korter en is het nog steeds a bloody long way to Australië.
Zijn we al op de helft? Die vraag heeft meerdere antwoorden. We vertrokken uit Kaapstad met als bestemming Perth: 4.700 mijl. Omdat een orkaan de weg blokkeerde werd het Port Elizabeth in plaats van Perth: 400 mijl. Toen verlegden we de bestemming naar Albany, ongeveer net zo ver als Perth: 4.400 mijl. We zitten nu hemelsbreed 2.200 mijl vanaf PE. Op de helft zou je denken dus, maar het is nog 2.300 mijl naar Albany omdat we veel verder naar het zuiden zijn afgezakt dan de bedoeling was. Bovendien gaan we niet naar Albany, maar naar Hobart op Tasmanië: 3.200 mijl. Nog lang niet op de helft dus, wat afstand betreft. Maar gaat het om afstand of om tijd?

Vanaf PE deden we zo’n 85 mijl per dag, terwijl we met goede wind 130 of meer varen met minder moeite. Richting Hobart hopen we op meer Westerlies. Met wat stroom erbij moeten we dan makkelijk weer 110 per dag kunnen halen en dan zijn we er in 29 dagen. We vertrokken 30 dagen geleden uit PE. En om de ergste fronten voorbij te laten trekken blijven nog twee dagen liggen. Dan zijn we zeker op de helft, wat tijd betreft.

Woensdag of donderdag gooien we de tros los en laten we deze fascinerende plek weer achter ons. #OverOceanen op naar het volgende eiland. Terug naar het noorden, naar de bewoonde wereld en op naar huis.

Binnenkort in Zilt meer tekst en foto’s van onze reis naar de Kerguelen.