Angela’s Clipper Race: De reis van je leven?
Als je op zoek bent naar een nieuw avontuur en dan (per ongeluk) op de website van de Clipper Race terecht komt, dan kan ik mij voorstellen dat de filmpjes, interviews en fotos enorm interessant lijken. ‘Dat is exact wat ik zoek!!’ zullen mensen gedacht hebben. Er is 1 filmpje, genomen vanaf de sterncamera in de Pacific, 45+ knopen wind, grote snelheid, mensen in de cockpit die continu onder een spray van water zitten. Dat is gaaaaaf!! (vanuit de warmte van je huis bekeken).
En dan, na 4 weken trainen in Gosport (UK) begint je avontuur. Niemand heeft enig idee waar ze aan beginnen en wat te verwachten (had ik ook niet trouwens). Nu, na bijna 6 maanden ‘living the dream’ is mijn conclusie dat deze race echt verschrikkelijk zwaar is voor de crew. Helemaal als het boven de 20 knopen gaat waaien: koken voor 16 man, iedere wacht de toiletten schoonmaken, ieder uur de bilges leeghozen, iedere wacht alles wat we aanraken desinfecteren, ieder uur het logboek invullen, daytank controleren en zonodig bijvullen, watertankniveau in de gaten houden en evt. generator opstarten om de watermaker aan te zetten. En dat is alleen nog maar onderdeks!
Wij zijn op deze etappe met 14 crew (6 per wacht en iedere dag een nieuw paar verantwoordelijk voor ontbijt, lunch & dinner) en dan de schipper & AQP. Bovendeks zit er altijd minimaal 1 persoon in de cockpit, 1 persoon achter het roer (duh) en 1 persoon naast de persoon achter het roer voor het geval dat. Niks aan boord gaat electrisch. Een Yankee 1 naar beneden? 5 tot 6 man (of vrouw!) naar het voordek en met man en macht trekken aan het zeil om het aan dek te krijgen. Spinaker naar beneden? Minimaal 4 man bij de neerhouder waar de spinaker tussen de giek en het grootzeil (letterbox) naar beneden gesleurd wordt (we laten de tack gaan, lieren de clew door de letterbox, dan trekken ze de voet van de spi door de letterbox, dan doet 1 persoon zijn armen rond de hele spi (teddybear) en trekt de rest de samengepakte spi naar beneden terwijl iemand meter voor meter de val laat zakken). Rif zetten? 2 man bij de mast en in de cockpit heb je minimaal 4 personen nodig voor de val, topping lift, riflijnen en ‘grinder’ (koffiemolen). En dan heb ik het nog niet eens over een gijp met spinaker!
En zelfs nu, na 11 dagen op zee, heeft iedere evolutie nog steeds zijn uitdagingen. Het gaat steeds beter, maar er gaat ook nog steeds heel veel mis. Vaak is dit omdat mensen te hard hun best doen, helemaal als iets met een beetje haast gebeuren moet. Op de 1 of andere manier vergeten ze dan hun training en trekken ze blind aan alles wat ze pakken kunnen. Juist dat zorgt dan weer voor gevaarlijke situaties..
En dan terug naar de huiskamer waar al deze mensen op een gegeven moment dachten dat dit een fantastisch avontuur is om te doen. Op dit moment varen we in de North Atlantic richting Rockall Bank (Noord Ierland). Het is koud en nat buiten. Het waait 25-30 knopen met vlagen richting de 40 met golven tussen de 6-10 meter. Onderdeks is alles ook koud en nat, mijn matras is bijvoorbeeld doorweekt, na het probleem met onze besturing waarin ik heupdiep in het water zat om het naar binnen gutsen van water te verhelpen, zijn mijn zeillaarzen en foulies kletsnat van binnen en dat wordt niet meer droog totdat we aan land zijn. Afzien. Maar je gaat door en ergens geniet ik met volle teugen. Dit hoort erbij toch? Plus, het is eindig, dus (voor mij) vol te houden. Die mindset geldt alleen niet voor alle crew.
Sommige mensen verrassen je en blijken veel sterker dan je dacht. Anderen hebben het ontduiken van verantwoordelijkheden en het laat of niet aan dek verschijnen tot een kunst verheven! Op dit moment hebben we 1 dame in haar bunk omdat ze (zee)ziek is, 1 dame (van nog geen 25) omdat het zo koud is en ze daardoor voelt dat ze zich niet kan bewegen, 1 heer die aan dek op een lier is gevallen en een rib gebroken heeft en 1 heer die (hopelijk) het laatste coronageval is en (zoals het mannen betaamd ….. sorry guys) meer schooltje-ziek lijkt dan iets anders. Begrijp mij niet verkeerd: we nemen ieder geval van ziekte/verwonding serieus en checken ieder uur of die persoon ok is en iets nodig heeft (medicatie, water etc). Met 4 in hun bunk is dat bijna een dagtaak. Daarnaast zijn het 2 personen per wacht minder aan dek en helemaal met de omstandigheden nu is 4 aan dek wel erg mager.
Dus als er iets gebeuren moet, maken we mensen van de andere wacht wakker.
Ach, nog 3 dagen. Dan komen wij aan in Londonderry. En als de mensen dan in de kroeg staan, vers gedouched, warm en met een koude kletser in hun handen.. Dan, op dat moment, komt de trots. Alle pijn, misere, kou, harde werken, afzien, bloed, zweet en tranen zijn vergeten. Het WAS een avontuur of a lifetime! En dat neemt niemand ze meer af!
Bijna proost!
Angela, Dare to Lead – CV26
