‘We zijn de 7000 zeemijl gepasseerd’
“Inmiddels over de helft op hun terugweg laat de crew van de bark Europa ons weer meegenieten van hun leven aan boord. Non-stop naar Nederland was de enige optie die ze hadden toen zij weken geleden voor anker lagen bij Ushuaia en niet van boord mochten vanwege het coronavirus. En wij, geluksvogels van Zeilhelden, volgen ze al vanaf het begin van hun trip, met medewerking van Hestag Media.
En? Wat zijn voor deze keer de ‘must-knows’? Amelke Fortuin (barhand): We dragen weer lange broeken in de nachtwacht, ook de truien zijn weer uit het stof gehaald en zelfs de schoenen gaan weer aan… We komen eraan!
Sanne (scheepsarts): Koekjes! We hebben halverwege een wacht altijd even koffietijd. Op gezette tijden. ‘s Ochtends om 10.00u en ‘s middags om 16.00u. En eigenlijk is er altijd wel iets lekkers bij de koffie. Nu hebben we best nog wel wat voorverpakte koekjes, maar die kenden we allemaal zo onderhand wel. Klinkt een beetje verwend, maar ja, toch is het zo. Gjalt staat ons daarom toe koekjes te bakken. Dit doen we eigenlijk al sinds het begin van de trip. Daardoor is zelf de chocolade voorraad nog bijna intact! Er zijn een aantal van de dames zeer enthousiast als het aankomt op het bakken van koekjes. De kwaliteit wordt met de week beter. Even zag het er naar uit dat de boter op rantsoen moest en dus ook de koekjes in gevaar kwamen, maar gelukkig is dat geweken. Morgen hebben we nog een lading van de koekjes die eergisteren zijn gebakken. Drie soorten: chocolade, speculaas en vanille/walnoot. Hhmmmm!
Eric (kapitein): We zijn de 7000 zeemijl gepasseerd. Vanmiddag stond de teller op 7269 mijl (13500km) en de teller gaat gewoon door. Als we niet om hoeven te varen vanwege de wind, dan hebben we hebben nog zeker 2400 mijl te gaan. Helaas is er vanaf het Amerikaanse continent weer een groot hogedruk gebied de oceaan op gekomen en we zijn net begonnen aan een schijnbeweging naar het noordwesten (richting Newfoundland) om aan de goede kant (met westenwind) van dat hogedruk gebied te komen. Er zullen dus nog wel wat mijltjes bijkomen.
Inmiddels óver de helft op jullie weg terug. Kunnen jullie aangeven wat het verschil zal zijn tussen de eerste helft en de tweede, laatste route naar ‘huis’? Bestaat er zoiets als gewenning aan deze non-stop trip? Wat valt mee en wat tegen?
Amelke (barhand): Ik dacht dat we de helft al wel hadden gehad maar die verschuift blijkbaar nog wel eens. De laatste loodjes wegen het zwaarst. De vermoeidheid slaat wat toe, de zin in schuren en schilderen neemt drastisch af, we zijn veel meer op elkaar ingespeeld dat nu wat meer rust geeft, we praten vaker over hoe zal het straks gaan; aankomst, reizen naar huis, de nieuwe wereld, wat ga je als eerste doen thuis. De meeste mensen beginnen te glimmen als ze het over thuis hebben voor een enkeling mag deze reis eeuwig duren, ik ben een van degenen die gaat glimmen. Wat meevalt is het wachten draaien, het weer, erg rustig en we hoeven nog steeds niet echt op rantsoen dus nog geen scheurbuik of uitvallende tanden.
Gjalt (scheepskok): Natuurlijk is het, tijdens een reis als deze, fijn om op een gegeven moment over de helft te zijn. Dan krijg je meer het idee van; en nu gaan we aftellen naar het eind. Het neemt echter niet weg dat we nog best een stukje te gaan hebben en een ieder begint de vermoeidheid toch wel steeds iets meer te voelen. Vandaar dat het wat mij betreft te kort door de bocht zou zijn om te zeggen dat het tweede deel van de reis makkelijker is dan het eerste deel. Wat het kombuis betreft is het tweede deel natuurlijk iets lastiger, daar het aantal verse producten nu ziender ogen afneemt. Het verse fruit is op, de aardappels, uien en wortels gaan ook met de dag achteruit, dus we vallen nu terug op de diepvries en het ingeblikte spul wat we aan boord hebben. Het wordt steeds meer een uitdaging om iedere avond toch weer iets meer gevarieerdst op tafel te zetten. Daar komt bij dat we ook 6 vegetariërs onder de bemanning hebben dus dat brengt een extra uitdaging met zich mee. Maar tot op heden hebben we nog niet met onze spreekwoordelijke handen in het haar gezeten hoor…. En we houden de moed er zoals gewoonlijk in. En zelfs na 60 dagen op zee vind ik het nog steeds erg leuk om iets voor het hele spul in elkaar te draaien.
Sanne (scheepsarts): Het eerste gedeelte stond vooral in het teken van gewenning en overgave aan de situatie. Mentaal best een uitdagende fase. Tevens waren de eerste paar weken fysiek veel meer uitdagend dan de weken die volgden. Dit alles vanwege de kou die er aanvankelijk nog was en het meer heftige weer. De afgelopen maand zit iedereen duidelijk in een ritme en hebben we echt een lekkere flow in werk en ontspanning te pakken. Het lekkere weer in deze periode speelt zeker een rol in de sfeer en daarbij ook in het soort en de hoeveelheid klussen die we gedaan krijgen. De laatste week zijn we veel bezig met het afronden van bepaalde klusprojecten. Dat geeft voldoening. De laatste maand is nu ingegaan, we zijn echt op weg naar huis. Dat maakt in een bepaalde zin wat euforie los, verder ook misschien opluchting, dat we er werkelijk gaan komen. Hoewel, we zijn er nog niet, dus in die zin wordt ons geduld nu ook op de proef gesteld. Toch bemerk ik ook wel een gevoel, bij mij zelf, maar ik hoor het ook van een aantal anderen, dat als we er nu ineens zouden zijn, dat dat te vroeg is… Ondanks dat we allemaal echt wel graag naar huis willen, wellicht een enkeling daar gelaten die het liefst voor altijd aan boord blijft, is het nu nog niet klaar. Op zich een handig gevoel op dit moment, omdat we er ook echt nog niet zijn. Ik denk wel dat we iets met dit gevoel gaan doen. Een soort van afrondende avond, dan wel een klein feestje aan boord, vlak voor dat we er zijn. Ik denk dat hierin ook mee speelt dat wij nu, hier, natuurlijk weten wat we hebben en ons veilig voelen, maar straks aan land is alles nieuw. Dus, gewenning aan de non-stop trip; ja zeker, dat kan eigenlijk ook gewoon echt niet anders. Het valt mij op het moment heel erg mee hoe snel de dagen gaan. De wachten zijn bijna te kort om te doen wat ik wil doen. Bepaalde klussen afronden, nieuwe opstarten, opruimen, schoonmaken, koekjes bakken, e-mails schrijven, interviews beantwoorden, studeren, soms een beetje chillen. Wat tegenvalt is dat we een stuk om moeten varen vanwege de hoge drukgebieden waar we nu bij in de buurt komen. Aanvankelijk leek het dat we misschien wel 1000 mijl extra zouden moeten gaan varen. Zoals het nu lijkt is dat eerst ongeveer 400 mijl extra. Dit schuift onze aankomst weer een paar dagen verder naar achteren.
Eric (kapitein): Het voornaamste verschil op de tweede helft is denk ik gewoon de vermoeidheid en het verlangen om eens wat anders te doen dan de eindeloze cyclus van slapen, eten, onderhoud en een klein beetje zeilen, eten, slapen, herhaal. Met een klein beetje zeilen, bedoel ik de geringe hoeveelheid aandacht die het schip nodig heeft om mijlen te maken. Natuurlijk zeilt het schip de hele tijd, maar 95% (of meer) van die tijd is alleen de roerganger actief aan het varen. De rest van de bemanning moet natuurlijk zo nu en dan een zeiltje weghalen of weer zetten of het tuig aanpassen aan een nieuwe koers, maar is het overgrote deel van de tijd bezig met ondersteunende zaken als onderhoud, reparaties, schoonmaken, koken etc.
Wat is op dit moment jullie grootste geluk maar wellicht ook jullie zorg?
Amelke(barhand): We zijn gezond en we doen het goed met zijn 19en zo lang samen aan boord, mijn zorg is of iedereen straks naar huis kan, dat er niet drie of vier mensen aan boord moeten blijven hangen terwijl ook zij graag hun familie weer willen zien zeker in deze rare tijd met corona overal.
Gjalt (scheepskok): Dat we allemaal gezond zijn en we het met zijn allen nog steeds prima kunnen vinden!
Sanne (scheepsarts): Dat we samen zijn, lol maken, ons veilig voelen. Zodra we in Scheveningen zijn, zal dat rap veranderen. De leefregels die op dit moment in NL gelden, hangen op de kombuis deur zodat iedereen die alvast kan zien en lezen. Ik ben vooral benieuwd of iedereen echt naar huis kan gaan. Voor sommigen zal dat nog een hele onderneming zijn. Ik hoop dat iedereen veilig en zonder al te veel gedoe naar huis kan.
Eric (kapitein): Tegelijkertijd het grootste geluk en de grootste zorg? Dat we in blakende gezondheid de bewoonde wereld naderen?
Hou vol aan boord, jullie kunnen gaan aftellen, dat doen wij ook. Veel van jullie volgers zullen blij zijn de steven van de bark Europa langs de pier van Scheveningen te zien verschijnen! Zeilhelden blijft jullie volgen en zijn dankbaar voor de tijd en moeite die jullie voor ons en onze trouwe fans steeds weer nemen. Pas op elkaar en stay safe!
