Karma-blog: We willen niet terug
We willen boven de 43e breedtegraad blijven tot we bij Tasmanië zijn. Want hier is de wind vijf knopen minder, zijn de golven twee meter lager en is het zeker drie graden warmer.
Het is vrijwel stil in de boot. De schroefasgenerator zoemt zachtjes in de motorruimte naast m’n kooi. De accu’s worden weer bijgeladen, volledig CO2-neutraal en gratis. Aan het geluid herken ik ondertussen feilloos hoe het er buiten aan toe gaat. De generator draait vrij stabiel in een vlot tempo. We varen met een ruime wind van achteren zonder dat het echt down wind is. Bij een golf neemt het toerental wat toe en wordt de frequentie hoger. Bij grotere golven gaat de frequentie verder omhoog. Bij steilere golven gaat het sneller en bij krachtigere golven waar we van vanaf surfen is het een combinatie van beide. Daar spoelt weer een golf onder ons door. Ik luister hoe het geluid minder wordt en doffer klinkt. Ze zijn groot, lang en krachtig, maar nog niet zo steil als een paar dagen terug.
Het groen verlichte scherm van de handheld GPS op de dichtgeslagen kajuitdeurtjes laat zien dat we lekker doorvaren. Maar de koers… Bijna tachtig graden de verkeerde kant op.
We varen bijna recht naar het zuiden, terug naar de screaming fifties terwijl we net naar het noorden zijn gevaren.
7,2 knopen. Het groen verlichte scherm van de handheld GPS op de dichtgeslagen kajuitdeurtjes laat zien dat we lekker doorvaren. Maar de koers… Bijna tachtig graden de verkeerde kant op. Terry zit in de kajuit aan tafel en houdt trouw de wacht zoals ze dat altijd doet. Tussen het lezen door kijkt ze af en toe hoe het roer staat. Als het volgens de instructies anders moet, dan stelt ze het wat bij. Over welke koers we varen en wat dat betekent voor onze ETA in Hobart hoef ik het met haar niet te hebben.
Ik kruip achter de kaartentafel en zet het scherm aan. Precies één uur op Eerste Paasdag. 32 knopen wind met uitschieters naar boven. We varen bijna recht naar het zuiden, terug naar de screaming fifties terwijl we net naar het noorden zijn gevaren. We willen boven de 43e breedtegraad blijven tot we bij Tasmanië zijn. Want hier is de wind vijf knopen minder, zijn de golven twee meter lager en is het zeker drie graden warmer. Vandaag scheen zelfs de zon. We willen niet terug, maar als we in dit tempo doorvaren dan zitten we over twee uur weer ten zuiden van die fictieve lijn op de kaart.
De golven zijn zo’n 7 meter, het is donker, nat en het giert buiten. Daar heb je zonder ervaring niets te zoeken.
‘Gaat het goed daar?’ hoor ik Jorge vragen vanaf de bank. ‘Yeah, fine,’ antwoord ik. ‘Snelheid is goed he, ik kijk alleen even goed naar de koers.’ ‘Ja, die kan beter.’ ‘We kunnen beter gijpen.’ ‘Ja, dat zouden we moeten doen. Maar ik wilde je er niet voor wakker maken’. ‘En ik jou niet,’ antwoord ik. ‘Zullen we nu dan maar, nu we alle twee wakker zijn?’
Zo’n twee uur zijn we bezig en als een goed geolied team vinken we een voor een onze taken af.
Een kwartier later staan we samen in de kuip. Zoals altijd volledig ingepakt, met reddingsvesten en gezekerd met een lifeline. Golven razen onder ons door en in het licht van de volle maan zien we een woelige oceaan. Oploeven, overkomend water, reven, eerst de main dan de mizzen, afvallen, bakstagen omzetten, binnenhalen, gijpen, 37 knopen, schijnbaar dan, vieren, staysail over, preventer omzetten, kraanlijn in de zaling, ander ongemak … Zo’n twee uur zijn we bezig en als een goed geolied team vinken we een voor een onze taken af. Het is moeilijk om een goede balans te vinden. De golven worden steeds hoger en komen uit verschillende richtingen. We moeten goed opletten om een klapgijp te vermijden. Windvlagen komen boven de 40 uit maar dat went ondertussen in de roaring forties.
Droge kleren. Hoe nat zijn ze? Toch gewoon een vest erover om het warm te houden. Dat is genoeg. Morgen droge kleren.
Als ik naar binnen kruip, ben ik verkleumd en merk er niets van dat het warmer is. Met m’n natte jas al uit, draai ik me om en schiet vanaf het trapje de laatste lijnen op die in de kuip liggen. Jorge checkt nog een keer of de windvaan goed staat afgesteld. Als afsluiter komt er nog even een golf over die een plens water naar binnen schept en over mij heen spoelt.
Droge kleren. Nu of morgen? Heb ik ze nog? Droge sokken niet meer. Terry heeft ondertussen de afwas gedaan en een thermoskan warm water gemaakt. Yes! Jorge kruipt op de bank en probeert weer te slapen. Droge kleren. Hoe nat zijn ze? Toch gewoon een vest erover om het warm te houden. Dat is genoeg. Morgen droge kleren.
Het is goed geweest voor nu. Nog iets meer dan duizend mijl en na deze nog maar één depressie te gaan. Of misschien twee. Het zijn de laatste loodjes. En met weer zo’n gebroken nacht en een schouder die pijn blijft doen, worden ze zwaar. Nog even volhouden. Hoe moeilijker de klim naar de top, hoe mooier het uitzicht. Zo was het toch?
Vandaag is de laatste dag van deze slopende tocht die ongemakkelijk is. Of de een na laatste. Na morgen zal het beter gaan. Zolang we de boot heel houden en naar het oosten koersen doet de wind de rest wel. Morgen doe ik droge kleren aan en morgen schijnt misschien wel weer de zon. Ik stel uit tot morgen wat ik vandaag niet meer hoef te doen.
Ik plof neer op de bank aan bakboord, type een nieuwe blog en rek me nog eens uit. Het is kwart of zes en alweer licht buiten. M’n kleren zijn weer warm en voelen droog. Precies 24 uur geleden begon m’n dag, op dezelfde bank. Voor me lag een printplaat van een kapotte VHF. Meer daarover morgen…
#happyeaster
