Karma-blog: Nooit meer overhaast vertrekken
Op Tweede Kerstdag leggen Koen en ik Karma aan in de jachtclub in Kaapstad. Daarmee zit het eerste deel van m’n reis erop en zijn we precies volgens plan met kerst in Kaapstad. In m’n laatste blog beschreef ik in 700 woorden hoe de etappe was. Ondertussen zijn we ruim een maand verder en ben ik nog maar 400 mijl dichter bij Australië. Hoogste tijd voor een update.
Karma ligt met acht lijnen goed vast, maar binnen in de kajuit schudt het natuurlijk alle kanten op.
Kaapstad heeft een fantastische jachthaven die zich wat voorzieningen betreft kan meten met wat we in Nederland gewend zijn. Verschil is dat er veel meer schepen liggen van cruisers die onderweg zijn voor een circumnavigation en dat geeft deze jachthaven toch net wat extra’s. De jachtclub zelf ademt één en al historie en het is bijzonder om er te verblijven. Het uitzicht op de Tafelberg is spectaculair, zeker als ’s middags het kleed erover heen valt. Wat wind betreft is het even wennen. De Tafelberg heeft een groot effect en maakt dat de wind ineens kan opsteken. Als een bullet, zeggen de locals. We meten er 40 knopen en dat is meer dan we de drie maanden ervoor gehad hebben. Karma ligt met acht lijnen goed vast, maar binnen in de kajuit schudt het natuurlijk alle kanten op. Ook het lopen over de drijvende steigers vergt opperste concentratie.
Een paar dagen later stap ik in een van de duizenden Uber taxi’s die in Kaapstad rondrijden. Mijn bestemming is het internationale vliegveld om Liane en de kids op te halen. Het weerzien is fantastisch. Fijn om ze alle drie weer in m’n armen te kunnen sluiten en om verhalen van de afgelopen drie maanden uit te kunnen wisselen. Koen vertrekt met de jaarwisseling weer naar Nederland en met z’n vieren hebben we tien dagen vakantie waarin de high-lights elkaar afwisselen. We struinen rond op het Waterfront, slenteren door de stad, bezoeken het oude Hollandse fort dat Jan van Riebeeck liet bouwen en aanschouwen een soort carnavalsoptocht waarvoor mensen al twee dagen van tevoren op straat bivakkeren. We beklimmen de Tafelberg en genieten van het fantastische uitzicht.
Het afscheid komt veel te snel, maar binnen 100 dagen zien we elkaar weer.
In een 4×4 bakkie rijden we een kleine duizend kilometer door de omgeving van Kaapstad. We bezoeken Kaap de Goede Hoop, lopen vanaf daar naar Cape Point en rijden over Chapman’s Peak, het mooiste stuk weg van Zuid-Afrika. We overnachten in heerlijke Airbnb’s, vaak omgebouwde cottages, waar we braaien alsof we nooit anders gedaan hebben. Via lange en droge gravelroads komen we bij een game reservaat, waar we de hele big 5 zien. Buffalo’s, olifanten, neushoorns en meer. We krijgen een rondleiding op een farm met 300 krokodillen, proeven in Stellenbosch de lekkerste wijnen van het land en we moeten natuurlijk ook proeven hoe krokodil smaakt. Wat een fantastisch land! Het afscheid komt veel te snel, maar binnen 100 dagen zien we elkaar weer.
Vanaf dat moment is het vooral hard werken om de boot klaar te maken voor de volgende tocht en voorraden aan te vullen. Ik slaap zo’n drie uur per nacht en beperk me noodgedwongen tot de dingen die echt noodzakelijk zijn. Die dagen voor vertrek zijn altijd even aanpoten, maar met zo’n heerlijke vakantie achter de rug is het goed vol te houden. De haast om te vertrekken komt omdat Bas, één van mijn nieuwe opstappers, met een strikte tijdsklem zit. Hij zit tussen twee banen in en begint op 1 maart in zijn nieuwe rol bij Unilever. Het kan allemaal net om voor die tijd in Australië te zijn en we hebben afgesproken om daarvoor alles op alles te zetten. M’n andere opstapper is Terry, een Zuid-Afrikaanse dame die haar huis verhuurd heeft en voor langere tijd op pad gaat naar familie in Australië.
Als we met zijn tweeën Bas ophalen op het vliegveld is het me net gelukt om de boot klaar te hebben, maar daar is ook alles mee gezegd. De boodschappen zijn nog maar half opgeruimd en het is nog een behoorlijk zootje in de kajuit. Het duurt lang voordat Bas de poortjes uitkomt. Zijn bagage is onderweg zoekgeraakt. Erg onhandig als je een strak tijdschema hebt en het weekend is. Boxershorts, t-shirts en een korte broek lukt nog wel, maar een degelijk zeilpak is op zondag niet te krijgen en voor de zuidelijke oceaan wel echt noodzakelijk. Ook het weer zit niet mee. Ten oosten van Madagaskar ontstaat een orkaan die volgens de gribfiles erg ver naar het zuiden gaat. Het oog trekt voor ons langs, maar het weersysteem is compleet in de war en de route naar Australië bevat vooral heel veel tegenwind.
Freak Waves van meer dan 10 meter die uit het niets ineens aan komen rollen en breken over de boot.
Bijkomend issue is dat de kust van Zuid-Afrika bijzonder last is om te bezeilen. De meeste zeilers zoeken steeds een goed weer window en schuiven dan een stukje op langs de kust. Vrijwel iedereen vaart er van oost naar west, wij moeten de andere kant op. Tegen de heersende wind en tegen de Alguhas stroming in, een verraderlijke stroming die met de wind kan zorgen voor enorme golven. Freak Waves van meer dan 10 meter die uit het niets ineens aan komen rollen en breken over de boot. Ik spreek een zeiler die het net heeft meegemaakt en zijn boot weer aan het herstellen is. Zijn stuurkolom is compleet weggevaagd door zo’n golf en er is zoveel water binnengekomen dat alle laptops en instrumenten het begeven hebben.
Het is een ingewikkelde puzzel en nog voordat we vertrokken zijn, lijkt het tijdschema voor Bas al onmogelijk te realiseren. We besluiten om de dag erop toch te vertrekken omdat we anders in een nare weerssituatie terechtkomen. Bas zijn tas wordt gelokaliseerd en laten we naar Port Elizabeth sturen. Dat ligt 400 mijl verder naar het oosten en is een prima plek om te vertrekken voor de lange oversteek naar het zesde continent. Als we in PE zijn kijken we wel weer opnieuw naar het weerbeeld om te zien welke opties er zijn om uit te varen.
Bas houdt zich gelukkig goed en pakt het zeilen snel op, maar met zo’n nieuwe crew gaat niets vanzelf.
Het vertrek is overhaast. Terry is volop bezig om de laatste dingen te regelen en afscheid te nemen van haar kinderen. Bas is vooral in de weer met het kopen van wat spullen om de 5 dagen naar Port Elizabeth door te komen en de boodschappen blijven onaangeraakt in de boot staan. Als we uitvaren staan de tomaten nog op de grond en liggen de zachte perziken tegen de harde en scherpe ananassen aan. Het wordt een moeizame tocht. De deining rondom Kaap de Goede hoop is enorm en bij gebrek aan wind rolt Karma alle kanten op. Terry is direct zeeziek en ligt vrijwel de hele tocht op haar rug met een bak naast zich. De boodschappen rollen door de boot en de perziken beginnen vanzelfsprekend te lekken. Net als de mandarijnen en de mango’s, maar ook sinaasappels en het andere fruit hebben het zwaar. Bas houdt zich gelukkig goed en pakt het zeilen snel op, maar met zo’n nieuwe crew gaat niets vanzelf.
Ik vind het onverantwoord om de eerste nacht de wachten volgens een strak schema te verdelen en zet om de 20 minuten m’n wekker. Net solo varen, maar dan zwaarder. Om bij te slapen en een nieuwe start te maken, gunnen we ons zelf halverwege Port Elizabeth een goede nachtrust in Mosselbaai. Langer dan dat kunnen we er niet blijven, want dan krijgen we een stevige storm over ons heen voordat we in PE zijn. Na 6 dagen varen we om 3 uur ’s nachts de goed verlichte haven van PE binnen. Terry bleef gelukkig gevrijwaard van meer zeeziekte en Bas is steeds beter thuis op Karma, maar het zeilen was intensief met weinig slaap. De storm die de dag erop overkomt is zo heftig en de golven zijn zo hoog dat zelfs alle vissersboten in de haven schuilen achter de breakwater. Dat hebben de locals nog nooit meegemaakt. We zijn er dus precies op tijd.
Ik heb een crewprobleem, want alleen met Terry, die vrijwel geen zeilervaring heeft, naar Australië varen is geen optie.
Voor Bas is het zeilen voorlopig voorbij. Het weer maakt het onmogelijk om voor hem op tijd in Australië te zijn. Met wat hulp van zijn thuisfront vindt hij gelukkig een nieuwe bestemming als tijdelijke ranger in Rwanda. Ik heb een crewprobleem, want alleen met Terry, die vrijwel geen zeilervaring heeft, naar Australië varen is geen optie. Solo zou kunnen, maar dat is heftig.
Het tij lijkt gelukkig te keren als ik van Jorge, een van mijn eerste opstappers, hoor dat ‘ie graag weer een stuk mee wil varen en naar Zuid-Afrika wil vliegen. Fijn! De dagen in Port Elizabeth gebruiken we om de olie van de hydraulische stuurinstallatie te vervangen en het systeem goed te ontluchten. Dat werkt natuurlijk allemaal niet zoals het in de handleiding staat, maar met hulp van een lokale technician komen we eruit. De stuurinstallatie lijkt het nu weer prima te doen, maar voordat we naar Australië vertrekken zullen we eerst een proefvaart maken. Ook installeren we de watermaker. Dat apparaat ligt al 9 jaar ongebruikt aan boord, maar is nu zo aangesloten dat we met een druk op de knop zout water kunnen omzetten in zoet water. In theorie dan. Vijf liter per uur, met een verbruik van vier ampère-uur. Als we het goed doen, kunnen we met 24 uur water maken per week onze tanks vol houden en hebben we geen probleem wat de hoeveelheid drinkwater betreft. Tijdens de proefvaart zullen we de watermaker ook nog eens goed testen met zout water. Dat kan niet in de haven omdat het water daar te vies voor is.
Jorge is dit weekend na 48 uur reizen vanuit Gambia weer aan boord gekomen en heeft ondertussen flink bijgeslapen. Ik heb dit weekend gekampeerd in de Klein Rivier Wilderness met oud-collega’s uit de tijd dat ik hier stageliep. 22 jaar geleden alweer. De komende dagen richten we ons op de laatste dingen die we nog moeten doen. Voorraden aanvullen, diesel tanken, fishing gear verbeteren, o-ringen vervangen van de watermaker, grabbag in orde maken en nog wat van die dingen. Het laatste punt dat we aan de lijst toevoegen is het vervangen van de Ratio Knob van de Hydrovane. Die blijkt gebroken te zijn en is essentieel om Karma zelf te laten sturen. Onderdelen liggen in de UK, het bedrijf zelf zit in Vancouver en een dealer in Zuid-Afrika lijkt er niet te zijn. We zijn dus nog wel even bezig.
Ik hoop dat we later deze week als het weer dat toelaat, zullen vertrekken naar Australië, maar houd er rekening mee dat het pas zaterdag of later wordt. De bestemming wordt Albany, geen Fremantle. Dat scheelt weer een dag of 10 varen. Wanneer we precies vertrekken weet ik dus nog niet. Een ding heb ik wel geleerd van de afgelopen tocht en dat is dat ik nooit meer overhaast zal vertrekken.
