We gaan de andere kant op. Niet omdat het moet, niet omdat het kan, maar omdat dat nu eenmaal de snelste weg is om een rondje te varen.
Foto: Marc Driessen
Wheather windows. Kleine raampjes. Waar je doorheen kunt kijken. Om te zien wat het weer is, maar vooral wat het weer gaat zijn. Voor zover je dat überhaupt kunt voorspellen. Alle internationale zeilers die we hier in Zuid Afrika tegenkomen zijn er op gefocust. En terecht. De locals ook. When is your next wheather window? En wanneer schuif je weer een stukje op langs deze ingewikkelde kust?
Are you going up or down? Durban of Cape Town? Iedereen vaart hier langs de kust. Van Noord naar Zuid of van West naar Oost. Wij doen het andersom en gaan van West naar Oost. 400 jaar geleden was dat logisch, want dat was de route naar Indië. Nowadays is het bijzonder, want het lijkt alsof niemand het meer doet. You’re going the wrong way! Toegeven, met het Panamakanaal en de temperaturen van het Caraibisch gebied zijn er aantrekkelijkere manieren om de wereld rond te zeilen dan door de Indian Ocean. But I’ve made up my mind, a long time ago already.
We gaan de andere kant op. Niet omdat het moet, niet omdat het kan, maar omdat dat nu eenmaal de snelste weg is om een rondje te varen. En dat was m’n droom en is het nog steeds: een rondje om de wereld varen. Niet zo snel mogelijk, maar ik wil ook niet onnodig lang weg blijven bij Liane en de kids. En ja joh, natuurlijk zijn er momenten dat ik ervan baal dat die droom in m’n hoofd zit en die tattoo op m’n schouder die me er iedere dag aan herinnert. Maar that’s me. Ik laat het niet los, wil het niet loslaten en zal het niet los laten. Ik zal m’n pad vinden, dat hoeft niet makkelijk te zijn. En als die tattoo er vanavond niet stond, dan zou ik ‘m morgen laten zetten. Never loose your childhoods’ dream. Live it.
Wachten tot Australië deze kant op komt, via de Atlantic terug naar huis, of gewoon gaan en facen what it will be.
Het weer op de Indian laat zich niet vangen in een Wheather Window. Het is geen oversteek naar Engeland die zich laat plannen in een weekend met goed weer. Het is een tocht van 45 dagen en zover kun je het weer niet voorspellen. De opties zijn overzichtelijk. Wachten tot Australië deze kant op komt, via de Atlantic terug naar huis, of gewoon gaan en facen what it will be. Ik hoef niet te vertellen wat het zal zijn. Die keus heb ik al lang geleden gemaakt. En dat er geen aantrekkelijk Wheather Window is, dat zei zo.
Het weer laat zich nu eenmaal niet van tevoren voorspellen. Dat hoeft ook niet. We gaan rot weer krijgen. Met wind uit de verkeerde hoek en golven die te hoog zijn. Het zei zo. Ik ben gezegend met een over-gedimensioneerde boot die tegen een stootje kan en goed gedijt bij net wat meer wind. Een boot die ik ondertussen ken en binnenste buiten gekeerd heb. Ook met golven van 10 meter heb ik rotsvast vertrouwen in Karma. En de crew is fine. We’ll manage.
Vandaag hebben we proefgevaren. Tussen eilanden, pinguïns en haaien. We zijn rood gekleurd onder een brandende zon en we hebben genoten, gezwommen naast de boot en gewerkt. We hebben praktische dingen getest en geoefend hoe het is om als team te functioneren. Werkt het roer weer (ja!), lekt de watermaker (nee!), is het water te drinken (zekers, lekker!) en hoe gaat die bowline ook al weer. Ik vond het fantastisch. Vooral omdat we weer aan het varen waren. Veel dingen gingen goed en we hebben fouten gemaakt, elkaar aangesproken en geleerd van elkaar en onszelf. Een van de lieren begaf het en de mismolen brak bijna van de reling toen we de Series Drogue over boord zetten en aan het filmen waren. Er was paniek en iets brak bijna, maar liever nu gecontroleerd, dan met paniek op de oceaan. We pakken nog een paar dagen, om onze laatste dingen in orde te maken en dan gaan we. De laatste dingen fixen en dan shoppen. Provisioning is een beter woord. Zaterdagochtend zijn we klaar om te vertrekken voor de volgende oversteek. De langste, grootste en meeste heftigste tot nu toe.
Vind je dat niet eng? Zie je daar niet tegenop? Come on, dat zijn retorische vragen die ik volmondig met ja beantwoord. We gaan ellende meemaken, met te veel wind, te hoge golven en angstige momenten waarop we nog niet weten wat er aan zit te komen. Is dit het, of komt er nog meer? Op die momenten zal ik terugdenken aan de staart van de tijger, die ik ontmoette met Koen na Tristan. 38 knopen wind. Karma had geen centje pijn. Wij vonden het eng maar goed te doen en genoten. En aan m’n meest ellendige en mooiste moment met Thijs en Wil. Van 10 naar 40 knopen in 9 minuten.
Ik reken erop dat we die mooiste ellendige momenten opnieuw zullen krijgen. 40 knopen wind. Of misschien wel meer. Van mij hoeft het niet, maar ik heb de Wheather Windows op een tocht als deze niet voor het uitkiezen. Whatever happens will happen. And I’ll be there. Thank God I’ll be there! And thanks Liane, Alice en kids dat ik deze tocht mag maken. Het mag ellendig zijn op sommige momenten, maar dat is dan wel de mooiste ellende die ik me kan wensen. De droom die ik mag leven.
Zaterdag vertrekken we naar Albany. Tenzij het Wheather Window echt geen ruimte laat. Maar misschien ook wel dan, als er een hoekje te vinden is. Zo’n Wheather Window is maar een klein raampje, het gaat om de big picture.
