WildeVaart 3 – Oorverdovend snurken
Het was midden op het IJsselmeer dat ik mijn mobiel inplugde op de muziekinstallatie. Het geluid stond nog hard van een vorige keer en onverwacht denderde er een heerlijke bas door de boot. Een Engelse gast veerde op en riep enthousiast ’thats my all time favorite popsong!’
Het lied gaat over de zee en de gedachte die eronder ligt, is het aloude besef dat de zee geeft en evenzeer dat de zee neemt. De zee geeft werk op de scheepswerven, maar de daar gebouwde schepen nemen de zonen mee naar de oorlog.
De versie van Robert Wyatt – tot hij uit een raam viel, zijn rug brak en in een rolstoel belandde was hij drummer in de jazzrockformatie Soft Machine – wordt het meest beluisterd, Elvis Costello die meeschreef aan het lied is een goede tweede en Suede heeft ook een versie, net als de Unthanks.
De Engelse gast zong luidkeels mee. De rest vond er geloof ik niet veel aan. Hoewel het volgens David Bowie een van de beste songs ooit is en dit de beste uitvoering. En ja, ik hou ook van deze versie.
Later die avond toen ik checkte of alles in orde was, lag een van de gasten net als alle eerdere nachten overdovend te snurken. Drie anderen keken me wanhopig aan vanuit hun kooi. Alleen de Engelsman lag relaxed op zijn rug met zijn ogen dicht. Uit de dopjes in zijn oren klonk onmiskenbaar en keihard Shipbuilding.
Als je nou dezelfde sensatie wilt, zet dan de speakers van je pc op 10 en klik op deze link: https://www.youtube.com/watch?v=Res3-YX4X8g
(In WildeVaart kijk ik met een zeilersoog naar schilders, tekenaars, dichters, schrijvers, boeken, exposities… Geen idee nog waar het me zal brengen. Dus jouw tips zijn van harte welkom. Mail ze naar peter@zeilhelden.nl)
