Hondenwacht 10 – Kisten
‘Je kunt jezelf kisten,’ zegt de schipper, ‘jezelf opsluiten in de boot. Dat is één van de manieren om een storm te overleven.’
Ik schrik wakker uit een droom. En terwijl ik in gedachten mijn omgeving inspecteer, verheft zich honderd meter hoog een monster dat zich opkrult en neerslaat op het schip. Ik draai me om, probeer de focus van het beest af te leiden, te ontsnappen uit zijn blik, maar kan de klap niet meer ontwijken. De knal is oorverdovend hard. Het kippenvel vliegt driedubbel van mijn armen naar mijn tenen. Rechtop in bed hap ik naar adem en doe het licht aan.
Het is 00.05.
Vijf minuten geleden begon mijn hondenwacht.
Het stormt.
De wind joelt meerstemmig door het want, de roeren klapperen en de regen ratelt neer. De deur naar buiten is open. Het kraakt aan dek en het klotsen van de golven klinkt als heel groot slikken. Dorst heb ik, een volle maag. Mijn adem is inmiddels kalmer. Half nog in een droom vertaal ik elk geluidje naar mezelf, naar de boot en verbeeld me dat er draken zijn, rovers, monsterIijke vissen. Een felle vlaag. Ik kijk door het raam, zie een verlichte kade en vlakbij nog een schip. Ach ja, dat is ook zo, we liggen voor anker in een baai. Geen hondenwacht vandaag.
Een van de apparaten in de keuken piept of is dit het alarm dat aangeeft dat het anker krabt? Ik wurm me uit mijn slaapzak, inspecteer de keuken. De stekker van de kookplaat zit nog in het stopcontact waardoor hij elke 5 minuten waarschuwend piept. Nog steeds heb ik een droge mond, maar water wil ik niet. Het smaakt oud en beschimmeld. Thee, nee, teveel werk. Ik nies en kruip rillend terug in bed. Mijn slaapzak heet me welkom met warme, zachte handen.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
