Hondenwacht 2 – Zee
‘Zee,’ zei ze, ‘je gaat naar zee.’
Het klonk opwindend, romantisch, avontuurlijk. Het is blak weer. Weinig wind, weinig golfslag en de boot dobbert min of meer de goede kant op. In de verte weer een windmolenpark. Weer een enorm gebied waar we niet doorheen mogen, waar we omheen moeten. Twee uur geleden al dacht ik dat we er vlakbij waren, maar nog steeds lijken de windmolens ver weg.
‘Kijk eens aan, zelfs met zo weinig wind zijn er een paar die draaien,’ zeg ik tegen de schipper. Hij lacht een beetje schamper.
‘Je ziet het verkeerd. De molens die langzaam draaien zijn kapot. Daar blijft de aandrijving van doorlopen. Tegenwoordig zit dat erin want bij wat minder wind kunnen ze zelf niet op gang komen, dan wordt de dynamo eventjes ingezet als motor die met netstroom de wieken “aanslingert”. Zit de vaart er eenmaal in, dan wordt de dynamo weer gewoon dynamo. Maar als dit allemaal te licht is afgesteld, dan blijft die molen zichzelf aandrijven en dat kost alleen maar stroom.’ Stomverbaasd kijk ik op. Hij knikt.
‘Je verdient aan die dingen door ze te bouwen. Daar is subsidie voor, niet voor de exploitatie. En ook niet voor het onderhoud. Vaak zijn ze maandenlang kapot omdat de reparatieploeg er niet bij kan door wind en golfslag.’
Uren later als we het windpark voorbij zijn, passeren we een havenmonding. Overal liggen schepen voor anker, vrachtschepen die wachten op nieuwe lading, volgeladen tankers die wachten op betere prijzen.
‘Zee,’ zei ze, ‘je gaat naar zee.’ Het klonk opwindend, romantisch, avontuurlijk. Maar het stinkt er, er is herrie, er staan windmolens, boorplatforms, er zijn snelwegen voor schepen, er drijft troep in het water, het is een wingewest.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
