Max blog: De Eolische eilanden
Na de lange dagen op zee is voor ons het ‘vakantie vieren’ begonnen. De Eolische eilanden zijn een favoriete vakantiebestemming van rijke Italianen. De bestemming is relatief onbekend en daar zijn betreffende vakantiegangers maar wat blij mee. Van massa toerisme is geen sprake en een budgetvakantie is hier normaal niet mogelijk. Het is dat wij met zeilboot Anne Marie kunnen ankeren in de baaien, anders zou het voor ons ook onbetaalbaar zijn, om van eiland naar eiland te ‘hoppen’.
Ons eerste eiland is Alicudi. Het dorpje op Alicudi bestaat uit één straatje met een barretje en vissers huisjes. Hoger op de slapende vulkaan bevinden zich villa’s. Het eilandje staat bekend om zijn rust. Urenlang zijn de golfen van de zee de enige bron van geluid. Dit eiland schijnt dus een toevluchtsoord voor artistieke filantropen te zijn. Het lijkt mij echter meer geschikt voor mensen die een burnout hebben gehad.
We verlaten Alicudi na een dag en vervolgen onze vaart naar het nabijgelegen eiland Filicudi. Dit eiland is aanzienlijk drukker en bestaat uit meer dan één straatje. Wij zijn vooral geïnteresseerd in de rotsen langs de kust, omdat ons is opgevallen dat vooral daar goede vissen te vangen zijn.
Na een dag op anker vervolgen we onze eilandenexcursie naar Stromboli. Op Stromboli zijn doorgaans iedere halfuur uitbarstingen te zien. Dat is maar goed ook, want indien dat niet het geval is, betekent dat een veel hevigere uitbarsting op een ander moment. De vulkaan moet letterlijk stoom afblazen, anders slaan de inwoners alarm. Na 7 uur zeilen arriveren we s’avonds op Stromboli waar we ankeren voor het dorpje San Bartolomeo. Vervolgens gaan we direct het eiland op, om ons in te schrijven voor een excursie naar de krater. Gelukkig hadden we de volgende dag perfecte weersomstandigheden, waardoor de krater veilig te bereiken is en opspattend lava gespot kan worden. De volgende dag zal om 6 uur ‘s avonds de tocht naar de top beginnen. We sluiten de avond af met een goede fles witte wijn en pizza’s op het dakterras van Bar Da Luciano.
Stromboli is het favoriete eiland van modegiganten Dolce & Gabbana; zij hebben hier dan ook een villa staan. Ik snap persoonlijk wel waarom: de van kleur veranderende uitzichten, door minuscule ijzerdeeltjes in de lucht, in combinatie met een altijd actieve vulkaan, hebben iets magisch.
De vulkaan moet letterlijk stoom afblazen, anders slaan de inwoners alarm
Even hadden we nog zoiets van: “we hebben geen gids nodig om de top te bereiken, van dat geld gaan we wel uiteten”. De autoriteiten verplichten het echter om onder leiding van een gids de top te beklimmen, nadat een Duitse vrouw een aantal jaren geleden was ongekomen. Zij had een stuk omlaag vallend magma tegen haar hoofd gekregen en is daaraan bezweken. Nou is die kans dat ons hetzelfde overkomt natuurlijk miniem, dus dat ongeluk deed ons niet van gedachten veranderen. De boete van 500 euro en veel controle boeide ons des te meer.
De tocht naar de top was goed te doen voor iemand die regelmatig beweegt (mijn mening). Het meest hinderlijke waren de aswolken die af-en-toe in onze gezichten bliezen. In totaal hebben we 3 uur geklommen, naar 926 meter hoogte en zijn we 1 uur op de top geweest. Daar was het afzien, vanwege de bijtende dampen uit de krater. Als de wind uit de verkeerde kant komt, kan je beter zo snel mogelijk de krater de rug toekeren.
We hebben 4 grote uitbarstingen gezien van 30 meter afstand: het was fanatisch! Niettemin is het een indrukwekkend spektakel van natuurkrachten, die de mens doet beseffen hoe nietig hij eigenlijk is.
Jetset eiland
Het kleine Italiaanse jetset eiland Panarea is onze volgende bestemming. Dit eiland is dé vakantieplek van de Italiaanse elite. Roman Abramovich schijnt zelfs geweigerd te zijn in een restaurant, omdat hij enkel geld had en niet de juiste (Italiaanse) contacten. Wij ankeren gewoon weer vlakbij de boulevard en betreden het eiland nuchter op onze slippers. Mijn eerste indruk is dat alles zo netjes op straat is en er veel mooie gezond uitziende mensen rondlopen.
Na zonsondergang gaan wij 
naar Hotel Raya wat de hot spot, op het gebied van nachtelijk vertier, van Panarea schijnt te zijn. Ik waarschuwde Max nog voor de prijzen van consumpties, maar hij wou mij niet geloven. Om een nare verassing te voorkomen, pakte Max gelijk de drankkaart. Helaas kreeg ik toch gelijk: voor een glaasje fris ben je maar 15 euro kwijt en een biertje, je raadt het al, ook 15 euro. Door dit soort prijzen laten wij ons natuurlijk niet afschrikken, laat staan beetnemen. Wij hebben ter plekke zo onze eigen piratenmethoden (zijn tenslotte op zeilreis) om onder deze categorie omstandigheden optimaal te genieten. Na een mooie nacht in club Hotel Raya, waren we keurig half 5 ’s nachts weer op de Anne Marie.
Hagelwitte stranden
De volgende dag hebben we maar een rustdag ingelast, het is dan alweer vrijdag 12 augustus. Zaterdags besloten we onze zeiltocht voort te zetten naar de hagelwitte stranden vlakbij het dorpje Canetto. De Spiagge Bianche bevinden zich aan de oostkust van het grootste en meest bevolkte Eolische eiland Lipari.
Na een lunch aan het strand en genoten te hebben van de indrukwekkende lichtblauwe kleur van de zee, kregen we plotseling te horen dat de volgende opstapper, Dirk van Keulen (Max’ broertje), 15 augustus al landt in Palermo. Wij waren uitgegaan van 17 augustus als aankomstdatum. Direct speelden we er op in door koers te zetten naar Vulcano, onze laatste bestemming van de Eolische eilanden.
Met een beetje pech heb je in Vulcano dag en nacht, afhankelijk van hoe de windrichting staat, een geur van rotte eieren te genieten. Deze geur wordt veroorzaakt door giftige zwavelgassen, die omhoog komen uit de bodem. Fossa di Vulcano heet de krater, tevens het hoogste punt van het eiland, die je zonder gids mag beklimmen. Na zondagochtend om 7 uur een zwavel modderbad genomen te hebben, beklimmen we de krater van 391 meter hoog. Deze klim kost aanzienlijk minder energie, al is het wel even doorbijten in de hete Siciliaanse ochtendzon.
Bij het wegvaren van Vulcano hebben we zo goed als geen wind, dat betekent dat we op de motor richting Cefalú gaan op Sicilië. Van daaruit halen we Dirk op met de auto, hij zal namelijk 15 augustus om 9 uur ’s ochtends op het vliegveld nabij Palermo arriveren.
Daarmee komt mijn avontuur op de zeilboot Anne Marie zo goed als ten einde. Het waren 3 prachtige en drukke weken. Daarin heb ik veel mijlen gezeild en erg veel bijzondere plekken gezien op de Middellandse Zee. 17 Augustus vaar ik met de boot vanaf Palermo naar Cagliari, op Sardinië, om daar verder te genieten van mijn vakantie tot eind augustus.
Tot slot bedank ik Max voor deze prachtige ervaring. Ik wens hem en toekomstige opstappers veel geluk en plezier met de zeilboot Anne Marie toe.
Opstapper Jelke Geerdink
